Ή είσαι πολιτικός ή δεν είσαι

Ο συμπαθής προβεβλημένος Συριζαίος δεν μπορεί άλλο να παρακολουθήσει και να υπηρετήσει τις επιλογές της κυβέρνησής του. Ο κ. Σακελλαρίδης, όμως, είναι ακόμα πολύ νέος για να απογοητευθεί από την κεντρική πολιτική από την οποία δήλωσε ότι αποχωρεί.

Η πολιτική άλλωστε δεν έχει κέντρο και περιφέρεια σαν τον κύκλο που, σύμφωνα με τον Ηράκλειτο, ξυνόν γαρ αρχή και πέρας επί κύκλου περιφερείας. Ή είσαι πολιτικός ή δεν είσαι. Ή υπάρχεις ενεργά ως προσωπικότητα στα πολιτικά πράγματα ή δεν υπάρχεις και ακολουθείς τη μοναχική οδό της αδιαφορίας περί τα πολιτικά. Άρα δεν νοείσαι καν ως ενεργός πολίτης. Το εάν οι παρούσες συνθήκες, σύμφωνα με την κρίση ενός εκάστου εκ των πολιτικών ή πιθανές προβλέψεις που μπορεί ο ίδιος να κάνει για το άμεσο μέλλον, τον οδηγούν στην απόφαση να παραμένει επί κάποιο χρονικό διάστημα στα “μετόπισθεν” του πολιτικού γίγνεσθαι, είναι κι αυτό μια πολιτική ενέργεια με βαρύνουσα σημασία.

Διότι για παράδειγμα πολλοί έλεγαν και πολλοί πίστευαν ότι ο Νίκος Δένδιας θα ήταν ο επόμενος μετά τον Αντώνη Σαμαρά, αρχηγός της Ν.Δ., αλλά τούτο δεν συνέβη. Αντ’ αυτού ένα παλιάς κοπής μεγαλοστέλεχος της δεξιάς παράταξης χρίστηκε προσωρινός πρόεδρος που σκόπευε να επιμένει και να παραμείνει στο ανώτατο αξίωμα. Και πολύ καλά κάνει ο κ. Μεϊμαράκης να διεκδικεί την αρχηγία του κόμματος στο οποίο αντρώθηκε, αλλά δεδομένου ότι οι διαδικασίες αλλαγής σκυτάλης -και δεν εννοώ τις τεχνικές διαδικασίες εκλογής κατά την 22α Νοεμβρίου- αποδείχτηκαν κατώτερες των συνθηκών και των περιστάσεων, η Νέα Δημοκρατία δεν παρουσιάζει πλέον εικόνα ούτε νέας ούτε δημοκρατίας.

Αντί να αναδειχτεί γρήγορα και καθαρά, χωρίς μεταβατικές περιόδους και περιττή χρονοτριβή, εκείνος ή εκείνη που θα έβγαζε το κόμμα από τα λασπόνερα και τον βάλτο που του κόστισε η αναρρόφηση των Ζαππείων με το «λάθος» (μνημόνιο) στο οποίο δήθεν ποτέ δεν θα συναινούσαν αν γίνονταν κυβέρνηση, πέσανε σε άγρια εμπόλεμη κατάσταση άνευ νοήματος τουλάχιστον για τον κόσμο, και όχι μονάχα τον κόσμο της Ν.Δ.

Διότι όπως και να το κάνουμε μια αντιπολίτευση της προκοπής είναι απαραίτητη σε κάθε δημοκρατία πόσο μάλλον όταν είναι σοβαρά πληγωμένη. Ο κ. Δένδιας, η κα Μπακογιάννη, αλλά και ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι προσωπικότητες που θα μπορούσαν κάλλιστα και άνετα να ηγηθούν μιας άλλης κεντροδεξιάς παράταξης, που καμιά σχέση δεν θα έχει με αλληθωρισμό προς τα πολύ πιο δεξιά με κορώνες εθνικολαϊκιστικές του συρμού που στην πραγματικότητα ούτε είναι ούτε θα γίνουν ποτέ της μόδας τουλάχιστον στη σημερινή διεθνή συγκυρία. Όσο κι αν φαντάζουν σήμερα δυναμωμένοι οι παλικαράδες ελληναράδες στους κόλπους των χρυσαυγιτών, πρόκειται για αποκύημα μιας αλυσίδας λαθών και κυρίως εγκληματικών για τη δημοκρατία εγωισμών του πολιτικού προσωπικού εκείνων των κομμάτων του φάσματος που κυβέρνησαν τη χώρα σαράντα χρόνια.

Ο κ. Θεοδωράκης θα μπορούσε να ήταν μια κάποια διέξοδος μα δεν είχε επαρκή χρόνο ώστε να μετατραπεί ο ίδιος από καλό δημοσιογράφο σε πολιτικό κύρους που ο κόσμος θα του εμπιστευόταν εκείνο το 10% που ζητούσε προεκλογικά για να ελέγχει, όπως έλεγε, το πρώτο κόμμα δηλαδή τον κ. Τσίπρα. Δεν έπεισε ότι θα μπορούσε να ανταπεξέλθει. Όμως ο ρόλος του Σταύρου θα μπορούσε ενδεχομένως να είναι καταλυτικός με θετικό πρόσημο ως συνιστώσα μιας καινούργιας κεντρώας φιλελεύθερης παράταξης για παράδειγμα υπό τον Νίκο Δένδια και με αντιπρόεδρο την Ντόρα. Γιατί όχι και τον Βαγγέλη Βενιζέλο; Ίσως αυτοί να συνταιριάζονται πολύ καλύτερα ως ισχυρή αντιπολίτευση που τώρα χρειάζεται η χώρα όχι μονάχα στο εσωτερικό της πεδίο, αλλά ως δύναμη κρούσης και ανάκτησης μέρους της πολιτικής αξιοπιστίας της Ελλάδας σε διεθνές πεδίο. Επίσης, ο Θοδωρής Ρουσόπουλος, που σταδιακά επανεμφανίζεται, αποτελεί έναν ακόμα κρίκο που θα μπορούσε να συνεισφέρει στην επανασύνδεση και επανενεργοποίηση πρόθυμων καραμανλικών στελεχών στο υποτιθέμενο νέο σχήμα στον κεντρώο χώρο, ο οποίος δεν μπορεί να εξαντλείται από την παρουσία και τη δράση του κ. Λεβέντη και μόνον.

Ο Άδωνις διαθέτει την απαραίτητη... τρέλα, όπως μου έλεγε χαρακτηριστικά γυναίκα επιχειρηματίας που δραστηριοποιείται στον πολύ υψηλού εισοδήματος ξένο τουρισμό και που ψηφίζει όλη της τη ζωή τη Ν.Δ. διότι, όπως πιστεύει, δεν υπάρχει τίποτα άλλο να ψηφίσει κάποιος που έχει περιουσία και παίρνει όλες εκείνες τις πρωτοβουλίες και τα ρίσκα για να τη διατηρήσει και να την αυξήσει. Ο κ. Γεωργιάδης, λοιπόν, φαντάζει στα μάτια αυτών των ανθρώπων ως ο καταλληλότερος για να δημιουργήσει ένα πολύ δεξιό κόμμα για όσους δεν συμπαθούν μεν τη Χρυσή Αυγή, που δεν βλέπουν με πολύ μεγάλη αντιπάθεια τους ΑΝ. ΕΛΛ., αλλά δεν καλύπτονται από χλιαρές δεξιές πολιτικές. Εκείνοι που θεωρούν για παράδειγμα ότι όλοι αυτοί οι ξένοι είναι και θα παραμείνουν ξένοι κι αν πρόκειται να μείνουν στην Ελλάδα για να δουλεύουν έχει καλώς, αν όχι πρέπει να φεύγουν πάραυτα, όπως φεύγουν τα δικά μας παιδιά και βρίσκουν δουλειές σε άλλες χώρες.

Γιατί δεν πρέπει να ισχύει το ίδιο και για όσους έρχονται από ανάγκη στη δική μας τη χώρα; διερωτώνται οι πολύ δεξιάς απόχρωσης περίπου ρατσιστές, αλλά όχι ακριβώς. Εκείνοι που αν λόγου χάρη ζούσαν στις ΗΠΑ θα ψήφιζαν τους ρεπουμπλικάνους διότι δεν αντέχουν τα εκατομμύρια άνεργους λατίνους και μαύρους να συντηρούνται από τα ταμεία του κράτους που πληρώνουν οι σκληρά εργαζόμενοι καθώς πρέπει πολίτες.

Τι να λέμε τώρα; Φοβερές απόψεις.

Αλλά επειδή και το ΠΑΣΟΚ μοιάζει ακόμα με φτωχό συγγενή σοσιαλιστικής απόχρωσης παρωχημένου ελληνικού τύπου, χρειάζεται έναν ισχυρότερο αέρα ανανέωσης από αυτόν τον ελάχιστο που πήρε τελευταία μαζί με τη ΔΗΜ. ΑΡ. Εδώ τα πράγματα είναι πιο δύσκολα διότι ο σοσιαλισμός του αείμνηστου Γιώργου Γεννηματά έχει εκπνεύσει προ πολλού και δεν προβλέπεται να αναστηθεί γρήγορα όσο κι αν αυτό είχαν πιστέψει πως θα συνέβαινε με τον ΣΥΡΙΖΑ στελέχη όπως π.χ. ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης. Μπορεί η απόσυρσή του από την κεντρική πολιτική σκηνή να αποτελεί ‘μονόδρομο’, όπως έγραψε στην επιστολή παραίτησής του, για λόγους που ο ίδιος ξέρει πολύ καλύτερα, αλλά, όπως έγραφε κι ο «σκοτεινός» Ηράκλειτος, οδός άνω κάτω μία καί ώυτή.

Το ελληνικό πολιτικό σύστημα ψάχνει ακόμα δρόμο να χωρέσει τα κομμάτια του και να το συχωρέσει στα μάτια των πολιτών. Το ίδιο πάνω κάτω κάνει και το πολιτικό προσωπικό. Και το παλαιότερο αλλά και το νεώτερο...

*Η Μιρέλλα Καλοστύπη είναι δημοσιογράφος