Τι θα γίνει με τους άλλους μισθούς;

Και ανεξάρτητα από τις όποιες -λίγες ομολογουμένως- αντιδράσεις, ο κατώτατος μισθός πρέπει να ανέβει άμεσα και γενναία.

Για να έρθουμε όμως στη σκληρή πραγματικότητα, όσο μεγάλη και αν είναι η αύξηση στον κατώτατο μισθό, σε απόλυτους αριθμούς, στην «τσέπη» θα μπουν λιγότερα από 40 ευρώ το μήνα, ήτοι -αν θέλουμε να λαϊκίσουμε- λιγότερα από 10 σουβλάκια με πίτα, στον καιρό της ακρίβειας που ζούμε.

Μιλώντας ρεαλιστικά, με τον κατώτατο μισθό, απλώς δεν βγαίνει κανείς. Ακόμα και σε επίπεδο ζευγαριού, τα χρήματα δεν αρκούν για την κάλυψη στοιχειωδών αναγκών, πόσο μάλλον για να ανοίξει κανείς σπίτι και να κάνει οικογένεια.

Συνεπώς, το διακύβευμα οφείλει να είναι τι θα γίνει με τους υπόλοιπους μισθούς, κυρίως εκείνων που αποτελούν την (πάλαι ποτέ) μεσαία τάξη. Εκείνων που είδαν το πραγματικό τους εισόδημα να ροκανίζεται σταθερά από τις συνεχείς ανατιμήσεις, εκείνων που είδαν το στεγαστικό τους δάνειο να ανεβαίνει ή το ενοίκιό τους να εκτινάσσεται, εκείνων που κάθε μήνα τα «φέρνουν βόλτα» όλο και πιο δύσκολα.

Και εδώ τα πράγματα γίνονται πιο περίπλοκα. Γιατί στη σημερινή, αντικειμενικά στρεβλή, οικονομική κατάσταση, με τον εξωγενή πληθωρισμό να εκτινάσσει τις τιμές, μια αντίστοιχα μεγάλη αύξηση των μισθών θα προκαλέσει ένα νέο σπιράλ ακρίβειας.

Γεγονός που σημαίνει ότι η όποια αύξηση του εισοδήματος θα «χαθεί» σε μεγάλο βαθμό λόγω της αντίστοιχης ανόδου των τιμών σε αγαθά και υπηρεσίες.

Θα μου πείτε, είναι αυτό δικαιολογία για να μην αυξηθούν και οι άλλοι μισθοί; Προφανώς και όχι. Όμως και οι μνήμες της εποχής του «Τσοβόλα δώστα όλα» είναι ακόμα νωπές και η πολιτική αυτή έπαιξε σημαντικό ρόλο στην έλευση της οικονομικής κρίσης.

Και εξάλλου, σε μια χώρα που υπερηφανεύεται για την εκτίναξη της ανάπτυξης και τη μείωση της ανεργίας, είναι λογικό και αναμενόμενο να αυξηθούν και τα πραγματικά εισοδήματα.

Πού καταλήγουμε λοιπόν; Ότι για να υπάρχει πραγματικός αντίκτυπος στην καθημερινότητα των Ελλήνων, οι αυξήσεις δεν πρέπει να περιοριστούν στον κατώτατο μισθό, αλλά να διαχυθούν σε σαφώς μεγαλύτερο κομμάτι του εργατικού δυναμικού.

Και πρέπει να είναι ουσιαστικές, ώστε να έχουν αντίκτυπο στην καθημερινότητα των Ελλήνων.

Από την άλλη, να μην «τινάξουν στον αέρα» την ανταγωνιστικότητα της χώρας, την οποία με κόπο και πολλές θυσίες ανακτούμε σταδιακά τα τελευταία χρόνια. Και βέβαια, να μην αποτελέσουν αφορμή και πρόφαση για νέες, αδικαιολόγητες αυξήσεις σε προϊόντα και υπηρεσίες.

Δύσκολη εξίσωση, με πολλούς παράγοντες αλλά και τεράστια σημασία για το σύνολο των εργαζομένων. Η οποία όμως δεν πρέπει να αφεθεί στη τύχη της, καθώς αλόγιστες κινήσεις προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση μόνο θα βλάψουν οικονομία και εργαζόμενους.