ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

Record Digging: H Mary Halvorson απελευθερώνει την τζαζ από όλα τα κλισέ

Record Digging: H Mary Halvorson απελευθερώνει την τζαζ από όλα τα κλισέ
Ο ήχος της Mary Halvorson δίνει την εντύπωση, μέσω της χρήσης ενός εφέ στην κιθάρα, ότι το όργανο της κατοικεί σε δύο καταστάσεις ύλης ταυτόχρονα ή κάνει μια ανεπαίσθητα αργή μετάβαση μεταξύ των δύο. photo/Bandcamp

Ο τόνος της κιθάρας της Mary Halvorson περιέχει μέσα του μια μικρογραφία ολόκληρης της πρακτικής της ως συνθέτρια και αρχηγού συγκροτήματος.

Δίνει την εντύπωση, μέσω της έξυπνης χρήσης ενός συγκεκριμένου εφέ στην κιθάρα, ότι το όργανο της κατοικεί σε δύο καταστάσεις ύλης ταυτόχρονα ή κάνει μια ανεπαίσθητα αργή μετάβαση μεταξύ των δύο.

Ο ήχος της είναι ασυνήθιστος αλλά ταιριάζει απόλυτα στον νατουραλισμό του. Πλέον ρευστός και ασταθής, με την ψηφιακή επεξεργασία να απελευθερώνει κάθε στατικό βήμα από όποιες αόρατες δυνάμεις το κρατούν στη θέση του.

Κάθε νότα παίρνει τον χαρακτήρα ενός ηχητικού μύθου που έχει αφεθεί στο χρόνο, αλλά ταυτόχρονα αστράφτει σταθερά μέσα στο υλικό της δικής του διάλυσης. Η Mary Halvorson μέσω της κιθάρας της εφευρίσκει έναν νέο τρόπο για να ακούσουμε τζαζ, έτσι ώστε να μην πέσουμε πάλι στα ίδια κλισέ του είδους που μας έχουν κουράσει.

Το Cloudward, το τελευταίο άλμπουμ της Νεοϋορκέζας τζαζ μουσικού που βραβεύτηκε με MacArthur, είναι επίσης σαν ένα ντοκουμέντο των ηχητικών άκρων. Η Halvorson συνέθεσε τη μουσική για το Amaryllis, το σύνολο που συνέταξε για πρώτη φορά για το ομώνυμο άλμπουμ της το 2022: Patricia Brennan στο βιμπράφωνο, Nick Dunston στο μπάσο, Tomas Fujiwara στα ντραμς, Jacob Garchik στο τρομπόνι και Adam O'Farrill στην τρομπέτα. (Η Laurie Anderson εμφανίζεται επίσης για ένα καμέο στο βιολί στο θορυβώδες «Incarnadine»).

Υπάρχει κάτι το περίεργα απόλυτο στο Cloudward, του οποίου τα οκτώ κομμάτια φαίνεται να εκφράζουν κυρίως τα δικά τους κομψά συστήματα τάξης και αταξίας, αντί να φτάνουν έξω από τον εαυτό τους για να μεταδώσουν συγκεκριμένα συναισθήματα ή εικόνες.

Στα καλύτερά τους, βρίσκουν πραγματική ομορφιά στην ακινησία, τη συνεχή αλλαγή και την περιστασιακή ξαφνική ρήξη. Αλλά αυτή η αυτοτελής και ενδόμυχη ιδιότητα - που εκτιμά τη σταθερή αγνότητα μιας καλής ιδέας έναντι της μέθης μιας αισθησιακής επιφάνειας και την αποφυγή του εκρηκτικού συναισθηματισμού - μπορεί να κάνει την ομορφιά τους δύσκολο να διατυπωθεί.

ΔΗΜΟΦΙΛΗ