RECORD DIGGING ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

O Daniel Lopatin μάς σερβίρει «ξαναζεσταμένους» Oneohtrix Point Never

O Daniel Lopatin μάς σερβίρει «ξαναζεσταμένους» Oneohtrix Point Never
Καθ' όλη τη διάρκεια του «Again», ο Lopatin προσπαθεί να αναδημιουργήσει μερικές από τις στιγμές από την παλαιότερη δισκογραφία του, αλλά χωρίς τη μελωδική γοητεία ή την υφή τους. photo: Mary Kang

Μην παρεξηγείτε τον τίτλο, κι εγώ πληγώνομαι, δεν μου αρέσει να κράζω ένα από τα πιο δημιουργικά σχήματα στην ηλεκτρονική μουσική, κι όταν λέω σχήματα εννοώ τον ιδιοφυή φίλο μας, Daniel Lopatin.

Κάτι όμως έγινε αυτή τη φορά, κάτι που λίγο μας έβαλε σε σκέψεις.

Εντάξει η παραγωγή είναι όπως πάντα τέλεια, αλλά όμως κάτι λείπει εδώ, λείπει η ψυχή.

Τα άλμπουμ των Oneohtrix Point Never συνήθιζαν να φτιάχνουν έναν κόσμο παγιδευμένο σε έναν ατελείωτο κύκλο μνήμης του ίδιου του εαυτού του.

Καθ' όλη τη διάρκεια του «Again», ο Lopatin προσπαθεί να αναδημιουργήσει μερικές από αυτές τις στιγμές από παλαιότερα στη δισκογραφία του, αλλά χωρίς τη μελωδική τους γοητεία ή την υφή τους, αυτές οι αναδρομές ακούγονται λιγότερο σαν υπνωτικές αναδρομές στο χρόνο και περισσότερο σαν αρχεία που απλά σύρονται από τον ένα φάκελο στον άλλο.

Κι εδώ είναι που το χάνει, γιατί μπορεί η διαδικασία της επισκόπησης ενός μουσικού αρχείου να έχει τη γοητεία του, από την άλλη πρέπει να έχει και μία βαθύτερη ουσία. Κι εδώ αυτό λείπει. Είναι λες και ο Lopatin μπήκε στο στούντιο κι άρχισε να παίζει με τα συνθεσάιζερ του μόνο και μόνο για να μάθει πως λειτουργούν.

Ακόμη και στο υποτιθέμενο δραματικό φινάλε του «A Barely Lit Path», είναι δύσκολο να παρασυρθείς από τα στροβιλιζόμενα εκκλησιαστικά όργανα όταν τελικά σαρώνουν ως αναγόμωση μίας ρετρό διάθεσης που πλέον έχει αρχίσει λιγάκι να γίνεται κάτι παραπάνω από κλισέ κι ενοχλητική.

Ο Lopatin σίγουρα δεν έχει ανάγκη πλέον να ανακαλύπτει ξανά τον εαυτό του με κάθε άλμπουμ (ακόμα κι αν έχει αποδειχτεί σοκαριστικά ικανός να το κάνει), αλλά αρχίζει να νιώθει ότι νοιάζεται λιγότερο να κατανοήσει τις δικές του άμορφες αναμνήσεις από το να τις συγκεντρώσει όλες σε ένα σωρό και να μας τις πετάξει στο πρόσωπο σαν ξαναζεσταμένο φαγητό.

Ακούγοντας το «Again», δεν είναι ξεκάθαρο τι άλλο έχει να μεταδώσει ο Lopatin για τη φύση της νοσταλγίας, εκτός από το να μας δώσει να καταλάβουμε πως είναι καλός να ψάχνει μέσα στα άπειρα presets ενός παλιού συνθεσάιζερ.

ΔΗΜΟΦΙΛΗ