Ουκρανία. Μια αλήθεια που δεν θέλαμε να δούμε

Η ερμηνεία αυτή αντλούσε την επιχειρηματολογία της από τους κανόνες του Διεθνούς Δικαίου (δεν θα πρέπει εδώ να ξεχνάμε το Διεθνές Δίκαιο έχει γίνει ουκ ολίγες φορές «λάστιχο» προκειμένου να εξυπηρετήσει συγκεκριμένα αφηγήματα) και από την εισβολή ως γεγονός, αποκρύπτοντας άλλες ερμηνείες που δεν ταίριαζαν στο κυρίαρχο αυτό αφήγημα.

Αφήγημα που πάνω κάτω έλεγε ότι: έγινε μια παράνομη εισβολή (όλες οι εισβολές είναι παράνομες έτσι κι αλλιώς) γιατί η «Ρωσία θέλει να αναβιώσει την ΕΣΣΔ, ο Πούτιν είναι νέος Χίλτερ, θέλει να καταλάβει την Ευρώπη» κτλ κτλ.

Όποιος μάλιστα επιχειρούσε να βάλει στην εξίσωση της ερμηνείας, την επέκταση του ΝΑΤΟ στην πόρτα της Ρωσίας, τις συγκρούσεις στην Ανατολική Ουκρανία και την προστασία των ρωσόφωνων, την επιδίωξη του αμερικανικού παράγοντα να τορπιλίσει τις ευρωρωσικές σχέσεις για οικονομικούς λόγους, απευθείας χαρακτηρίζονταν, φιλορώσος, «πουτινάκι», ακροδεξιός και άλλα πολλά. Με λίγα λόγια επικράτησε στο δημόσιο λόγο ένας ανορθολογισμός και ένα κυνήγι μαγισσών απέναντι σε κάθε άποψη που προκαλούσε ρωγμές στο αφήγημα «η Δύση είναι σε πόλεμο με τη Ρωσία».

Θα αναρωτηθεί κανείς «και γιατί είναι κακό και θα πρέπει να τιμωρηθεί με εισβολή μια κυρίαρχη χώρα η φιλοδοξία της να γίνει μέλος του ΝΑΤΟ;» Εδώ όμως η συζήτηση πάει αλλού, με την έννοια ότι για να συζητήσουμε γι αυτό, θα πρέπει να ορίσουμε το ιδεολογικό αλλά και διεθνές πολιτικό πλαίσιο.

Οι διεθνείς σχέσεις δεν είναι «φιλολογικό τσάι» αλλά ένας μόνιμος πόλεμος μεταξύ δυνάμεων που παλεύουν να επικρατήσουν, να κατακτήσουν περισσότερους πόρους. Ένας πόλεμος όπου οι ισχυροί προχωρούν όσο τους επιτρέπει η ισχύς τους και οι αδύναμοι υποχωρούν όσο τους επιβάλει η αδυναμία τους, όπως μας έμαθε ο Θουκυδίδης. Η Ρωσία είναι υπερδύναμη και συμπεριφέρεται ως τέτοια και από τη στιγμή που αποδεχόμαστε το Δόγμα Μονρόε στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού θα πρέπει να έρθουμε αντιμέτωποι και με την προσπάθεια επιβολής αντίστοιχου δόγματος και στα σύνορα της Ρωσίας. Αν είναι κάτι κακό ή παράνομο ή ιμπεριαλιστικό αυτό, το ίδιο είναι και το Δόγμα Μονρόε και όλοι οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι στην ιστορία της ανθρωπότητας. Αν δεν μπορούμε να καταδικάσουμε τον ιμπεριαλισμό γιατί, τί να κάνουμε, έτσι είναι ο κόσμος, τουλάχιστον ας προσπαθήσουμε να τον ερμηνεύσουμε

Η Ρωσία προσπάθησε να επιβάλει το δικό της δόγμα Μονρόε στα σύνορά της και όπως φαίνεται το καταφέρνει. Προς τος παρόν βέβαια γιατί αυτά αλλάζουν. Το καταφέρνει με τη δύναμη των όπλων και με μία συμφωνία με της ΗΠΑ, για μοιρασιά της Ουκρανίας.

Η μεν Ρωσία θα κρατήσει τα εδάφη που κατέκτησε και ίσως και παραπάνω και οι ΗΠΑ θα πάρουν τους πλουτοπαραγωγικούς πόρους της Ουκρανίας τους οποίους θα εκμεταλλεύονται μέχρι τη Δευτέρα Παρουσία. Και η Ουκρανία φυσικά δεν θα μπει στο ΝΑΤΟ. Ποια ελευθερία και ποιο Διεθνές Δίκαιο και για ποια ανθρώπινα δικαιώματα μιλάμε μετά. Η Ευρώπη αποσβολωμένη έχει μείνει να κοιτάζει τη μοιρασιά, της Ουκρανίας, χωρίς δύναμη να αντιδράσει ή να παρέμβει. Δεν ήταν καν στις πρώτες διαπραγματεύσεις και αν είναι τελικά στις οριστικές διαπραγματεύσεις θα έχει δευτερεύοντα ρόλο.

Καταρχάς μια ερώτηση που οφείλουμε να κάνουμε είναι η εξής: «Άλλαξε η αμερικανική πολιτική και οι στόχοι των ΗΠΑ στο ουκρανικό θέμα;». Η απάντηση «ναι άλλαξε λόγω Τραμπ» είναι υπεραπλουστευμένη εκτός αν θεωρεί κανείς ότι η εξωτερική πολιτική της μεγαλύτερης υπερδύναμης στον κόσμο μπορεί να αλλάξει μέσα σε μια εβδομάδα ή μπορεί να την αλλάξει ένας πρόεδρος έτσι απλά, αγνοώντας τον σχεδιασμό ετών σε πολιτικό, στρατιωτικό και οικονομικό επίπεδο. Η Αμερικανική πολιτική δεν άλλαξε αλλά μάλλον περνά στο επόμενο στάδιο που είναι το ξεκαθάρισμα με τη Ρωσία και η μοιρασιά της Ουκρανίας αφενός, και αφετέρου η αφετηρία μιας νέας σχέσης με την Ευρώπη, η οποία θα πρέπει να υποταχθεί ολοκληρωτικά στις ΗΠΑ, αγοράζοντας το φυσικό της αέριο πολύ πιο ακριβά από το ρωσικό, και να αναλάβει μόνη της το κόστος της άμυνας της. Αγοράζοντας αμερικανικά όπλα φυσικά. Εντωμεταξύ η Ρωσία βρήκε άλλες αγορές για να πουλά αέριο και πετρέλαιο και να αγοράζει αυτοκίνητα και ότι άλλο της χρειάζεται. Τακτοποιημένα πράγματα.

Αυτός ο πόλεμος τελειώνει με χαμένη την Ουκρανία και την Ευρώπη και κερδισμένους τις ΗΠΑ και τη Ρωσία. Αποδεικνύεται επίσης, εκ του αποτελέσματος, ότι ο πόλεμος αυτός δεν ήταν ένα βίτσιο κάποιου νέου Χίτλερ που ήθελε να κατακτήσει την Ευρώπη όπως ήθελε το κυρίαρχο αφήγημα , αλλά μάλλον μια αναδιάταξη των σφαιρών επιρροής μεταξύ μεγάλων δυνάμεων. Όσο για το γεγονός ότι μια χώρα βγαίνει διαλυμένη μετά από τρία χρόνια πολέμου, ο καθένας φέρει και το ανάλογο μερίδιο της ευθύνης.