Ω γλυκό μου – και φραγμένο- φρέαρ

Μπορεί να έχουμε γίνει ολίγον μετεωρολόγοι όλοι μας και να μετράμε με άνεση τα χιλιοστά της βροχής, γνωρίζοντας μάλιστα με ακρίβεια πόσοι τόνοι νερό ανά στρέμμα έπεσαν σε μία συγκεκριμένη ώρα. Αυτό όμως που δεν γνωρίζουμε με ακρίβεια είναι πότε καθαρίστηκε τελευταία φορά το φρεάτιο, που υποτίθεται ότι θα αποφορτίσει τον δρόμο από τα νερά.

Μπορεί να επικαλούμαστε την κλιματική κρίση, αλλά μπόρες και καταιγίδες υπήρχαν από την εποχή των δεινοσαύρων, δεν είναι κάτι καινούργιο για τον πλανήτη. Απλώς παλαιότερα το νερό ακολουθούσε τη φυσική του ροή, μέσω ρεμάτων και ποταμών και κατέληγε στη θάλασσα. Τώρα σε αυτή τη διαδρομή βρίσκει μπαζώματα, κτίσματα ή και υποδομές που αντί να βοηθούν υπονομεύουν τη ζωή στην πόλη

Και φυσικά το αγαπημένο μας θέμα τα θρυλικά φρεάτια των πόλεων και αφήνονται ουκ ολίγες φορές από τους δήμους να μετατραπούν σε υδροβιότοπο «εμπλουτισμένο» με όποια σκουπίδια τους χαρίζει κατά καιρούς ο υπεύθυνος πολίτης. Είναι τουλάχιστον φαιδρό να βλέπουμε σε κάθε νεροποντή να πλημμυρίζουν τα ίδια σημεία, οι ίδιοι δρόμοι και αυτό να θεωρείται κάτι σαν … φυσικός νόμος.

Έχουμε μια πολύ απλή επιλογή. Ή να δίνουμε στο νερό τον χώρο που χρειάζεται για να φτάσει στη θάλασσα ή να δημιουργούμε τις αναγκαίες υποδομές και να τις κρατάμε καθαρές ώστε να μην βλέπουμε σε κάθε καταιγίδα τις ίδιες τριτοκοσμικές εικόνες. Άλλη λύση δεν υπάρχει.