Ηγέτες ήλθαν και παρήλθαν. Στο όνομα μιας εθνικής ταυτότητας διαπράχθηκαν φρικαλεότητες. Οράματα συνεθλίβησαν, ελπίδες ματαιώθηκαν και οι ειρηνευτικές διαδικασίες, χρόνια τώρα βαλτωμένες, περιορίζονται σε άνευρες χειραψίες και ψυχαναγκαστικά χαμόγελα. Η ισραηλινο-παλαιστινιακή σύγκρουση που μετρά 70 χρόνια αιματηρών σχέσεων βρίσκεται, για άλλη μία φορά, στο σημείο μηδέν.
Το ζήτημα της Ιερουσαλήμ ήταν το πλέον ακανθώδες στις χρόνιες διαπραγματεύσεις μεταξύ των δύο πλευρών – καθώς αμφότερες τη διεκδικούν ως πρωτεύουσα του κράτους τους. Δεν είναι λίγοι, λοιπόν, όσοι εκτιμούν πως η τωρινή αναγνώριση της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας του Ισραήλ, παρότι κατάφορα άδικη προς τους Παλαιστινίους, ίσως τελικά βοηθήσει στην επανεκκίνηση των συνομιλιών, ξεμπλοκάρει τις διαπραγματεύσεις και επιταχύνει τις διαδικασίες επίλυσης.
Όμως, εκτός της Ιερουσαλήμ, της ιερής αυτής πόλης μουσουλμάνων, εβραίων και χριστιανών, υπάρχουν κι άλλα εμπόδια στο μακρύ και δύσβατο δρόμο προς τη δημιουργία δύο κρατών.