Κλίντον VS Τραμπ. Οι εκλογές της χαμένης ευκαιρίας

Ξεχάσαμε να πούμε ότι στον υποψήφιο των Ρεπουμπλικάνων Ντόναλντ Τραμπ επίσης αρέσει ο Πούτιν...
Είναι δυνατό ένας υποψήφιος πρόεδρος των ΗΠΑ να μιλά εγκωμιαστικά για τον Πούτιν;
Γιατί όχι, εφόσον ο σκοπός αγιάζει τα μέσα και ο σκοπός σε αυτήν την περίπτωση είναι η εξουσία. Κοιτάξτε όμως πόσο έξυπνος στάθηκε ο Τραμπ με το να πει μια δυο καλές ατάκες για τον Ρώσο πρόεδρο. Πρώτον ενεργοποίησε όλα τα νεοσυντηρητικά αντανακλαστικά των Δημοκρατικών που έσπευσαν αμέσως να κατηγορήσουν τη Ρωσία ότι παρεμβαίνει, εντός εισαγωγικών, στις Αμερικανικές εκλογές, ότι κλέβει emails - σιγά το φοβερό νέο, εδώ η NSA έχει κατακλέψει τα emails από τον τελευταίο Αμερικανό πολίτη μέχρι τον Πάππα- ότι ο Τραμπ αν έρθει στην εξουσία θα ενδώσει στον Πούτιν κτλ.

Με λίγα λόγια, ο Τραμπ κατάφερε να επιβάλει την ατζέντα στους Δημοκρατικούς και ταυτόχρονα να τους εκθέσει κάνοντάς τους να ψάχνουν για εξωτερικούς εχθρούς, λες και αυτό είναι που τους φταίει για το ότι δεν μπορούν να καθαρίσουν τη νίκη, απέναντι σε έναν, ας το πούμε ευγενικά, εκκεντρικό πολυεκατομμυριούχο που ξαφνικά αποφάσισε να γίνει πρόεδρος.
Η κούρσα για τις εκλογές είναι σκληρή αν και οι τελευταίες δημοσκοπήσεις δίνουν μικρό προβάδισμα στη Χίλαρι Κλίντον. Όπως εκτιμούν σοβαρά αμερικανικά sites, οι δύο υποψήφιοι θα φτάσουν μέχρι τις εκλογές με πολύ μικρή διαφορά, δημοσκοπικά τουλάχιστον, ο ένας από τον άλλο.
Κι αυτό γιατί έχουν κάτι κοινό. Ο ένας τροφοδοτείται εκλογικά από τα αρνητικά του άλλου.

Διαγωνίζονται στα αρνητικά

Ο πληθωρικός καουμπόι Τραμπ με τις χοντράδες και τις ακραίες θέσεις του, στέλνει ψηφοφόρους στο στρατόπεδο της Κλίντον και από την άλλη, το γεμάτο λεκέδες παρελθόν της οικογένειας Κλίντον, στέλνει ψηφοφόρους στον Τραμπ.
Ένα μεγάλο ποσοστό τάσσεται υπέρ της Κλίντον απλά και μόνο για να αποφύγει τον Τραμπ. Είδαμε άλλωστε πόσο σκληρή ήταν η μάχη στον κόλπους των Δημοκρατικών μεταξύ Κλίντον και Σάντερς όπου στην ουσία είχαμε ένα διχασμένο εκλογικό σώμα και όχι απλά σε επίπεδο προσώπων, αλλά ουσίας και πολιτικής πρότασης.

Από την άλλη ο Τραμπ σε αυτό είναι πιο “καθαρός” και συγκεντρώνει εκτός από τους παραδοσιακούς Ρεπουμπλικάνους και ένα μεγάλο κομμάτι ψηφοφόρων που, όπως λέει ο Γκλέν Γκρίνγουολντ (ο δημοσιογράφος που αποκάλυψε την υπόθεση Σνόουντεν) ψηφίζουν Τραμπ, όχι γιατί δεν έχουν τίποτα άλλο να περιμένουν από τους Δημοκρατικούς, ούτε γιατί είναι ρατσιστές, σεξιστές, ή ξενοφοβικοί.
Ψηφίζουν Τραμπ γιατί απλά πιστεύουν ότι το χειρότερο που μπορεί να συμβεί αυτή τη στιγμή στην Αμερική, είναι η διαιώνιση του υπάρχοντος συστήματος και κατεστημένου.

Μερικκές από τις θέσεις του Ντόναλντ Τραμπ έχουν προκαλέσει την οργή ακόμη και στελεχών των Ρεπουμπλικανών. REUTERS/Eric Thayer

Το ζήτημα με τον Τραμπ είναι ότι δεν μπορείς να τον κρίνεις για τις πολιτικές του πράξεις. Προς το παρόν τον κρίνουμε για την “μεγάλη του γλώσσα” και για τις ατάκες του που σαφώς απηχούν πολιτικές θέσεις.
Όπως για παράδειγμα η πρόσφατη φραστική επίθεση σε μουσουλμάνους γονείς στρατιώτη που σκοτώθηκε στο Ιράκ. Ο Τραμπ επενδύει επικίνδυνα πάνω στο ζήτημα της θρησκείας, έχοντας ζητήσει δημόσια να απαγορευτεί η είσοδος στην Αμερική σε μουσουλμάνους για να μειωθούν, όπως λέει, οι πιθανότητες τρομοκρατικών επιθέσεων και έχει δεσμευτεί να κλείσει τα σύνορα σε μουσουλμάνους, αν εκλεγεί.

Το “ατού” του Τραμπ

Η ξενοφοβία είναι το βασικό χαρτί της προεκλογικής του εκστρατείας, καθώς κατόπιν μετρήσεων, το 74% των Ρεπουμπλικάνων θεωρεί ότι μεγαλύτερο πρόβλημα για την ασφάλεια είναι οι πρόσφυγες που φτάνουν στην Αμερική από τη Συρία, το Ιράκ και άλλες εμπόλεμες περιοχές. Ανάλογες θέσεις έχει και για το Μεξικό. Έχει πει μάλιστα ότι θα υποχρεώσει το Μεξικό να πληρώσει για την κατασκευή φράχτη στα σύνορα, διαφορετικά θα σταματήσει τα εμβάσματα από τους Μεξικανούς που ζουν στις ΗΠΑ στις οικογένειές τους στο Μεξικό.
Σε μία Αμερική με πρόεδρο τον Τραμπ δεν θα πρέπει να περιμένουμε σε καμία περίπτωση περιορισμούς στην οπλοφορία. Άλλωστε ο ίδιος έχει δηλώσει ότι “νιώθει πολύ καλύτερα όταν οπλοφορεί”.

Κάποια στιγμή είπε ότι ο κόσμος θα ήταν πολύ καλύτερος αν δικτάτορες όπως ο Καντάφι ή ο Σαντάμ Χουσεΐν βρίσκονταν ακόμη στην εξουσία, λέγοντας ότι η κατάσταση σε αυτές τις χώρες ήταν πολύ καλύτερη πριν, από ότι είναι τώρα. Σε αυτό δεν έχει άδικο, αλλά το λέει μάλλον γιατί δεν έχει το αμερικανικό λόμπι των εξοπλισμών πάνω από το κεφάλι του. Να υποθέσουμε ότι αυτό αντικατοπτρίζει μια πιθανή πολιτική αναδίπλωσης στη Μέση Ανατολή αν ο Τραμπ εκλεγεί πρόεδρος, είναι μάλλον πρόωρο, αν και θα είχε πολύ ενδιαφέρον.

Τα σεξιστικά και ρατσιστικά σχόλια του Τραμπ είναι πάρα πολλά και έχουν θύματα, γυναίκες, ανάπηρους, την ίδια του την κόρη, μουσουλμάνους, ομοφυλόφιλους, ενώ έχει ταχθεί υπέρ των βασανιστηρίων και υπέρ της τιμωρίας των γυναικών που κάνουν άμβλωση.... Αυτά ουδόλως ξενίζουν τους οπαδούς του. Θα λέγαμε μάλιστα ότι ο Τραμπ έχει καταφέρει να αγγίζει με έναν ευθύ τρόπο τα συντηρητικά αντανακλαστικά του μέσου Αμερικανού. Αυτή είναι όμως η Αμερική.

Είπαμε ότι τον Τραμπ δεν μπορούμε να τον κρίνουμε για τις πολιτικές του πράξεις, αλλά για τις προθέσεις του κι όπως μας έχει διδάξει και η εμπειρία του τελευταίου ενάμιση χρόνου στην Ελλάδα, από τις προθέσεις μέχρι την πράξη υπάρξει τεράστια απόσταση. Μπορούμε μόνο να υποθέσουμε για κάποιες πολιτικές επιλογές του, με βάση την εμπειρία από την οκταετία Μπους αν και πλέον ο κόσμος είναι πολύ διαφορετικός.

Η μακρά διαδρομή της Χίλαρι

Δεν θα μπορούσαμε να πούμε το ίδιο και για τη Χίλαρι Κλίντον. Η υποψήφια των Δημοκρατικών είναι “παλιά καραβάνα”, ενσωματωμένη στο πολιτικό σύστημα, κουβαλάει ένα δικό της ολόκληρο μηχανισμό εξουσίας και έχει εμπειρία.
Το εντυπωσιακό με την Χίλαρι αλλά και τους Κλίντον γενικότερα, είναι η ικανότητά τους να επιβιώνουν πολιτικά μετά από τόσα σκάνδαλα. Ειδικά για τη Χίλαρι θα πρέπει να θεωρείται μεγάλος άθλος το ότι κατάφερε να φτάσει την ηγεσία του κόμματος και να διεκδικεί την προεδρία μετά από ένα μεγάλο αριθμό σκανδάλων που τη βαρύνουν. Ταυτόχρονα, η ανέλιξή της στην ηγεσία δείχνει όμως και το αδιέξοδο του κόμματος των Δημοκρατικών που καταφεύγει σε μια δοκιμασμένη συνταγή, χωρίς να έχει καμία διάθεση για ανανέωση σε πρόσωπα, καμία διάθεση για ρήξη με το κατεστημένο και κρύβοντας τα σκάνδαλα κάτω από το χαλί. Οι Δημοκρατικοί δείχνουν, ένα γερασμένο κόμμα που η μη διάθεση για αλλαγή είναι πιο επικίνδυνη από τον Τραμπ.

Οι δημοσκοπήσεις δίνουν μικρό προβάδισμα στην Χίλαρι Κλίντον έναντι του Τραμπ. REUTERS/Steve Marcus

Για να θυμηθούμε μερικά σκάνδαλα, ξεκινώντας από τα πιο πρόσφατα, ξεχωρίζουμε το σκάνδαλο των ηλεκτρονικών μηνυμάτων. Η Χίλαρι κατά τη διάρκεια της θητείας της ως υπουργός εξωτερικών, διατηρούσε την επίσημη ηλεκτρονική αλληλογραφία της, αλλά και τα προσωπικά της email, σε σέρβερ που ήταν εγκατεστημένος στο σπίτι της. Για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα, έστελνε και έπαιρνε διαβαθμισμένη αλληλογραφία χωρίς την ανάλογη προφύλαξη, θέτοντας σε κίνδυνο την εθνική ασφάλεια των ΗΠΑ. Τελικά η Χίλαρι έδωσε στο υπουργείο εξωτερικών περίπου 55.000 email από τον προσωπικό της λογαριασμό, ενώ δήλωσε ότι διέγραψε άλλα 30.000 τα οποία θεώρησε προσωπικά. Μάλλον δεν θα μάθουμε ποτέ τι περιείχαν.

Το 2012 το Αμερικανικό προξενείο στην Βεγγάζη της Λιβύης δέχθηκε επίθεση με αποτέλεσμα να σκοτωθούν ο πρέσβης και άλλη τρεις Αμερικανοί. Αποκαλύφθηκε ότι το υπουργείο εξωτερικών των ΗΠΑ λίγο καιρό πριν την επίθεση είχε κάνει περικοπές στα κόστη για την ασφάλεια, ενώ λίγες μέρες νωρίτερα η Χίλαρι Κλίντον είχε λάβει πληροφορίες ότι η πρεσβεία είναι στόχος τρομοκρατών.
Το ζεύγος Κλίντον εμπλέκεται και στο σκάνδαλο Filegate στο οποίο οι δύο τους φέρονται να πήραν στα χέρια τους φακέλους του FBI από πολιτικούς τους αντιπάλους, μέλη των Ρεπουμπλικανών.

Οι “βρωμοδουλειές του Μπιλ”

Από τους φακέλους αυτούς, χρησιμοποιήθηκαν επίσης στοιχεία και κατά δύο γυναικών που είχαν κατηγορήσει τον Μπίλ Κλίντον για σεξουαλική παρενόχληση. Οι Κλίντον εμπλέκονται σε ένα ακόμη σκάνδαλο το αποκαλούμενο Chinagate, όπου μεγάλες εταιρίες υψηλής τεχνολογίας έκαναν δωρεές εκατομμυρίων δολαρίων στο Δημοκρατικό κόμμα, και στον Μπιλ Κλίντον για την προεκλογική του εκστρατεία το 1996, με αντάλλαγμα να μπορέσουν να πουλήσουν τεχνολογία σε κινεζικές εταιρίες.

Ο κατάλογος για τα σκάνδαλα που εμπλέκεται η οικογένεια Κλίντον είναι πολύ μακρύς και αφορά τόσο πολιτικά όσο και μη πολιτικά ζητήματα όπως για παράδειγμα το ότι η Χίλαρι βανδάλισε το Λευκό Οίκο πριν τον παραδώσει στον επόμενο ένοικο ή ότι η Χίλαρι γνώριζε για τις γυναικοδουλειές του άντρα της και τον κάλυπτε. Επίσης μακρύς είναι ο κατάλογος για τα “μαργαριτάρια” του Ντόναλντ Τραμπ, πολιτικά και μη.

Οι δύο μονομάχοι έχουν ακόμη τρεις μήνες μπροστά τους για να δημιουργήσουν της κατάλληλες συνθήκες που θα φέρουν τον έναν από τους δύο στο Λευκό Οίκο. Μέχρι τότε πιθανότατα θα έχουμε να μάθουμε και αν ακούσουμε πολλά ακόμη. Όσο για τις εκλογές, ας κερδίσει ο καλύτερος, ή έστω ο λιγότερο κακός.