Αχ μονάκριβή μου ακρίβεια

Ακούμε πολλά για την αντιμετώπιση της ακρίβειας, βρίσκεται συχνά στο επίκεντρο της πολιτικής αντιπαράθεσης, μας παρουσιάζονται νούμερα και στοιχεία, αλλά το βέβαιο είναι ότι η επίπονη διαδικασία «πώς βγάζω τον μήνα» δεν βασίζεται σε στατιστικές, διαγράμματα και εξελόχαρτα.

Να συμφωνήσουμε ως γενική παρατήρηση ότι η ακρίβεια δεν είναι φυσικό φαινόμενο. Δεν είναι καταιγίδα, δεν είναι τυφώνας, δεν είναι σεισμός, δεν είναι έργο κάποιου Θεού ή κάποιου διαβόλου. Τα αίτια της είναι κατά κανόνα ανθρωπογενή, εκτός των περιπτώσεων όπου μπορεί πρόσκαιρα να ανεβεί η τιμή ενός προϊόντος, όταν έχουμε εκτεταμένες καταστροφές σε καλλιέργειες που οφείλονται σε φυσικά φαινόμενα. Ειδικότερα δε μία επίμονη ακρίβεια που κάνει κάποιους πλουσιότερους, ενώ φτωχοποιεί τους περισσότερους δεν θα πρέπει να είναι ανεκτή από καμία κυβέρνηση και φυσικά από καμία κοινωνία.

Μπορούμε να προστρέξουμε στους βασικούς κανόνες των οικονομικών, όπως είναι αυτός της προσφοράς και της ζήτησης. Αλλά αυτά ανήκουν στα βασικά οικονομικά και η διαμόρφωση των τιμών δεν υπακούει μόνο σε αυτόν τον κανόνα. Έχει αποδειχθεί σε πολλές περιπτώσεις ότι οι τιμές δεν πέφτουν ακόμα και αν μειωθεί η ζήτηση.

Οι πολιτικοί, όποιας «σχολής», θα πρέπει να βρουν τον τρόπο – γι αυτό εκλέγονται- να σταματήσουν αυτήν την οικονομική αφαίμαξη των φτωχότερων. Ακόμα και αν χρειαστεί να επέμβουν στην αγορά, ακόμα και αν χρειαστεί να επιδοτήσουν (όσο και αν έχει αποκτήσει αρνητικό πρόσημο η λέξη «επίδομα»), ακόμα και αν χρειαστεί να μηδενίσουν φόρους, ακόμα και αν χρειαστεί να συγκρουστούν.

Γιατί το τέρας που λέγεται ακρίβεια δεν το ταΐζει αυτός που καθημερινά βλέπει τα δόντια του μπροστά του.