Δέκα χρόνια μετά: Η γενιά που δεν θυμάται την κρίση, αλλά ζει την αλλαγή

Τον Ιούλιο του 2015, οι γονείς των σημερινών 17–20χρονων βρέθηκαν ξαφνικά μπροστά στο σοκ των κλειστών τραπεζών και των capital controls. Ουρές στα ΑΤΜ και όριο ανάληψης 60 ευρώ. Κάθε μεταφορά χρημάτων στο εξωτερικό –για σπουδές, υγεία, εισαγωγές ή ακόμη και για καθημερινές ανάγκες– περνούσε από ειδική επιτροπή. Οικογένειες αγωνιούσαν για το αν θα πληρωθούν τα δίδακτρα και το ενοίκιο, επιχειρήσεις παρέλυσαν, προμηθευτές ζητούσαν μετρητά, η αξιοπιστία της χώρας καταρρακώθηκε. Δεν ήταν μια θεωρητική κρίση. Ήταν καθημερινή αγωνία.

Και όλα αυτά δεν έγιναν τυχαία. Έχουν ευθύνες με ονοματεπώνυμο.
Ήταν αποτέλεσμα της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα, που υποσχέθηκε ότι «θα αλλάξει τα πάντα με έναν νόμο και ένα άρθρο», αλλά στην πράξη διαπραγματεύτηκε χωρίς σχέδιο, διακινδύνευσε τη θέση της Ελλάδας στην Ευρώπη και έφερε τη χώρα ένα βήμα πριν από την έξοδο από την ΕΕ και το ευρώ.

Αυτό δεν είναι μια «παλιά ιστορία». Είναι κάτι που πλήρωσαν οι οικογένειες, οι εργαζόμενοι, η μεσαία τάξη. Οι νέοι της εποχής μεγάλωσαν βλέποντας την αβεβαιότητα στο σπίτι τους: γονείς να μετρούν τα χρήματα πριν πάνε στο σούπερ μάρκετ, να ακυρώνουν μικρές καθημερινές χαρές, να φοβούνται για τη δουλειά τους. Μέχρι το 2019, η χώρα είχε χάσει το 25% του ΑΕΠ της, η ανεργία των νέων ξεπερνούσε το 40% και οι φόροι είχαν εξαντλήσει παραγωγικές δυνάμεις και νοικοκυριά.

Και παρότι αυτή η περίοδος είναι ακόμη νωπή στη μνήμη της κοινωνίας, σήμερα οι ίδιοι άνθρωποι επιχειρούν να επιστρέψουν στο προσκήνιο σαν να μην συνέβη τίποτα. Συζητείται η ίδρυση νέου κόμματος από τον Αλέξη Τσίπρα – μια προσπάθεια να παρουσιαστεί το ίδιο πολιτικό προσωπικό ως κάτι «καινούργιο».
Όμως η Ιστορία δεν ξεκινά από το μηδέν επειδή έτσι βολεύει κάποιους.
Η χώρα πλήρωσε ήδη ακριβά πολλά δισεκατομμύρια με τα πειράματα και τις αυταπάτες αυτόν των ανθρώπων. Και δεν μπορεί να πληρώσει ξανά για δεύτερη φορά.

Από το 2019 και μετά, η Ελλάδα άλλαξε ρυθμό και κατεύθυνση. Με την κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη, η οικονομία αναπτύσσεται σταθερά, οι ξένες επενδύσεις αυξάνονται, μεγάλες εταιρείες δημιουργούν κέντρα καινοτομίας στη χώρα, οι τράπεζες είναι σταθερές, η εμπιστοσύνη αποκαθίσταται. Η φορολογία μειώθηκε, οι ασφαλιστικές εισφορές επίσης, ο κατώτατος και ο μέσος μισθός αυξήθηκε, η ανεργία υποχώρησε σημαντικά.

Το κράτος έγινε πιο σύγχρονο: το gov.gr μετέτρεψε τη σχέση του πολίτη με το Δημόσιο. Σήμερα, μια επιχείρηση μπορεί να ιδρυθεί ψηφιακά μέσα σε λίγες ώρες. Πράγματα που κάποτε απαιτούσαν φακέλους, υπογραφές, ουρές και χαμένο χρόνο, πλέον γίνονται με λίγα κλικ.

Όμως η μεγαλύτερη αλλαγή είναι η αλλαγή νοοτροπίας. Οι νέοι σήμερα μεγαλώνουν σε μια Ελλάδα που συμμετέχει δυναμικά στην Ευρώπη, που δίνει ευκαιρίες, που δεν θεωρεί δεδομένο ότι το «μέλλον βρίσκεται αλλού». Έχουν λόγο να μείνουν, να δημιουργήσουν, να επιχειρήσουν, να χτίσουν την πορεία τους εδώ.

Και εδώ βρίσκεται η ουσία:

Οι νέοι που σήμερα ενηλικιώνονται πρέπει να έχουν συνείδηση του ότι έχουν ζήσει δύο διαφορετικές Ελλάδες: μία που έκλεινε και φοβόταν, και μία που ανοίγει και προοδεύει. Και στο εξής θα καλούνται με την ψήφο τους να διαλέξουν ποια Ελλάδα θέλουν να συνεχίσει. Μια Ελλάδα που μένει εγκλωβισμένη στις αυταπάτες του 2015 ή μια Ελλάδα που κοιτάζει με σιγουριά το 2030.

Πιστεύω πως η απάντηση βρίσκεται ήδη στα βλέμματα και τις φιλοδοξίες αυτής της νέας γενιάς, μιας γενιάς που δεν συμβιβάζεται με το «δεν γίνεται», αλλά πιστεύει ότι *όλα γίνονται όταν υπάρχει σταθερότητα, ευθύνη και όραμα.

*Ο Γιώργος Βρεττάκος είναι Βουλευτής ΝΔ Β’ Πειραιώς, Γραμματέας της Βουλής και Μηχανολόγος Μηχανικός MSc