Σιγά βρε, μια Φιλιππινέζα είναι…

Με αφορμή τις δολοφονίες γυναικών στη Κύπρο που έρχονται στο φως καθημερινά τις τελευταίες ημέρες, αναρτήθηκε σε κυπριακό μέσο -για μερικές ώρες – άποψη του Θάνου Ασκητή γνωστού ψυχιάτρου και υποψήφιου βουλευτή με το Κίνημα Αλλαγής άποψη σύμφωνα με την οποία “Εκ γενετής, οι πλείστες γυναίκες αυτής της φυλής κουβαλούν μαζί τους αυτό το χαρακτηριστικό, της υποταγής και της υπηρεσίας”…

Μετά το σάλο που προκλήθηκε οι επίμαχες αναφορές είχαν εξαφανιστεί.

Πέρα από το ότι μια τέτοια τοποθέτηση που αποδίδει συμπεριφορές σε γενετικούς παράγοντας είναι ρατσιστική και ως τέτοια θα πρέπει καταρχάς να καταδικαστεί, εκφράζει και κάτι ακόμη εξίσου επικίνδυνο το οποίο όπως δείχνουν τα πράγματα αποτελεί τη βάση για εγκλήματα και για την αδυναμία εξιχνίασης και αποτροπής τους.

Την ταξική διάσταση του θέματος και την άποψη ότι η Φιλιππινέζα, η Ρουμάνα, η Λίβυα οικιακή βοηθός αποτελούν το τελευταίο κομμάτι στη βάση της κοινωνικής διαστρωμάτωσης και εντάξει… δεν χρειάζεται να ασχολούμαστε και πολύ. Εργάτρια είναι, αλλά δικαιώματα δεν έχει, κάποιον να ενδιαφερθεί γι αυτή δεν έχει… εντάξει “εμείς ως αστυνομία θα κάνουμε μια έρευνα για να πούμε ότι κάναμε τη δουλειά μας και θα κλείσουμε την υπόθεση”

Οι καταθέσεις μαρτύρων όπως του προέδρου του συνδέσμου οικιακών βοηθών ή του εργοδότη της μητέρας μιας εξαφανισμένης Φιλιππινέζας οικιακής βοηθού είναι αποκαλυπτικές του τρόπου με τον οποίο αντιμετωπίζουν οι αστυνομικές αρχές τις αλλοδαπές οικιακές βοηθούς.

Ως ανθρώπους δεύτερης κατηγορίες επειδή ακριβώς είναι αλλοδαπές, φτωχές αλλά και γυναίκες, ανυπεράσπιστες, ακριβώς επειδή είναι γυναίκες με πράσινη κάρτα που θα υποστούν τα πάνδεινα προκειμένου να μην χάσουν την κακοπληρωμένη δουλειά τους με την οποία ταΐζουν πέντε στόματα στην πατρίδα τους, στέλνοντας λεφτά με western union κάθε πρώτη του μήνα.

Η κυπριακή κοινωνία βγήκε πρόσφατα σχετικά από μια οικονομική κρίση και είναι αξιοθαύμαστες οι προσπάθειες και τα αποτελέσματα που έφεραν, για να επανέλθει η οικονομία της χώρας σε μια κανονικότητα.

Ωστόσο πριν από την κρίση ας μη γελιόμαστε. Η χώρα είχε τη ρετσινιά του πλυντηρίου μαύρου χρήματος. Δεν τα λέω εγώ, οι ίδιοι οι Κύπριοι τα λένε. Το 40% των χρημάτων της χώρας στο τραπεζικό της σύστημα ήταν πριν από την κρίση, ρωσικά λεφτά.

Σήμερα είναι σχεδόν 6%. Στην περίοδο της κρίσης και στα επόμενα χρόνια έκλεισαν 50.000 τραπεζικοί λογαριασμοί και 150.000 επιχειρήσεις οι περισσότερες επιχειρήσεις μαϊμούδες και πλυντήρια μαύρου χρήματος.

Στη χώρα κυκλοφορούσε μαύρο χρήμα και πολύ χρήμα γενικότερα δημιουργώντας το σύγχρονο λάιφ στάιλ, που από ένα σημείο και μετά συμπεριλάμβανε και μια “δούλα” για το σπίτι και τα παιδιά.

Είκοσι δύο Φιλιππινέζες αγνοούνται τα τελευταία χρόνια και κάποιες από αυτές βρέθηκαν ήδη νεκρές από τα χέρια του “Ορέστη”.

Καταγγελίες γίνονταν και η απάντηση ήταν “ερευνούμε” ή “καλά, κάθεσαι και ασχολείσαι με μια Φιλιππινέζα;”

Οι γυναίκες χάνονταν χωρίς να πάρουν τα προσωπικά τους αντικείμενα και τα χρήματά τους από τις τραπεζικούς λογαριασμούς τους και η απάντηση της αστυνομίας ήταν “έφυγαν στα κατεχόμενα”. Γυναίκες χάνονταν και η αστυνομία δεν έμπαινε καν στον κόπο να πάει να κάνει έρευνα στα σπίτια τους.

Εικοσιδύο εξαφανίσεις, όλες γυναίκες και όλες Φιλιππινέζες, εκτός των γυναικών άλλης εθνικότητας, και όλες οικιακές βοηθοί και δεν βρέθηκε ένας άνθρωπος μέσα στην αστυνομία, στο αντίστοιχο υπουργείο δημοσίας τάξης να πει: “Για σταθείτε ρε παιδιά, εδώ ίσως έχουμε να κάνουμε με ένα "Τζάκ αντεροβγάλτη”, που σκοτώνει τους πιο ανυπεράσπιστους κατοίκους αυτής της χώρας.

Μηδέν ανταπόκριση και δεν είναι μόνο γιατί οι άνθρωποι είναι άχρηστοι. Είναι γιατί θεωρούσαν αυτές τις γυναίκες κατώτερα όντα τα οποία δεν προστατεύει ο νόμος.

Και δεν είναι μόνο αυτοί. Ο εργοδότες αυτών των γυναικών τι έκαναν;

Για να έχεις μια οικιακή βοηθό μέσα στο σπίτι σημαίνει ότι έχεις μια οικονομική επιφάνεια, πιθανότατα και ανάλογες γνωριμίες.
Μα καλά δεν βρέθηκε ένας εργοδότης να φέρει τα πάνω κάτω στην Κύπρο για την εξαφάνιση του κοριτσιού που είχε στο σπίτι του και μεγάλωνε τα παιδιά του; Να καταγγείλει την αστυνομία, το πολιτικό προσωπικό, να τα βάλει τέλος πάντων με το σύστημα.

Μιλάμε για ένα κομμάτι τις κοινωνίας αρρωστημένο που τη τραγική αυτή υπόθεση το αναδεικνύει σε όλη του τη βρώμικη διάσταση.

Ο πρόεδρος Αναστασιάδης οφείλει να ζητήσει συγνώμη από την κοινωνία και από όλο τον κόσμο για την ολιγωρία των αρχών που μετέτρεψε την Κύπρο σε σφαγείο γυναικών και με το που θα ολοκληρωθεί ο πρώτος κύκλος ερευνών να ξηλώσει όλη την αστυνομική ηγεσία και να την στείλει πακέτο στον εισαγγελέα.