Όταν η γη παγίδευσε τους εργάτες

Newsroom

Τετάρτη, 14 Οκτωβρίου 2015 05:30

Ο επικεφαλής της βάρδιας, Luis Urzua έλεγξε την ώρα. Όλα πήγαιναν καλά, κανένα σημάδι ανησυχίας. Στις περίπου 13.40 ένιωσε ένα τρέμουλο στη γη και μετά τα μηχανήματα εξόρυξης που άρχισαν να "παίζουν". Άκουσε έναν θόρυβο...

Παρά το τρέμουλο, συνέχισε την εργασία του στο ορυχείο του Σαν Χοσέ στην έρημο Ατακάμα στη Χιλή. Εκείνος και οι άντρες του έβγαζαν χρυσό και χαλκό, σχεδόν μισό μίλι κάτω από το έδαφος, στο 100 ετών ορυχείο.

Μόλις πέντε λεπτά αργότερα ο Urzua ένιωσε το βουνό να τρέμει ξανά. Ήξερε τότε πως κάτι πάει στραβά.

"Το βουνό πάντα σου δίνει μια προειδοποίηση, δεν καταρρέει από μόνο του ξαφνικά. Το ξέρουμε ως εργάτες ορυχείου αυτό, υπάρχει πάντα κάτι", λέει ο για 31 χρόνια εργαζόμενος σε ορυχεία.

Ένα μήνα νωρίτερα, ο ίδιος άνθρωπος είναι νιώσει τρέμουλο ξανά και μάλιστα είχε πει στο πλήρωμά του να εγκαταλείψει το πόστο του. Οι ανώτεροί του προχώρησαν σε έρευνες αλλά του είπαν πως δεν υπήρχε κάτι για να ανησυχεί κι έτσι οι εργάτες επέστρεψαν στις δουλειές τους.

Είναι τραγικό πως υπήρχε κανονισμένη συνάντηση για τις 6 Αυγούστου με θέμα την ασφάλεια και θα συζητούνταν και η δραστηριότητα του ορυχείου τον μήνα που πέρασε. Δεν πρόλαβαν ποτέ!

Στις 5 Αυγούστου του 2010 το ορυχείο κατέρρευσε, παγιδεύοντας 33 εργάτες και σύντομα έγινε διεθνής είδηση. Περισσότερα από 2.300 πόδια κάτω από την επιφάνεια, οι εργάτες μάχονταν με την πείνα και προσπαθούσαν να διατηρήσουν ζωντανή την ελπίδα και την πίστη καιοτιδήποτε άλλο θα τους έβγαζε ζωντανούς.

Για να "γυρίσουν" τις πιθανότητες υπέρ τους, μοίρασαν τις μικρές μερίδες φαγητού που είχαν, κονσέρβες τόνου συγκεκριμένα, σε...33 ποσότητες, κάποια γλυκά και όχι και πολύ καθαρό νερό το οποίο το είχαν για να ψύχουν τα μηχανήματα.

Από την άλλη, οι διασώστες άνοιξαν περισσότερες από 12 τρύπες για να βρουν τους άντρες. Μετά από μέρες χωρίς ίχνος ζωής, ο πρόεδρος της χώρας Sebastian Piñera ξεκίνησε να κάνει σχέδια για έναν τεράστιο σταυρό ως μνημείο στους εργάτες.

Στις 22 Αυγούστου όμως, όλοι πληροφορούνται πως οι άντρες ήταν ζωντανοί. Ένα μηχάνημα εξόρυξης με ένα σημείωμα επάνω βρέθηκε από διασώστες.

Στήθηκε νέα επιχείρηση, σε τρία νέα σημεία έγιναν τρύπες και τελικά και οι 33 ανέβηκαν στην επιφάνεια ένας ένας μέσα στην ειδική κάψουλα με το όνομα Φοίνικας.

Πέντε χρόνια μετά, πολλοί υποφέρουν από ψυχολογικό στρες από την παγίδευσή τους και έχουν πρόβλημα στο να παραμείνουν σε μία εργασία.

Στην αρχή άλλωστε ήταν πιο εύκολα. Υπήρχαν τα τηλεοπτικά σόου, οι συνεντεύξεις και οι δημόσιες συζητήσεις. Μέχρι και στο νησί της Κρήτης προσκλήθηκαν. Όπως και στην Ντίσνειλαντ. Το CNN τους τίμησε ως ήρωες στο Λος Άντζελες. Η Μάντσεστερ Γιουνάιτετ τους προσκάλεσε ως τιμημένα πρόσωπα στο προπονητήριο και τις εγκαταστάσεις της και τους προμήθευσε με καθίσματα για να παρακολουθήσουν αγώνα της. Μέχρι και στην Ιερουσαλήμ πήγαν, προσκεκλημένοι από το Ισραήλ, να δουν την ιερή γη.

Σήμερα, πολλοί από αυτούς έχουν πρόβλημα με την εργασία τους, κάποιοι ζούνε με την κρατική σύνταξη που είναι περίπου 500 δολάρια, τα μισά απ' ότι κέρδιζαν στο ορυχείο του Σαν Χοσέ.

Ο Urzua επίσης λαμβάνει αυτή τη σύνταξη. Ελπίζει και αυτός πως θα βάλει κάποια χρήματα στην τσέπη του, από ένα βιβλίο και μια ταινία που αναμένεται να κυκλοφορήσουν αργότερα μέσα στο έτος. Δεν ενθουσιάζεται όμως καθώς ως τώρα υπήρχε μεν δόξα όχι όμως χρήμα.

Ένας άλλος εργάτης του ορυχείου, ο Jorge Galleguillos, συμπληρώνει τη σύνταξη κάνοντας τουρ σε επισκέπτες στο ορυχείο για δωρεές. Είναι κάτι σαν τον ιστορικό της ομάδας των παγιδευμένων εργατών. Συλλέγει φωτογραφίες που τράβηξαν, τις μπότες που φορούσαν και άλλα ενθύμια από τη ζωή κάτω από την επιφάνεια. Με αυτόν τον τρόπο ελπίζει πως θα κρατήσει την ιστορία τους ζωντανή. Είναι 61 και διδάσκει χιλιανούς παραδοσιακούς χορούς, μήπως και καταφέρει να διώξει τους εφιάλτες που τον ξυπνάνε στις 4 κάθε πρωί.

"Είμαι ζωντανός, δόξα τω θεώ. Είναι το σημαντικό αυτό. Αλλά θα έπρεπε να αισθάνομαι και να πηγαίνω καλύτερα."

Όπως και οι περισσότεροι συνάδελφοί του, ο Galleguillos έχει παλέψει με τις οδυνηρές ώρες όταν ήταν παγιδευμένος στο ορυχείο και αμέσως μετά τη διάσωσή του έλαβε ψυχολογική βοήθεια.

Ο Alex Vega ξέρει πολύ καλά πως νιώθει ο Galleguillos.

"Ο ψυχίατρος λέει πως έχω βελτιωθεί πολύ...από εκεί που αρχικά ήμουν", αποκαλύπτει.

Αυτό ίσως γίνεται επειδή το μυαλό του είναι απασχολημένο. Είναι σε σχετικά καλύτερη μοίρα από τους υπόλοιπους διότι εργάζεται ως μηχανικός την ημέρα και δουλεύει και στο νέο σπίτι για την οικογένεια του τα βράδυα.

"Κρατά το μυαλό μου απασχολημένο. Εάν δεν δουλεύω, οι μνήμες πλημμυρίζουν το μυαλό μου", τονίζει.

Ο Edison Pena, είναι ο εργάτης ο οποίος αργότερα έτρεξε στον μαραθώνιο της Νέας Υόρκης.

Ο Ariel Ticona, έτρεχε στα τούνελ του ορυχείου για να κρατιέται σε καλή κατάσταση αλλά και για να απασχολεί το μυαλό του. Η κόρη του Esperanza γεννήθηκε ενώ ήταν στο υπέδαφος και μπορούσε να βλέπει ένα βίντεο από τη γέννηση τής. was born while he was underground, and he was able to watch a video of her birth while in the mine. Esperanza είναι η ισπανική λέξη για την ελπίδα. Το πάθος του ήταν πάντα το ποδόσφαιρο και πήγε μάλιστα στο γήπεδο μετά τη διάσωση και ανάκαμψή του.

"Δύο μέρες αφότου απολύθηκα από το νοσοκομείο, πήγα και έπαιξε με την ομάδα της γειτονιάς μου", λέει. Παίζει ακόμα ποδόσφαιρο με την ομάδα και φοράει το νούμερο 32, τα λεπτά που χρειάστηκαν για να βγει από το ορυχείο. Έτσι απασχολεί το μυαλό του.

Μία φρικτή καταιγίδα προκάλεσε σοβαρές ζημιές στο σπίτι τους και μετακόμισαν οικογενειακώς στην οικία της μητέρας του. Προσπαθεί να βρει δουλειά.

Μετά από μία μακρά έρευνα για την κατάρρευση, οι αρχές έκριναν το 2013 πως δεν υπήρχαν αρκετά στοιχεία για να απαγγελθούν κατηγορίες.