Σπέτσες: Κοσμοπολίτικες διακοπές σε ένα νησί με πλούσια ιστορία
Δεν είναι καθόλου τυχαίο που οι Σπέτσες, το «τελευταίο» νησί του Αργοσαρωνικού, ξεκινώντας από τον Πειραιά, είναι τόσο κοσμοπολίτικες, με φήμη που σταδιακά εξαπλώνεται τα τελευταία χρόνια, καθώς τις προτιμούν celebrities του εγχώριου και του διεθνούς τζετ σετ.
Νησί καταπράσινο, με πανέμορφες ακρογιαλιές, μια γραφική πολιτεία, ενδιαφέρουσα αρχιτεκτονική και όλο και καλύτερης ποιότητας υπηρεσίες για τους επισκέπτες του, οι Σπέτσες «κερδίζουν» σε όλους τους τομείς -δύσκολα μπορεί να βρεθεί κάποιος που πήγε στο νησί και… απογοητεύθηκε.
Αντίθετα, η συχνή ακτοπλοϊκή σύνδεση με τον Πειραιά και η ακόμα πιο κοντινή και συχνή με το Πόρτο Χέλι, κάνουν τις Σπέτσες ιδανικό προορισμό, ακόμα και για διήμερο. Αρχικά κερδίζει τους πάντες η Ντάπια, το κέντρο της πόλης των Σπετσών, η παραλία με τη μεγάλη πλατεία και όλα τα μαγαζιά που βρίσκονται εκεί και στα γύρω στενά. Κέντρο τόσο για φαγητό, όσο και για αγορές παραδοσιακών προϊόντων λαϊκής τέχνης, σπάνια θα δει κάποιος την Ντάπια άδεια από κόσμο -συνήθως είναι πολυσύχναστη και πολύβουη. Στα εστιατόρια και τα ζαχαροπλαστεία της Ντάπιας, κατά κύριο λόγο, οι επισκέπτες δοκιμάζουν τις τοπικές σπεσιαλιτέ, το σπετσιώτικο αμυγδαλωτό, αλλά και ψάρι αλά Σπετσιώτα.
Επιβάλλεται πάντως και η βόλτα μέχρι το παλιό λιμάνι, αλλά και η περιήγηση στα σοκάκια του νησιού, που κρύβουν πραγματικούς «θησαυρούς». Η πλατεία Ρολογιού, το ιστορικό κτήριο/ξενοδοχείο Ποσειδώνιον, οι άμαξες που κυκλοφορούν σαν να είναι απολύτως φυσικό και αναμενόμενο και όχι τουριστικό «αξιοθέατο», τα ποδήλατα, η παραλία του Αγίου Νικολάου και οι παλιοί ταρσανάδες, δημιουργούν ένα πολύ ενδιαφέρον σύνολο. Τα παλιά αρχοντικά, δίπατα, με κεραμίδια στη σκεπή, με ξύλινα, στενά πορτοπαράθυρα -βαμμένα μπλε τα περισσότερα- και ασβεστωμένες σκάλες, θυμίζουν πολύ έντονα ότι οι Σπέτσες ήταν ισχυρή ναυτική δύναμη του νεότερου ελληνικού κράτους και επί δεκαετίες διαδραμάτισαν πρωταγωνιστικό ρόλο στα πεπραγμένα της πολιτικής και της οικονομίας της χώρας.
Η πιο γνωστή Σπετσιώτισσα άλλωστε δεν είναι άλλη από τη Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα, την ηρωίδα της ελληνικής Επανάστασης, που έδωσε και την ψυχή της στον αγώνα των Ελλήνων για απελευθέρωση. Σήμερα οι επισκέπτες του νησιού μπορούν να μπουν στο αρχοντικό της, που έχει μετατραπεί και λειτουργεί ως ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον μουσείο, ενώ ένα άγαλμά της υπάρχει έξω από το φημισμένο Ποσειδώνιον. Στο Μουσείο βλέπουμε τα έπιπλα της Μπουμπουλίνας, όλα κατασκευασμένα στη Φλωρεντία, το ξυλόγλυπτο ταβάνι της κύριας σάλας και το μογγολικό ξίφος του τσάρου της Ρωσίας Αλέξανδρου Α', να στολίζει τη συλλογή των όπλων της.
Ακόμα ένα αρχοντικό των Σπετσών έχει μετατραπεί σε μουσείο και δεν είναι άλλο από το Αρχοντικό Χατζηγιάννη Μέξη. Το εντυπωσιακό αρχιτεκτονικά κτήριο, με το αίθριο και τη βοτσαλωτή αυλή είναι σήμερα το Μουσείο Σπετσών, με εκθέματα από την πλούσια ιστορία του νησιού. Έκθεση ενάλιας αρχαιολογίας στο ισόγειο, με ευρήματα από το αρχαιότερο ναυάγιο στον κόσμο, αυτό του νησιού Δοκός, σπάνια κεραμικά αλλά και εξαιρετικά επιζωγραφισμένα ξύλινα ακρόπρωρα, έχουν την ευκαιρία να δουν οι επισκέπτες στους χώρους του.
Η Κουνουπίτσα είναι η γειτονιά των Σπετσών με τα περισσότερα νεοκλασσικά αρχοντικά και τους πανέμορφους κήπους, ενώ εκεί βρίσκεται και η θρυλική Αναργύρειος και Κοργιαλένειος Σχολή.
Παραλίες μεγαλάζια νερά και δέντρα ως τη θάλασσα
Οι Σπέτσες φημίζονται και για τις παραλίες τους, που είναι διάσπαρτες σε όλο το μήκος του νησιού. Βοτσαλωτές οι περισσότερες, έχουν το πλεονέκτημα πως περιβάλλονται από καταπράσινη φύση με δέντρα, κυρίως πεύκα, που φτάνουν ως τη θάλασσα. Η πιο διάσημη παραλία του νησιού είναι εκείνη που «πρωταγωνίστησε» σε μια από τις πιο επιτυχημένες ταινίες του παλιού ελληνικού κινηματογράφου, το «Τζένη – Τζένη» και δεν είναι άλλη από τους Αγίους Αναργύρους, όπου βρίσκεται και η Σπηλιά του Μπεκίρη. Άλλες δημοφιλείς παραλίες, η Αγία Παρασκευή, η Ζωγεριά και ο Βρέλλος, ενώ πιο κοντά στην πόλη βρίσκεται η οργανωμένη πλαζ της Αγίας Μαρίνας, από όπου οι λουόμενοι απολαμβάνουν τη θέα στη Σπετσοπούλα.Αξίζει να σημειωθεί πως στις Σπέτσες δεν μπορεί κάποιος να ταξιδέψει με αυτοκίνητο, οπότε για τις μετακινήσεις στο νησί συνιστάται κατά κύριο λόγο το ποδήλατο, αλλά και τα θαλάσσια ταξί, τα καΐκια και το λεωφορείο της δημοτικής αρχής, που όντως φτάνει σε κάποιες από τις πιο διάσημες παραλίες του νησιού.
Επιπλέον, αν κάποιος έχει την ευκαιρία, είναι πραγματικά κρίμα να χάσει την ευκαιρία να επισκεφθεί τις Σπέτσες στις αρχές Σεπτεμβρίου, που λαμβάνει χώρα η θρυλική Αρμάτα. Πρόκειται για «αναπαράσταση» της Ναυμαχίας των Σπετσών του 1822 και πραγματικά δίνει μια αίσθηση της εποχής εκείνης, μέσα από βεγγαλικά, τελετές και πλήθος πολιτιστικών εκδηλώσεων για όλους τους επισκέπτες.
Το ιστορικό Ποσειδώνειο
Ποιο είναι το «μυστικό» που να έχει ένα ιστορικό κτήριο -όπως το Ποσειδώνιο- σχετικά με την πανδημία του κορονοϊου; Κι όμως, συγκαταλέγεται ανάμεσα στα λιγοστά ξενοδοχεία που «έζησαν» τον Covid-19, αλλά και την ισπανική γρίπη, η οποία εκδηλώθηκε το 1918 και είχε ως αποτέλεσμα τον θάνατο εκατομμυρίων ανθρώπων. Και κάθε φορά βγαίνει και πιο δυνατό.
Αποτελώντας για περισσότερα από 100 χρόνια, τώρα, «φάρο» της ελληνικής φιλοξενίας και σημείο κατατεθέν των Σπετσών, το Poseidonion Grand Hotel δεσπόζει με την παραδοσιακή του αρχιτεκτονική στη Ντάπια, τραβώντας αναπόφευκτα το βλέμμα του επισκέπτη καθώς προσεγγίζει το νησί. Το ιστορικό ξενοδοχείο αποτελεί μέρος του οράματος του εθνικού ευεργέτη Σωτήριου Ανάργυρου, ο οποίος οραματίστηκε να συμβάλει στη «μετατροπή της ωραιοτάτης νήσου μας εις Βηθλεέμ του ελληνισμού και του κοσμοπολιτισμού…». Ο εμβληματικός του σχεδιασμός -εμπνευσμένος από τα ξενοδοχεία της Γαλλικής Ριβιέρας- οφείλεται στη δημιουργικότητα, τη γνώση και το ταλέντο του Έλληνα αρχιτέκτονα Παναγιώτη Ζίζηλα. Ήδη από την πρώτη στιγμή που καλωσόρισε τους επισκέπτες του το 1914, έγινε πόλος έλξης για το κοσμοπολίτικο κοινό της εποχής το οποίο απαρτιζόταν από εύπορους Αθηναίους, αστούς, σημαντικές διεθνείς πολιτικές και καλλιτεχνικές προσωπικότητες, αλλά και μέλη βασιλικών οικογενειών.
Στα εγκαίνιά του, στις 6 Ιουλίου 1914, μέσα στην όλη πανευρωπαϊκή «αντάρα», στο ξεκίνημα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, κατάφερε να παραβρεθεί στις Σπέτσες ο τότε πρωθυπουργός της Ελλάδας, Ελευθέριος Βενιζέλος. Ο Βενιζέλος έφτασε στο νησί με πλοιάριο του Πολεμικού Ναυτικού με τους στενούς του συνεργάτες του για να εγκαινιάσει μαζί με τον μεγάλο ευπατρίδη και γεννήτορα του Ποσειδωνίου Σωτήριο Ανάργυρο το όραμά του για τη δημιουργία «καλλιτάτου ξενοδοχείου», που θα φιλοξενούσε την ελίτ της Ευρώπης και την αναδυόμενη τότε ελίτ της ελληνικής κοινωνίας. Σύμφωνα με διηγήσεις της εποχής, ο Βενιζέλος, στον ενθουσιασμό της στιγμής και ανεβαίνοντας τις σκάλες του Ποσειδωνίου, εστράφη προς τον γενικό διευθυντή του Υπουργείου Οικονομικών που τον συνόδευε και του είπε: «Σήμερον, κατά τη συμβολικήν αυτήν στιγμήν, εντέλλομαι σας ίνα δημιουργήσετε γραφείον περιηγήσεων, εκθέσεων και φιλοξενίας ως φορέαν υποστήριξης του στρατηγικού αυτού στόχου της ελληνικής πολιτείας». Η στιχομυθία αυτή υπήρξε ο πρώτος σπόρος για τη δημιουργία ενός πρωτόλειου Εθνικού Οργανισμού Τουρισμού, ο οποίος πήρε σάρκα και οστά και ιδρύθηκε αρκετά αργότερα, το 1950.
Μετά από μια πορεία εργασιών ανακαίνισης η οποία διήρκεσε 5 χρόνια, δίνοντας έμφαση όχι μόνο στις σύγχρονες υποδομές αλλά και στη διατήρηση του πρωτότυπου αρχιτεκτονικού σχεδίου του κτηρίου, το ανακαινισμένο Poseidonion Grand Hotel άνοιξε ξανά τις πόρτες του, το καλοκαίρι του 2009, για να υποδεχτεί νέους επισκέπτες. Το ξενοδοχείο αποτελείται από δύο κτήρια τα οποία διαθέτουν πολυτελή δωμάτια και εντυπωσιακές σουίτες, οι περισσότερες με ιδιωτικό κήπο ή μπαλκόνι ενώ παράλληλα, προσφέρει μοναδική θέα στο λιμάνι της Ντάπιας και τη θάλασσα. Και είναι σίγουρα ένας επιπλέον λόγος -αν όχι ο πρωταρχικός- για να επισκεφθεί κάποιος το νησί...
