Η Κυριακή χρειάζεται ακόμα μία δικαίωση

Τα ισόβια που επιβλήθηκαν αποδίδουν ακριβώς την βαρύτητα του εγκλήματος και απορρίπτουν τις οποίες «ντρίπλες» του κατηγορούμενου, που το συνηθέστερο σε τέτοιες περιπτώσεις είναι να αυτοθυματοποιείται και να ζητά επιείκεια.

Αυτά ως προς τον θύτη. Πλην όμως το έγκλημα έγινε κάτω από ιδιαίτερες συνθήκες και γι αυτό συγκλόνισε ακόμα περισσότερο την κοινή γνώμη. Έγινε έξω από ένα αστυνομικό τμήμα και αφού πρώτα η Κυριακή είχε ζητήσει την βοήθεια των αστυνομικών. Και δεν την είχε. Αν ήταν απειρία ή λάθος εκτίμηση των γεγονότων λίγη σημασία έχει, αφού δεν μπορεί να δικαιολογήσει την απώλεια μιας ανθρώπινης ζωής. Η Κυριακή δεν βρήκε βοήθεια ούτε όταν έφυγε από το αστυνομικό τμήμα. Κάλεσε το 100, αλλά και εκεί άκουσε το αδιανόητο «Το περιπολικό δεν είναι ταξί», όταν ζήτησε να την συνοδεύσουν σπίτι της. Η Κυριακή είχε να αντιμετωπίσει τον δολοφόνο, αλλά ένα σύστημα που δεν είχε αποκτήσει κανέναν αυτοματισμό ώστε να προστατεύει μία γυναίκα που βρίσκεται σε κίνδυνο.

Έχουν γίνει βήματα από τότε, αλλά αν μιλήσουμε με ειλικρίνεια κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα ότι ένα ανάλογο περιστατικό δεν θα συμβεί. Η δικαίωση της μνήμης της Κυριακής με τα ισόβια του δολοφόνου της είναι το πρώτο επεισόδιο. Το δεύτερο πρέπει να είναι η αυστηρή αντιμετώπιση αυτών που δεν την προστάτευσαν και η ουσιαστικότερη δικαίωση θα ήταν αυτό που ζήτησε η ίδια η μητέρα της. Να είμαστε βέβαιοι και κυρίως να είναι βέβαιες οι γυναίκες που περπατούν στο δρόμο ότι είναι ασφαλείς και όταν νοιώσουν κίνδυνο κάποιος θα ξέρει πώς να τις προστατεύσει.