Ο πίνακας που έσωσε τον Bill Murray από την αυτοκτονία

Ωστόσο, οι αρχές της δεκαετίας του 1970 δεν έφεραν μεγάλη χαρά στον Bill Murray. Συνελήφθη αφού μετέφερε 4,5 κιλά κάνναβης σε αεροπλάνο και αστειεύτηκε ακατάλληλα στον επιβάτη που καθόταν δίπλα του ότι υπήρχε βόμβα στην τσάντα του. Εκτός από αυτό το παράξενο κομμάτι της ζωής του, η ενασχόλησή του με την υποκριτική ήρθε αργότερα.

• Διαβάστε επίσης: Ο Μπιλ Μάρει επιστρέφει στο σίκουελ «Ghostbusters: Frozen Empire»

Όπως εξήγησε κάποτε σε μια συνέντευξη Τύπου για τους The Monuments Men: «Όταν άρχισα να παίζω στο Σικάγο, δεν ήμουν πολύ καλός και θυμάμαι την πρώτη μου εμπειρία στη σκηνή, ήμουν τόσο χάλια που μόλις βγήκα στο δρόμο άρχισα να κλαίω. Περπάτησα για μερικές ώρες και συνειδητοποίησα ότι είχα ακολουθήσει τη λάθος κατεύθυνση – όχι μόνο τη λάθος κατεύθυνση όσον αφορά το πού έζησα, αλλά τη λάθος κατεύθυνση από την άποψη της επιθυμίας να παραμείνω ζωντανός».

Συνεχίζει να διηγείται την ιστορία της μοιραίας απελπισμένης βόλτας του: «Λοιπόν, σκέφτηκα, αν πρόκειται να πεθάνω εδώ, τότε θα περπατήσω προς τη λίμνη για να πνιγώ. Λοιπόν, καθώς περπατούσα κατέληξα μπροστά από το Art Institute του Σικάγο».

Εκεί, ο Murray είχε κάτι σαν πνευματική επιφάνεια. Όπως εξηγεί: «Υπάρχει ένας πίνακας που λέγεται Το Τραγούδι του Λαρκού, και είναι μια γυναίκα που εργάζεται σε ένα χωράφι, βλέπουμε μια ανατολή του ηλίου. Πάντα μου άρεσε αυτός ο πίνακας, και τον είδα [πρώτη φορά εκείνη τη μέρα, και σκέφτηκα, «καλά κοίτα, υπάρχει ένα κορίτσι που δεν έχει πολλές προοπτικές, αλλά ο ήλιος ανατέλλει ούτως ή άλλως και έχει άλλη μια ευκαιρία. Και νομίζω ότι αυτό με έκανε να σκεφτώ: «Κι εγώ είμαι άνθρωπος και έχω άλλη μια ευκαιρία κάθε μέρα που ανατέλλει ο ήλιος».

Αυτή η ξαφνική συνειδητοποίηση και η σωτηρία μέσω της τέχνης φέρνει στο νου ένα απόσπασμα από το μυθιστόρημα της Willa Carther που έχει κοινό όνομα με τον πίνακα: «Υπάρχουν μερικά πράγματα που μαθαίνεις καλύτερα στην ηρεμία και μερικά στην καταιγίδα».

Ο εν λόγω πίνακας δημιουργήθηκε από τον Jules Adolphe Breton το 1884. Όπως πολύ σωστά θυμάται ο Murray, δείχνει απλώς μια αγρότισσα στα επίπεδα χωράφια της Νορμανδίας με ένα δρεπάνι στο χέρι και τον φλεγόμενο πορτοκαλί ήλιο πίσω της. Συγκεκριμένα, ο γαλλικός πίνακας ψηφίστηκε ως ο αγαπημένος της Αμερικής το 1934 κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Ύφεσης, όταν παρείχε ένα παρόμοιο όφελος για τις απελπισμένες μάζες.

Ομοίως, όταν η Willa Carther έγραψε το μυθιστόρημά της το 1915, στο απόγειο του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, έχοντας στο μυαλό της την εικόνα του πίνακα. Όπως λέει στο βιβλίο: «Οι άνθρωποι ζουν έναν τέτοιο πόνο μόνο μία φορά. Ο πόνος έρχεται ξανά – αλλά βρίσκει μια πιο σκληρή επιφάνεια».

Στην πραγματικότητα, λίγα έχουν γραφτεί για την εικόνα με κριτική έννοια. Δεν κατέχει καμία βαθιά εκτίμηση όπως οι Φλαμανδοί ζωγράφοι, αλλά όπως θα επιβεβαιώσουν τα σχόλια του Murray και άλλων, υπάρχει ένα απλό συναίσθημα στην εικόνα κάποιου που ζει μια ζωή γεμάτη πόνο αλλά συνεχίζει να επιμένει.