Η ζωή της Ζωίτσας με δικά της λόγια

Άλλωστε η Ζωή Λάσκαρη είχε τόλμη και λόγο που ήταν απογυμνωμένος από φτιασιδώματα. Ήταν μια ντίβα σμιλεμένη με κομψότητα και οπλισμένη με μυαλό που όταν ήθελε έκοβε σαν νυστέρι. Ακολουθεί ένας μικρός αποχαιρετισμός στη Ζωή Λάσκαρη μέσα από δικά της, αλεξίσφαιρα στο πέρασμα του χρόνου, λόγια που πάντα έριχνε ένα άγριο βλέμμα όταν την έλεγαν Κυρία Λάσκαρη.

H καλλονή, η θεατρίνα, η σταρ, η μητέρα της Μάρθας και της Μαρίας Ελένης, η Ζωή Κουρούκλη ήταν, είναι και θα παραμείνει η Ζωίτσα όλων που έζησε μια μεγάλη, γεμάτη, πλημμυρισμένη από μαθήματα και κερδοφόρα σε σοφία ζωή.

Για τo σταριλίκι

“Έλα, αγάπη μου. Να τελειώνουμε με τις ετικέτες αυτές. Τι είναι σταρ, πες μου τι είναι σταρ, έχεις ορισμό; Να σου πω εγώ. Γεννιέσαι με αυτό, δεν γίνεσαι. Υπάρχουν πολλοί σταρ που δεν τους ξέρει κανένας. Εκπέμπουν κάτι, έχουν ένα χάρισμα, μαγνητίζουν τους πάντες. Αυτό δεν έχει να κάνει με την ομορφιά, αλλά με κάτι άλλο, κάτι ανεξήγητο. Τώρα, αν συνοδεύεται και με καλή εξωτερική εμφάνιση, είναι ταυτόχρονα και πλεονέκτημα, και βάρος. Αν είσαι γυναίκα, και δη ηθοποιός, θα πούνε: είναι η σταρ, η ωραία, η γκόμενα, η σέξι. Έλεος πια! Αν και δεν με πείραξε ποτέ. Την πορεία μου την έκανα, την κάνω, και ο καθένας έχει τη δική του γνώμη”.

Για το αντικείμενο του πόθου που ήταν

“Χαμπάρι δεν έπαιρνα έτσι κι αλλιώς. Κάθε φορά ήμουν με κάποιον που τον γουστάριζα τρελά. Δεν με αφορούσαν οι υπόλοιποι. Το ζητούμενο είναι ποιον γουστάρω εγώ. Αυτό με γεμίζει εμένα. Υγιέστατη στάση νομίζω. Βέβαια, για αυτό με κάνανε όλοι ό,τι θέλανε. Πάντα, σε όλες τις περιπτώσεις. Και να σου πω και κάτι; Πέρασα πολύ καλά. Και βέβαια έκλαψα, και γονάτισα, και παρακάλεσα. Σκέψου να ήμουν καμιά τρελή, καμιά ψωνισμένη! Δεν θα είχε κανένα νόημα”.

Για τα 60s

“Είμαι ευτυχής που τα έζησα όλα έντονα, εν τη γενέσει τους. Ήταν όντως μια τρομερή εποχή. Οι Beatles, οι Stones, ο Μάης του ’68, η Άνοιξη της Πράγας. Υπήρχε ενθουσιασμός, τα νιάτα βρίσκονταν στο προσκήνιο της παγκόσμιας σκηνής. Υπήρχαν ιδανικά, ινδάλματα, σπουδαίες πολιτικές φυσιογνωμίες. Είχα νοικιάσει διαμέρισμα στο Λονδίνο, έπειτα στη Ρώμη. Η Νέα Υόρκη ήταν παράδεισος: καταπληκτικοί άνθρωποι, Studio 54, ωραίες συζητήσεις. Αυτή η δεκαετία στιγμάτισε και την επόμενη, από το ’80 και μετά όμως άρχισε η decadenza”.

Για τo τρίπτυχο Sex, Drugs

“Ήμουν πάντα πουριτανή με την καλή έννοια, χωρίς υστερίες. Έτσι έμαθα από το σπίτι μου. Πάντα δοσμένη 100% στον άνθρωπο με τον οποίο ήμουν μαζί. Ποτό ήπια πρώτη μου φορά στα 26, ουίσκι. Το ροκ το λάτρευα. Στη Θεσσαλονίκη, το ’σκαγα από το σπίτι για να βγω να χορέψω, σε πείσμα του παππού μου, ο οποίος με κυνηγούσε. Όπως και να ’χει όμως, όλα ήταν ευχάριστα τότε. Ευτυχισμένα χρόνια, με πλάκες. Ακόμα και μέσα στις δυσκολίες, υπήρχε χαλαρότητα, ήταν όλα χα-λα-ρά, που λένε και στη Θεσσαλονίκη".

Για το χρόνο

“Δεν υπάρχει χρόνος, δεν πιστεύω σ’ αυτόν. Είναι ένας μύθος”.

Περιοδικό SOUL

Για το καταφύγιο της στο Πόρτο Ράφτη

“Έχω μια θάλασσα μπροστά μου, έχω τα λουλούδια μου και κυρίως πατάω στη γη και αυτό μου αρέσει πολύ. Δεν αντέχω τον θόρυβο της πόλης ούτε όταν μεταφέρεται μέσα από το τηλέφωνο... Έχω ζήσει και αγαπήσει την Αθήνα πολύ και θλίβομαι όπως έχει γίνει. Αντίθετα με τον Αθηναίο ο Θεσσαλονικιός αγαπάει την πόλη του, την προσέχει, τη σέβεται, είναι περήφανος γι’ αυτήν. Στην Αθήνα περιμένουν κάποιος άλλος να δώσει τη λύση. Αναπτύξαμε τέτοιες σχέσεις με το κράτος - πατερούλη, που μόνο σε ολοκληρωτικά καθεστώτα υπάρχουν. Ήμουν μέλος του Δημοτικού Συμβουλίου επί Αβραμόπουλου και έφυγα σε ενάμιση χρόνο τρέχοντας. Παιζόντουσαν πολλά συμφέροντα στον δήμο. Ήρθε μια στιγμή που δεν άντεξα άλλο”.

Για αυτό που είμαστε

“Είμαστε αυτό που πιστεύει ο κόσμος για εμάς. Πάλεψα να είμαι αυτό που θέλω, είτε άρεσε είτε δεν άρεσε."

Για αυτό που ήταν

“Eίμαι κανονικός άνθρωπος. Θα σηκωθώ το πρωί, θα σκουπίσω, θα μαγειρέψω. Δεν παριστάνω τη Νόρμα Ντέσμοντ στη Λεωφόρο της Δύσης. Δεν υπήρξα ποτέ έτσι. Τι βαρετό Χριστέ μου!”

Για την απώλεια των γονιών της

“Έχασα τους γονείς μου νωρίς και ωρίμασα πολύ γρήγορα... Φαίνεται ότι είναι μια απώλεια που δεν αναπληρώνεται. Με τίποτα. Σκέψου να μην έχεις φωνάξει ποτέ “μπαμπά”, ήμουν 8 μηνών όταν πέθανε, και “μαμά”. Είχα ανάγκη να προφέρω τις λέξεις. Έλεγα στους γονείς της μητέρας μου, που με μεγάλωναν, να με υιοθετήσουν για να μπορώ να πω “μαμά και μπαμπά”. Μετά ήθελα να δώσω στις κόρες μου την αγάπη που δεν ένιωσα από γονείς”.

Για την ανατροφή της

“Απέκτησα την παιδεία μόνη μου. Είμαι μαθήτρια της ζωής”.

Για το διαβατήριο ζωής που το λένε ομορφιά

“Aν δεν έχει σφραγίδες δεν έχει αξία. Πολλές σφραγίδες, να είναι ταξιδεμένο το διαβατήριο”.

Για την Αλίκη Βουγιουκλάκη

“Ήταν πολύ τρυφερό και δειλό πλάσμα. Η Αλίκη ήθελε να είναι πρώτη. Δεν ξέρω τι σημαίνει αυτό, μη με ρωτάτε. Ξέρω όμως ότι το πλήρωσε πολύ ακριβά. Ο κόσμος που τη λάτρεψε ήταν και η φυλακή της”.

Για την Ελλάδα της “πλαστής ευμάρειας”

“Την έβλεπα και ανατρίχιαζα. Δεν μπορούσα να το πω δημόσια, θύμωνε ο άντρας μου... Εντάξει, λοιπόν, να μην τα πω δημόσια, τα έλεγα σπίτι μου, τσακωνόμουν με την τηλεόραση. Έβλεπα τον εσμό που εμφανιζόταν ως καλή κοινωνία...”

Για τον Κωνσταντίνο Καραμανλή

“Αγαπούσε την Ελλάδα πάρα πολύ. Όταν τον ρώτησα πώς μπαίνουμε έτσι απροετοίμαστοι στην Ευρωπαϊκή Ένωση μου απάντησε ότι αν περιμένουμε να ετοιμαστούμε δεν θα τα καταφέρουμε ποτέ”.

Εφημερίδα Καθημερινή, συνέντευξη στη Μαρία Κατσουνάκη, “Ζωή Λάσκαρη: Η Ελλάδα της πλαστής ευμάρειας με ανατρίχιαζε”, 2014.

Για τον Ανδρέα Παπανδρέου

”Όταν γνώρισα τον Ανδρέα, είδα έναν άνθρωπο που δεν ενδιαφερόταν για τα χρήματα, για όλα αυτά που του καταλόγιζαν. Θυμάμαι, ο Τάσος Μπιρσίμ μού είχε πει ότι στο νοσοκομείο έκανε πρόβα με ποιον τρόπο θα έκανε το νεύμα στη Δήμητρα, όταν κατέβαινε από το αεροπλάνο. Τον λάτρεψα για αυτό. Με μια κίνηση έριξε χειροβομβίδα στην ψευτιά και στην υποκρισία των παντρεμένων που πηγαίνουν σε μια γκαρσονιέρα με μια γυναίκα δύο ώρες και μετά γυρίζουν στη γυναίκα τους”.

Για την γονεϊκή της συμπεριφορά

“Τα παιδιά δεν πρέπει να τα βάζεις σε μια γυάλα, γιατί όταν τα βγάλεις, θα αρπάξουν το πρώτο μικρόβιο που θα βρουν μπροστά τους. Πιστεύω ότι ο άνθρωπος πρέπει να τρώει και τα μούτρα του. Αλλιώς δεν προχωράει. Αν φοβάσαι συνέχεια, δεν μπορείς να αγαπήσεις. Γιατί φοβάσαι μην απογοητευθείς. Ε, δεν είναι ζωή αυτή”.

Για την κοσμική ζωή

“Δεν μου πάει καθόλου. Δεν περνάω καλά. Προτιμώ να πάω σε ένα ταβερνάκι με τις φίλες μου, να πιω ένα κρασάκι. Δεν έχω τι να πω σε τέτοιες εκδηλώσεις. Νιώθω ηλίθια. Και κάνω προσπάθεια, μη νομίζετε. Και γελάω, και είμαι κανονική, γιατί δεν θέλω να προσβάλλω κανέναν. Αλλά φεύγω άδεια. Προτιμώ να είμαι σπίτι μου, να ράβω, να φτιάχνω τα σκουλαρίκια μου”.

Για την σχέση της με τον Θεό

“Τον Θεό τον έχω μέσα μου. Εμείς είμαστε η Εκκλησία. Δεν υπάρχει η εκκλησία ως κτίριο. Πιστεύω βαθύτατα, κοινωνώ, έχω πνευματικό εδώ και 35 χρόνια.(...) Πολλοί λένε: "Γιατί σε εμένα, Θεέ μου;". Αυτό είναι το μεγαλύτερο αμάρτημα. Είναι σαν να Τον αμφισβητείς. Kαι δεν είμαι καμιά θεούσα. Υπάρχει, φυσικά, η άποψη ότι αν πιστεύεις στον Θεό δεν είσαι καλλιεργημένος. Πόσο πλανεμένοι είναι αυτοί οι άνθρωποι, αλήθεια”.

ΒΗΜΑgazino Νοέμβριος 2016

Για τους διανοούμενους

“Δεν με ενδιαφέρουν καθόλου! Oι renomé με κουράζουν, είναι σε τετραγωνάκια. Δεν με αφορούν. Εμένα με ενδιαφέρουν οι άνθρωποι που έχουν ζήσει καταστάσεις, έχουν διαβάσει, ξέρουν πράγματα, έχουν να σου πουν κάτι. Τι να τον κάνω τον διανοούμενο; Να μου πει αυτά που μπορώ να διαβάσω;”

Για την κρίση

“Μας άξιζε μια κρισούλα, μπας και ταρακουνηθούμε. Είχαμε τρελαθεί κάποια στιγμή. Μπροστά στην Κατοχή αυτή η κρίση δεν είναι τίποτα (...) Καταλαβαίνουν οι εξωφρενικά πλούσιοι τις ανάγκες του απλού ανθρώπου; Τι λέτε; Δεν νομίζω ότι τον καταλαβαίνουν. Δεν τους αφορά. Κι αυτό είναι κάτι που με θυμώνει πολύ”.

Για την πολιτική και τους πολιτικούς σήμερα

“Εκείνο που με προβληματίζει με την εποχή μας είναι η απαξίωση του πολιτικού κόσμου – και δεν ξέρουμε πόσο επικίνδυνο είναι αυτό. Περάσαμε ένα αλισβερίσι πολιτικών και πολιτών: διόρισέ με να σε ψηφίσω. Νομίζω ότι αυτήν τη στιγμή γίνεται ξεκαθάρισμα. Τελειώνει αυτή η ιστορία. Αλλά, αν απαξιώνουμε τον πολιτικό κόσμο, ποιον θα βάλουμε; Τι δημοκρατία θα έχουμε;”

Για το νόημα της ζωής

“Να βουτάς με τα μούτρα και να μη φοβάσαι, γιατί τότε η ζωή είναι χαμένη. Σαν να μην έζησες, σαν να ήσουν περαστικός κι έφυγες. Θέλει πολλή τόλμη. Στο κάτω κάτω, γιατί ζούμε; Γιατί να φοβόμαστε μην πονέσουμε; Δεν πονάμε πιο πολύ όταν δεν ζούμε τα πράγματα; Να μη φοβάσαι τη ζωή, προχώρα”.

Lifo Φεβρουάριος 2014

PHOTO 1 / 25

Photo 1/25

Photo 2/25

Photo 3/25

Photo 4/25

Photo 5/25

Photo 6/25

Photo 7/25

Photo 8/25

Photo 9/25

Photo 10/25

Photo 11/25

Photo 12/25

Photo 13/25

Photo 14/25

Photo 15/25

Photo 16/25

Photo 17/25

Photo 18/25

Photo 19/25

Photo 20/25

Photo 21/25

Photo 22/25

Photo 23/25

Photo 24/25

Photo 25/25