Γιατί δεν θα ξεχάσω την πρώτη φορά που ετοίμασα με τα χεράκια μου το μενού της Καθαράς Δευτέρας

Καθαρά Δευτέρα και αναμνήσεις πηγαίνουν μαζί, αφού όλοι και όλες μας έχουμε πολλά βιώματα από εκείνη την ημέρα, εμπειρίες που μας ενώνουν διαχρονικά, όπως ένα αόρατο νήμα αγάπης που φέρνει στο σήμερα κάτι από το χθες, κάτι που μας θυμίζει όλα όσα μας δένουν.

Στη δική μου περίπτωση, βέβαια, υπάρχει μία Καθαρά Δευτέρα που δεν θα ξεχάσω και για αυτόν ακριβώς τον λόγο, θα σε πάω μερικά χρόνια πίσω και συγκεκριμένα, τον Μάρτιο του 2006 και την παραμονή της Καθαράς Δευτέρας, δηλαδή την Κυριακή της Αποκριάς.

Ήμουν έτοιμη να γεννήσω το δεύτερο παιδάκι μου, τον γιο μου! Ήταν μια προγραμματισμένη γέννα και το ραντεβού μου είχε δοθεί πολύ νωρίς το πρωί της 6ης Μαρτίου 2006, δηλαδή την Καθαρά Δευτέρα! Ήμουν τόσο χαρούμενη που θα έφερνα στον κόσμο τον γιο μου. Ήμουν όμως και κάπως «ανήσυχη». Βλέπεις, σκεφτόμουν την κορούλα μας και την ανυπομονησία της να πετάξει τον χαρταετό που της είχε φέρει ο μπαμπάς της. Πώς θα γινόταν αυτό μ’ εμένα στο μαιευτήριο όμως;

Αποφάσισα να πάρω την κατάσταση στα χέρια μου και να… μεταφέρω την Καθαρά Δευτέρα μια μέρα νωρίτερα. Έτσι, αμέσως μετά την παρέλαση του Καρνάβαλου στην πόλη μας, επιστρέψαμε στο σπίτι για τα Κούλουμα. Και έκανα ό,τι ακριβώς θυμόμουν από τη δική μου μητέρα και από τα καθαροδευτεριάτικα τραπέζια της παιδικής μου ηλικίας. Για την ακρίβεια, έστρωσα ένα λουλουδένιο τραπεζομάντηλο στο γρασίδι της αυλής μας και πάνω του, άπλωσα τις νοστιμιές της Καθαράς Δευτέρας: Καλαμαράκια, ταραμοσαλάτα, λαγάνα και φυσικά, τον αγαπημένο μας Μακεδονικό Χαλβά με γεύση Βανίλια. Εκείνον που λάτρευα να απολαμβάνω από μικρή και αυτόν που τώρα αγαπούν να τρώνε τα παιδιά μου.

Όταν οι αναμνήσεις του χθες ενώνονται με τις εμπειρίες και τις γεύσεις του σήμερα

Κάπως έτσι και μέσα σε λίγα λεπτά, στήθηκε ένα αυτοσχέδιο καθαροδευτεριάτικο πικ-νικ και ξαφνικά, αναμνήσεις του χθες με εικόνες, βιώματα και γεύσεις του σήμερα, άρχισαν να μπλέκονται και να εναλλάσσονται αρμονικά! Η μαμά μου να με κυνηγά με ένα κομμάτι λαγάνα στο ένα χέρι και ένα κομμάτι Μακεδονικού Χαλβά στο άλλο και εγώ, κρατώντας το νήμα του χαρταετού, να τρέχω όσο πιο γρήγορα μπορώ για να τον δω να ανεβαίνει ψηλά στον ουρανό. Έπειτα από τόσα χρόνια, λοιπόν, εγώ είμαι εκείνη που κυνηγώ την κόρη μου με ένα κομμάτι λαγάνα και ένα κομμάτι Μακεδονικού Χαλβά με γεύση Βανίλια στα χέρια και εκείνη, κρατώντας το νήμα του χαρταετού, τρέχει όσο πιο γρήγορα μπορεί για να τον δει να φτάνει ψηλά.

Εκείνη την Καθαρά Δευτέρα, λοιπόν, γίναμε τέσσερις. Και από τότε, κάθε Καθαρά Δευτέρα είναι για μένα κάτι περισσότερο από σημαντική. Είναι μια γιορτή που ξετυλίγει ουσιαστικά το νήμα της ζωής μου και με ενώνει με τα πλέον αγαπημένα μου πρόσωπα, τις αναμνήσεις και τις εμπειρίες, που με έχουν κάνει τη γυναίκα που είμαι σήμερα. Και όλες αυτές οι εμπειρίες, αποτελούν μία φυσική συνέχεια εκείνου του νήματος, που με κάποιον μαγικό τρόπο, μας φέρνει πιο κοντά αυτήν την εποχή. Είναι κάτι σαν το νήμα του χαρταετού, που περνά από το ένα χέρι στο άλλο, μέχρι να κοιτάξουμε όλοι μαζί ψηλά στον ουρανό και να αναφωνήσουμε με ενθουσιασμό, σε μία «ιεροτελεστία» που ακόμη και τις φορές που δεν στέφεται με επιτυχία, αναμφίβολα μας ενώνει.

Αυτό «το Νήμα της Αγάπης», λοιπόν, θα ξετυλίξουμε και φέτος για καλό σκοπό, με τη βοήθεια του Μακεδονικού Χαλβά! Και θα το κάνουμε για τα παιδιά, έναν σκοπό που σίγουρα με «αγγίζει» και με συγκινεί. Βλέπεις, για μία ακόμη χρονιά ο Μακεδονικός Χαλβάς ξετυλίγει το «Νήμα της Αγάπης» και ενώνει ολόκληρη την Ελλάδα, γιορτάζοντας μαζί με εμάς τη Δευτέρα που μας δένει. Διότι αρκεί να μπούμε και φέτος στη γνωστή πλατφόρμα tonimatisagapis.gr, για να γίνουμε και εμείς μέρος της πρωτοβουλίας του Μακεδονικού Χαλβά να προσφέρει από μία σχολική βιβλιοθήκη σε μικρά σχολεία που βρίσκονται σε απομακρυσμένες περιοχές σε όλη την Ελλάδα: Από τα Γρεβενά μέχρι τη Γαύδο και από τα Αντικύθηρα μέχρι τον Έβρο! Όλα αυτά ενώ την ίδια ώρα, λαμβάνοντας μέρος στη σημαντική αυτή ενέργεια, μπαίνουμε σε κλήρωση και να κερδίσουμε λαχταριστά προϊόντα.