Η αποκριά δεν τελείωσε ακόμα….

Πόσο καιρό ακούμε ότι πρέπει να κλείσει η δεύτερη αξιολόγηση. Από το τέλος του 2016, φτάσαμε στον Φεβρουάριο και τώρα στο Μάρτιο. Οι ειδικοί λένε ότι δεν προλαβαίνουμε καμία προθεσμία. Δεν προλαβαίνουμε ούτε την ποσοτική χαλάρωση της ΕΚΤ, δεν προλαβαίνουμε να προλάβουμε γενικώς. Αυτό που ονομάζουν σκληρή διαπραγμάτευση είναι «πετάω την μπάλα στην εξέδρα», δεν έχω κανένα τρόπο ουσιαστικής διαπραγμάτευσης και μετά δέχομαι τα πάντα. Αυτοκαταστροφική τακτική που δεν αφορά μόνο την πολιτική ενός κόμματος αλλά μια εθνική στρατηγική που βαραίνει με τις συνέπειές της όλη την χώρα. Και τώρα; Η ελληνική κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι διαπραγματεύεται, οι ξένοι τους τιμωρούν και στο δια ταύτα οι Έλληνες πολίτες, άνεργοι, φορολογούμενοι και συνταξιούχοι «πληρώνουν το μάρμαρο». Και η ανάπτυξη δεν έρχεται.

Η ακραία αντιαναπτυξιακή πολιτική που ονομάζεται «προοπτική»

Η κυβέρνηση αντιμάχεται κάθε επένδυση. Βρίσκει «αρχαία», προβάλλει νομικά κωλύματα και «τιμωρεί» όποιον επιθυμεί να επενδύσει. Το φορολογικό σύστημα έχει γίνει λάστιχο, το θέμα των ασφαλιστικών εισφορών αποτελεί μια ακόμα τιμωρία και για εργαζόμενους και εργοδότες, και η φοροδιαφυγή καλπάζει. Την ίδια στιγμή, η εκλογική πελατεία της κυβέρνησης προστατεύεται εις βάρος των πολλών. Εις βάρος των μισθωτών, της μεσαίας τάξης που με αίμα στηρίζει το «ανθρωποφαγικό κρεσέντο υπερφορολόγησης». Το αποτέλεσμα; Οι ΜμΕ επιχειρήσεις κλείνουν, οι μεγάλες αποφεύγουν να κάνουν επενδύσεις, και οι επενδυτές εξωτερικού ψάχνουν να βρουν «φως στην άκρη του τούνελ». Μόνο οι κομματικές τους φράξιες μπορούν να ελπίζουν.

H παλαιοκομματική επιτροπεία που ονομάζεται «κοινωνική δικαιοσύνη»

Είναι δυο, είναι τρεις, είναι 53. Ακούγεται αστείο, αλλά ακόμα και τώρα η κομματική επιτροπεία ονομάζεται «προσπάθεια κοινωνικής ισορροπίας». Χωρίς την ελπίδα εθνικής προσέγγισης, η κυβέρνηση είναι υποταγμένη σε μία ισορροπία τρόμου για την διατήρηση της εξουσίας. Ξεχωριστές υπο-κομματικές ατζέντες και «πολλοί κοκόροι» σε ρόλους «πολιτικού εκτελεστή» σε βάρος της κοινωνίας. Τα τσοπανόσκυλα, οι αριστεροί, οι αναρχικοί και όλες οι φυλές ενός παλαιοκομματικού αριστερίζοντος μορφώματος που μοιάζει εντυπωσιακά με τις κραυγές τις αρχές της δεκαετίας του ’80 που ως άλλοι «walkingdead” επανέκαμψαν ως αθώες περιστερές του πολιτικού συστήματος.

Το καρναβάλι της κυβέρνησης βλάπτει σοβαρά την υγεία του πολιτικού μας συστήματος. Το θέμα δεν είναι πολιτικό μόνο. Είναι κυρίως θέμα αξιών. Οι μεταλλασθέντες του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ αποτελούν την συνέχεια του πιο λαϊκίστικου πολιτικού παραπήγματος της Μεταπολίτευσης που ήθελαν, θέλουν και θα θέλουν συνεχώς ένα αφήγημα με αναφορά στο χθες και καμία ελπίδα για ένα υγιές μέλλον. Ένα μέλλον με διαφάνεια, αξιοκρατία και μια «συμφωνία αλήθειας». Οι γραμμές του χθες καταπίπτουν κάθε φορά που οι πανίσχυροι θύλακες της ουσιαστικής συντήρησης ανθίστανται σε ένα ουσιαστικό ευρωπαϊκό αφήγημα. Και απλά ουρλιάζουν. Για να μας βγάλουν από το Ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Γιατί, τουλάχιστον, δεν είναι ειλικρινείς;

*Ο Νίκος Κωστόπουλος είναι Γραμματέας Επιστημονικών Φορέων στη Νέα Δημοκρατία