Μία απολιθωμένη επέτειος ή ένα διαρκές μήνυμα;

Πολλοί και δικαίως αναρωτιούνται αν η κοινωνία βρίσκεται σε ανάλογη αναζήτηση σήμερα, έχοντας διανύσει 50 και πλέον χρόνια ομαλής- με όλα τα προβλήματα- αστικής δημοκρατίας. Κατά τα φαινόμενα όχι. Για πολλούς έχει γίνει μια «διαδικαστική» απότιση φόρου τιμής, μια θεσμοθετημένη πορεία προς την αμερικανική πρεσβεία και όταν ξημερώνει η 18^η Νοεμβρίου όλα επιστρέφουν στους κανονικούς τους ρυθμούς, μέχρι την επόμενη χρονιά.

Συμβαίνει με όλα τα μεγάλα γεγονότα όταν ο χρόνος μας απομακρύνει απ’ αυτά. Δεν έχουν την ίδια δυναμική, οι συμμετέχοντας σ’ αυτά μεγαλώνουν, αποσύρονται, ίσως κάνουν εντελώς διαφορετικές επιλογές απ’ αυτές που έκαναν στη νεότητά τους και οι νεότερες γενιές αρχίζουν να χάνουν το νήμα που τις συνδέει με την ουσία μίας εξέγερσης εν προκειμένω.

Βλέποντας εικόνες από το Πολυτεχνείο ίσως να μην κατανοούμε πλέον ακόμα και όσα αναφέρονται σε ορισμένα πανό, όπως αυτά που μιλούν για την Ταϊλάνδη, όπως παρεμπιπτόντως υπήρξε τον Οκτώβριο του ίδιου έτους μια φοιτητική εξέγερση κατά της δικτατορίας που είχε επιβληθεί στη χώρα.

Αν πρέπει να κρατήσουμε κάτι από το Πολυτεχνείο δεν είναι αυτά που όρισαν παγκοσμίως το 1973, ζούμε σε άλλη εποχή. Το Πολυτεχνείο σήμερα δεν λειτουργεί ως έναν κοπιάρισμα ενός κόσμου πριν 52 χρόνια. Εκείνο που παραμένει ζωντανό και ισχυρό είναι το μήνυμα ότι όσο μεγάλο κι αν είναι το θηρίο μπορείς – ή και οφείλεις - να σταθείς απέναντί του. Και αυτό είναι ένα μάθημα που διαπερνά το χρόνο και είναι επίκαιρο πάντα