Εκλογές 2019: Πολιτική και αισθητική στην προελογική καμπάνια

Προσπαθούσα να θυμηθώ θεωρίες και ρεύματα για την αισθητική, την τέχνη και την πολιτική την πολιτική επικοινωνία και χαζεύοντας στο διαδίκτυο έπεσα σε ένα άρθρο για τον Ζακ Ρανσιέρ τον Γάλλο φιλόσοφο, μαθητή του Αλτουσέρ ο οποίος έχει ασχοληθεί πολύ με το δίπτυχο, αισθητική – πολιτική.

Θα μου πείτε τι δουλειά έχει ο Ρανσιέρ με τις εκλογές. Δεν έχει άλλα έχουν οι εκλογές, ως πολιτική συνθήκη, με την αισθητική και εδώ έρχεται ο Ρενσιέρ να μας μιλήσει για την ανάγκη να σκεφτούμε την πολιτική κάτω από το πρίσμα της τέχνης και την τέχνη κάτω από το πρίσμα της πολιτικής.

Η πλειοψηφία των υποψήφιων δημοτικών μας συμβούλων είμαι σίγουρος ότι αγνοεί τον Ρανσιέρ αλλά ανακάλυψε, ένας Θεός ξέρει πώς, ότι κάτι μέσα στην πολιτική έχει να κάνει με την αισθητική.

Ίσως και με την κωμωδία θα πει κανείς και όχι άδικα μιας και έχει και αυτή την αισθητική της. Γιατί πώς να εξηγήσεις αλλιώς την αισθητική υπέρβαση κάποιων υποψηφίων.

Όχι μη γελάτε, είναι σοβαρό…

Τι είναι αυτό που κάνει έναν υποψήφιο δημοτικό σύμβουλο, βουλευτή, οτιδήποτε δημόσιο αξίωμα που προϋποθέτει και απαιτεί έκθεση, να κάνει πολιτική επικοινωνία με κακοποιημένα ελληνικά και να αυτοπροσδιορίζεται μέσω ιδιοτήτων και συμπεθεριών;

Να κάνει επικοινωνία λες και βρίσκεται σε ντέρμπι στο Καραΐσκάκη; Να καβαλάει παπάκια κι όποιον πάρει ο χάρος άμα λάχει ναούμ, ή να το παίζει Γιούρι Γκέλερ;

Εντάξει γελάσαμε, αλλά πόνεσαν τα ματάκια μας μ’ αυτά που είδαμε τους τελευταίους μήνες στο διαδίκτυο. Είναι σοβαρό αλλά ας μην το παίρνουμε και πολύ στα σοβαρά.
Είναι απλά οι ιδεολογικές δυνάμεις της “κοινωνίας του θεάματος”. Αν όλο αυτό εξελισσόταν σε ένα νέο καλλιτεχνικό ρεύμα, σαν ένα νέο νταντά ας πούμε, μπορεί και να είχε ενδιαφέρον.