Ο δικός μας Παντελής.. Της γενιάς μου

Δεν ήταν ο καλλιτέχνης φαινόμενο. Ο Παντελής ήταν ένας από εμάς που γεννηθήκαμε την δεκαετία των 80's και δεν μπορούμε να ανοίξουμε τα φτερά μας λόγω της συγκυρίας που βρίσκεται η χώρα. Αυτή η κρίση που μας γονάτισε, που μας έδιωξε μακριά από τα σπίτια μας σε ξένες χώρες, που μας έκανε να μην έχουμε όνειρα και ελπίδες. Που δεν εχουμε ίσες ευκαιρίες στην επιτυχία και στην ευημερία.
Ο Παντελής λοιπόν κατάφερε και έκανε το ακατόρθωτο, πέτυχε έκανε το όνειρό του πραγματικότητα. Έζησε τους πόθους, έζησε τον μύθο που είχε στο μυαλό του και στη καρδιά του. Τραγούδησε και ανέβηκε στο υψηλότερο σκαλοπάτι της δυσκολότερης βιομηχανίας της χώρας, αυτής της τέχνης, του τραγουδιού, των κυκλωμάτων, της πίστας.

Και αυτός ήταν ένας από τους λόγους που τον λάτρεψε ο κόσμος και η γενιά μου, γιατί μας έκανε να ελπίζουμε πως ίσως και εμείς ΜΠΟΡΟΥΜΕ να τα καταφέρουμε. Ίσως μπορούμε να καταφέρουμε να ζήσουμε το όνειρο μας, ίσως μπορούμε να πετύχουμε κάτι. Και τα κατάφερε με τον πλέον ανορθόδοξο τρόπο, πήγε στον κόσμο και μίλησε στα σπίτια τους πρώτα μέσα από το διαδίκτυο, και τους είπε ο,τι είχε να τους πει, και εκείνοι το δέχθηκαν άνοιξαν την αγκαλιά τους και τα σπίτια τους.

Για εμένα ο Παντελής αυτό συμβόλιζε, την ελπίδα που είχα χάσει. Για αυτό όταν πήγαινα να τον ακούσω έλεγα "πάω στον ψυχολόγο μου." Και εκείνος τα κατάφερνε πάντα και μου έφτιαχνε την ψυχολογία όταν τον έβλεπα πάνω στη πίστα, πάνω στο σκαλοπάτι της επιτυχίας του, έλεγα μπορεί να ανέβω και εγώ στο δικό μου σκαλοπάτι.

Ο Παντελής, έβγαινε στα μαγαζιά που βγαίνουμε, πήγαινε για καφέ εκεί που πάμε εμείς, και ζούσε όπως ζούσαμε εμείς. Και σε κάθε ευκαιρία δεχόταν στη αγκαλιά του όλους μας για μια φωτογραφία και μια κουβέντα, γιατί ήταν ένας από εμάς.

Σε ευχαριστώ για την ελπίδα. Καλή αντάμωση Παντέλο.