Η απόφαση της Angelina (της Μαρίας, της Claudia, της Soun, η δική σου...)

Τι αναγκάζει μια γυναίκα να μπει σε ορμονική παύση κατ’ επιλογήν από αυτήν την ηλικία; Απαντώ στα τυφλά: Ο φόβος. Το ιδιαιτέρως βαρύ οικογενειακό ιστορικό, σε συνδυασμό με τα δυσοίωνα αποτελέσματα των εξετάσεων. Το αίσθημα ευθύνης απέναντι στην οικογένειά της. Η παραλυτική σκέψη πως μπορεί να μην ζήσει για να δει τα παιδιά της να μεγαλώνουν. Ή απλώς η βαθιά επιθυμία που όλοι έχουμε, λίγο-πολύ, να το παίξουμε θεοί στη ζωή μας. Χωρίς το τελευταίο να αποκλείει τα παραπάνω.

Στο πολύ ειλικρινές και μάλλον συγκινητικό κείμενο που η ίδια έγραψε για τους New York Times λίγο μετά την επέμβαση τον περασμένο Μάρτιο, μια αποστροφή του λόγου της είναι χαρακτηριστική. Προς το τέλος του κειμένου, αναφέρει πως δεν είναι δυνατό να αποφύγει κανείς απολύτως τον κίνδυνο, και γνωρίζει πως παραμένει επιρρεπής στην εμφάνιση καρκίνου. Μόλις δυο φράσεις πιο κάτω, ξορκίζει το κακό: I know my children will never have to say, “Mom died of ovarian cancer” (Ξέρω πως τα παιδιά μου δεν θα χρειαστεί ποτέ να πουν τη φράση: “Η μαμά πέθανε από καρκίνο των ωοθηκών”). Των ωοθηκών όχι... αλλά των λεμφαδένων;

Δεν θέλω να παρεξηγηθεί η περί θεού σκέψη. Θαυμάζω απεριόριστα αυτήν τη γυναίκα. Θεωρώ πως αυτό που έκανε θέλει πολλά κιλά guts, από αυτά που ούτε υποψία τους διαθέτουν όλοι όσοι έχουν πει το μακρύ και το κοντό τους για εκείνη μετά τη δημοσιοποίηση της επιλογής της. Εξίσου μεγάλο τσαγανό και άλλη τόση αυτοπειθαρχία χρειάζεται για να υποβάλλεται κανείς σε τακτικές εξετάσεις, όπως κάνει η Jolie εδώ και χρόνια, όταν το οικογενειακό ιστορικό του είναι τόσο επιβαρυμένο όσο το δικό της (από καρκίνο νόσησαν και πέθαναν η μητέρα της, η γιαγιά της και η θεία της). Με το στρουθοκαμηλισμό από τον οποίο πάσχει τόσος κόσμος, που συνοψίζεται στη φράση “Δεν γνωρίζω, άρα καλά είμαι”, η ευθεία αντιμετώπιση από έναν τόσο προβεβλημένο άνθρωπο περνά, αν μη τί άλλο, το σωστό μήνυμα.

Όμως, μήπως πάμε ολοταχώς προς την άλλη όχθη;

Τα τελευταία δύο χρόνια, μετά τη διπλή προφυλακτική μαστεκτομή στην οποία υπεβλήθη, γεννήθηκε το Angelina Jolie Effect, κι αυτό δεν ήταν επινόηση των media. Η ονομασία αυτή δόθηκε στην μετρήσιμη και πολύ αληθινή αύξηση της συνειδητοποίησης των γυναικών γύρω από τα θέματα που αφορούν στην υγεία του στήθους και τη σημασία των προληπτικών εξετάσεων. Πρόσφατη έρευνα του Πανεπιστημίου της Graz στην Αυστρία με επικεφαλής τον Dr. David Benjamin Lumenta επιβεβαίωσε πλήρως την επιρροή αυτή. Όμως, δεν αυξήθηκαν μόνο οι προληπτικές εξετάσεις, οι μαστογραφίες και τα ΠΑΠ τεστ. Αυξήθηκε και το ποσοστό των γυναικών που υποβάλλονται σε αυτήν την ιδιαίτερα βαριά επέμβαση, δυστυχώς δυσανάλογα σε σχέση με το ποσοστό των γυναικών το οικογενειακό ιστορικό των οποίων δικαιολογεί μια τέτοια επιλογή.

“Εφόσον η ατομική επιλογή γίνει κινητήριος δύναμη για ασθενοκεντρική λήψη αποφάσεων στο μέλλον, οι ειδικοί που ειδικεύονται στον καρκίνο θα πρέπει να λαμβάνουν υπόψη τους την κοινή γνώμη, όταν συμβουλεύουν ασθενείς με καρκίνο του στήθους”, λέει ο Dr. Lumenta.

Με άλλα λόγια, στο μέλλον που είναι ήδη εδώ, η απόφαση του ασθενούς για την θεραπεία του, επηρεασμένη από την μονομερή ανάγνωση της περίπτωσης της κάθε Αντζελίνα, θα καθορίζει την τελική επιλογή/γνωμάτευση/οδηγία του θεράποντος γιατρού για τη θεραπεία του συγκεκριμένου ασθενή.

Μόνο σε εμένα μοιάζει τρομακτικό αυτό;

*Η Χαριτωμένη Βόντα είναι δημοσιογράφος, health & beauty editor, blogger