Το παράδειγμα του λιθοτόμου

Το ρητό του, το οποίο έγινε πρόταγμα των καιρών, (...«viral» που λένε και στο χωριό μου) επίτασσε το εξής: «Όταν τίποτα δεν βοηθάει, παρακολουθώ έναν λιθοτόμο να χτυπάει τον βράχο με το σφυρί του, ίσως και εκατό συνεχόμενες φορές, χωρίς να φαίνεται κάποια ιδιαίτερη ρωγμή. Στην εκατοστή πρώτη φορά, ο βράχος σπάει στα δύο. Τότε ξέρω πως δεν ήταν μόνο το τελευταίο χτύπημα. Ήταν όλα τα προηγούμενα." Το συγκεκριμένο ρητό είναι αναρτημένο σε σχολεία, γυμναστήρια, δημόσιες υπηρεσίες...κτλ.

Γιατί τα αναφέρω όλα τα παραπάνω; Είμαι εκπαιδευτικός. Κάθε μέρα συγχρωτίζομαι με παιδιά. Μεγάλα παιδιά. Κυρίως τελειόφοιτους. Και βρίσκω πολλά... μυριοστά προβλήματα. Λίγο η κόπωσή τους από το υπερωράριο των επτά συν τριών ωρών κάθε μέρα για να ευθυγραμμίσουν το μαραθώνιο δημοσίου και ιδιωτικού εκπαιδευτηρίου, λίγο τα πλείστα πια αποσπαστικά μέσα που τους περικυκλώνουν από παντού και φυλλοβολούν ακόμα και έναν εξαιρετικό νου να αναπτυχθεί ευμέθοδα, λίγο το αγαλματοποημένο πρόγραμμα διδασκαλίας που έχει μείνει απολιθωμένο είκοσι και πλεόν χρόνια στην ίδια ύλη, λίγο ο ευρύτερος εξετασιοκεντρισμός, η στείρα γνώση, η πρόχειρη πολυμάθεια που διατρέχει το σύστημα, λίγο τα σχολεία που παλαιώθηκαν υλικοτεχνικά και βαλσαμώθηκαν ιδεολογικά στο χθες...

Δεν ξέρω...από όπου και να το πιάσεις λερώνεσαι οπότε ας το αγκαλιάσουμε κάποια στιγμή ολιστικά και ας το αλλάξουμε συγκορμώμενα το εκπαιδευτικό μας πρόβλημα. Πως; Μα πως αλλιώς; Όσο πιο απλά...Με ένα παράδειγμα... Μα ένα παράδειγμα που να μας ταιριάζει! Οι αλληγορίες μας πάνε σαν λαός. Ας μάθουμε λοιπόν στα παιδιά μας (και ενδεχομένως και στους γονείς τους) ότι μέσα από το σχολείο ΠΡΕΠΕΙ να διεκδικήσουν τη διεύρυνση της αντισταθμιστικής αγωγής για όλα τα παιδιά (ΑΜΕΑ, μετανάστες κτλ), ΠΡΕΠΕΙ να διεκδικήσουν μεγαλύτερο ανθρωπιστικό προσανατολισμό στην εκπαίδευση (τα παιδιά στο κοντινό μας Βέλγιο εσχάτως διαδήλωσαν κατά της κατάργησης των αρχαίων ελληνικών από το πρόγραμμα διδασκαλίας), ΠΡΕΠΕΙ να διεκδικήσουν περισσότερα προγράμματα βιωματικής μάθησης, να κάνουν τα πεζά τους κείμενα θεατρικά, τα καπάκια ανακύκλωσής τους εθελοντική προσφορά, τις περιβαλλοντικές τους εξορμήσεις μαζικές αναδασώσεις, ΠΡΕΠΕΙ να διεκδικήσουν κάλύτερους καθηγητές αξιολογημένους (...θου Κυριε φυλακήν τω στοματί μου) και διαπιστευμένους για το μάθημα που διδάσκουν που θα προπέμπουν οδοδεικτικά και θα είναι εξηγητές και ημεροδρόμοι για τα βλαστάρια μας και τέλος δεν θα ΠΡΕΠΕΙ να πανηγυρίζουν για την επικείμενη κατάργηση των πανελλαδικών αλλά πρέπει να διεκδικήσουν αντ' αυτού ένα πιο δίκαιο σύστημα αξιολόγησης γιατί αλλιώς θα κυριαρχήσει ακόμη πιο άγρια η παραπαιδεία και η μηδενιστική εξίσωση προς τα κάτω επιτείνοντας το εργασιακό αδιέξοδο.Η αναζητητική άμιλλα ήταν,είναι και θα είναι θεμέλιος λίθος της εκπαίδευσης.

Αλλά για να γίνει αυτό θα πρέπει να προβούμε σε συλλογική ανατροπή του συστήματος εκπαιδευτικών αξιών μας. Να μεταγγίσουμε το παραδειγμά του αλληγορικού λιθοτόμου στην πραγματική ανηφορική ζωή τόσο των παιδιών όσο και τη δική μας. Να παράξουμε στα σχολεία (άρα και στην κοινωνία) ένα είδος γέννησης .Σεβόμενοι και υπομένοντας όμως και τις ωδίνες του τοκετού. Πρέπει να κοιτάξουμε κοιτασματικά την ελληνική νέα γενιά και να καταλάβουμε ότι όπως και σε όλες τις περιπτώσεις των φωτεινών εξακοντισμών, ένα δυναμικό μηδέν (που ίσως είναι η εδραία μας κατάσταση) επιγεννά ΠΑΝΤΑ και τείνει να ξεδιπλώσει ένα ενεργητικό άπειρο.

Χρεαζόμαστε έναν συλλογικό αναστοχασμό...Με ένα παράδειγμα παραμάσχαλα και με τη δύναμη της μονάδας να δούμε ξανά την εκπαίδευση ως δρομαίο γεγονός ειδάλλως φοβάμαι ότι όσα φορτία αλάτι και να αδειάσουμε από τη θάλασσα...ποτέ τα ψάρια της δεν θα γίνουν του γλυκού νερού.

Και με αυτό ως ευχή ας καλοτυχίσουμε -τους προσομοιωμένους λιθοτόμους μας- τα παιδιά που σε δέκα περίπου ημέρες μπαίνουν στον στίβο των Πανελλαδικών Εξετάσεων!

O Δημήτριος Ζανδές είναι Φιλόλογος