ΑΠΟΨΕΙΣ

Suntan: Το έγκαυμα της ζωής

Suntan: Το έγκαυμα της ζωής
Suntun

Η επιγραφή να γράφει καλοκαίρι. Κάπου κάτω από το ατελείωτο βλέμμα του ήλιου. Και όλη αυτή η ζέστη να φέρνει τα πάντα πιο κοντά, κάθε τι πιο κοντά, να σφίγγει τις ραφές, να τραβάει τα κορδόνια, να πυκνώνει τα σύνορα.

Σκηνοθεσία: Αργύρης Παπαδημητρόπουλος

Πρωταγωνιστούν: Μάκης Παπαδημητρίου, Έλλη Τρίγγου

Το ανάμεσα να πυκνώνει τόσο που τελικά τα σώματα να ακουμπάνε. Ακόμη και όταν βρίσκονται σε απόσταση. Και είναι το σώμα ολόκληρο, με το φως να το υπενθυμίζει στην κάθε στιγμή, η σάρκα να αγκαλιάζει πρώτη φορά τόσο σφιχτά τα κόκαλα, η ζωή να αγκαλιάζει την ανάσα.

Η βιαιότητα του ήλιου, το έγκαυμα της ζωής. Ο ήλιος φωτογραφίζει τα πάντα χωρίς να εμφανίζει την εικόνα. Τη συντηρεί σε εκείνη τη δροσιά, μακριά από τον τόπο ή το χρόνο. Και την υπενθυμίζει τυχαία μέσα σε ώρες μακρινές, όταν τα λεπτά στάζουν τυχαία. Κάτω από τόσο φως, η κάθε αίσθηση γίνεται αφή.

Το χάσμα του καλοκαιριού, κάπου ανάμεσα στη ρουτίνα και την επόμενη ρουτίνα. Κάπου σ’ αυτό το χάσμα παραθερίζει το Suntan. Η ιστορία ενός 40χρονου Κωστή (Μάκης Παπαδημητρίου), που μόλις διορίστηκε στο τοπικό ιατρείο του νησιού, στη χειμερινή ερημιά της Αντιπάρου, στο άδειο του κάθε νησιού, στη βουβή κάθε μέρα της επαρχίας. Δεν είναι οι κάτοικοι που μελαγχολούν, το τοπίο είναι. Όλη αυτή η αναμονή μέχρι τον παροξυσμό του καλοκαιριού.

Και το καλοκαίρι τελικά φτάνει. Φέρνοντας μαζί του τους επισκέπτες του νησιού, τους πραγματικούς ιδιοκτήτες του καλοκαιριού. Ο Κωστής θα έρθει σε επαφή με μια παρέα παιδιών, με τους αραχτούς ρυθμούς του κάμπινγκ, με τα γυμνά σώματα στη δίπλα παραλία.

Το γυμνό επίδειξη μαζί και ελευθερία, επιθυμία μαζί και απλότητα. Δειλά στην αρχή, αλλά με την επιτάχυνση της προσδοκίας αργότερα, θα προσπαθήσει να εμπλακεί, να γίνει κομμάτι, να ζητήσει τη διακοπή μέσα στον ίδιο τον χάρτη της ρουτίνας. Να κερδίσει την κοπέλα (Έλλη Τρίγγου) που μοιάζει να ενσαρκώνει όλες τις δικές του απώλειες, να αποκτήσει από την αρχή ό, τι χάθηκε. Και μέσα στο βραδυφλεγές ξέσπασμα θα μπερδέψει την επιθυμία με τον έρωτα, τα σύνορα και τις αποστάσεις.

2

Θα επιθυμήσει, θα διεκδικήσει και για λίγο θα πιστέψει πως απέκτησε. Μα το καλοκαίρι όλα είναι σκληρά σαν τα κοχύλια. Η απόρριψη, η γελοιοποίηση, ο εξευτελισμός. Το χάσιμο που αν γλιστρήσει λίγο από την ξεκούραση βουτά απότομα στην απελπισία. Το αλκοόλ από αφηρημένη διέξοδος έγινε καταλύτης της προσδοκίας και στη συνέχεια αποκλειστική διέξοδος, μόνιμη κατάσταση, μετρονόμος και ενοχή, χρόνος και μετά χώρος μιας μόνιμης θολούρας. Μέχρι το τελικό ξέσπασμα της απελπισίας.

Όλη η ταινία του Αργύρη Παπαδημητρόπουλου βασίζεται σε μια σειρά αντιθέσεων που σταδιακά θα μας οδηγήσουν σε μια σειρά αποκλεισμών. Χειμώνας- καλοκαίρι, ερημιά-μαζικός παραθερισμός, νεότητα –γύρας, ρυθμοί διακοπών –ρυθμοί δουλειάς.

Ο Κωστής μοιάζει πάντοτε μετεωριζόμενος ανάμεσα στα δίπολα, πότε απόλυτα ενταγμένος στη μία κατάσταση, πιο συχνά βουλιαγμένος να κοιτάζει τον απέναντι πόλο με επιθυμία. Στην πραγματικότητα είναι παντού ξένος οριζόμενος σταθερά από την επιθυμία και την απώλεια. Και έτσι προκύπτουν οι αποκλεισμοί, μια σειρά μικρών αποκλεισμών που γίνονται τελικά βραχνάς και ψυχικό μάγκωμα. Ο σεξουαλικός αποκλεισμός, ο ερωτικός αποκλεισμός, ο αποκλεισμός της αποδεκτής εικόνας, ο αποκλεισμός της παραδεδεγμένης κοινωνικότητας, ο ταξικός αποκλεισμός.

Πρωταγωνιστής τελικά του Suntan, αυτή η αίσθηση του πρόσκαιρου. Του καλοκαιριού που φεύγει εξαντλημένο προς τον Χειμώνα, της αίσθηση της διακοπής που τρέχει απρόθυμα προς τη ρουτίνα, της στιγμής της νεότητας που τρέχει να κρυφτεί πίσω από τα γερατειά. Και μέσα στο πρόσκαιρο το κάθε απόκτημα περιλαμβάνει τον μικρό του χρόνο και μέχρι να το συνειδητοποιήσεις εκδηλώνεται ως απώλεια.

Το Suntan είναι το καλοκαίρι χωρίς υποσημειώσεις, βουτηγμένο στην ομορφιά και τη σκληρότητά του. Απόλυτα ειλικρινές στην απεικόνισή του από τη διασκέδαση μέχρι το ξεφτιλίκι, την ομορφιά του γυμνού που τελικά μπορεί να γίνει αιχμή στην όραση, την καφρίλα της επαρχίας, τα τοπόσημα της καλοκαιρινής Αντιπάρου με το Laluna, το κάμπινγκ ή τα σουβλάκια.

Μια μικρή ιστορία για ένα μεγάλο συναίσθημα, για τις ζωές που ξαστόχησαν, για τους ανθρώπους που έμειναν εκτός μέσα από μια μεγάλη σειρά μικρών αδιεξόδων. Ένα καλοκαίρι που περιφέρει τον εαυτό του, βάναυσο και εκτυφλωτικό όπως κάθε τι όμορφο.

* Ο Θωμάς Τσαλαπάτης είναι αρθρογράφος

ΔΗΜΟΦΙΛΗ