Φίλοι για 50 χρόνια: Το μήνυμα στο μπουκάλι και η απίθανη ιστορία ενός Αμερικάνου και μιας Φιλανδής

Ο Ρομπινρότζερ Μπίβερ ήταν 15 ετών όταν μια μέρα επέστρεφε σπίτι του περπατώντας κατά μήκος μιας παραλίας στη Λιβερία της Δυτικής Αφρικής.

Ήταν 1967. Η οικογένεια του Μπίβερ ζούσε κοντά στη Μονρόβια, όπου ο διπλωμάτης του πατέρας εργαζόταν στην Πρεσβεία των ΗΠΑ.

Επικρατούσε παλίρροια και η θάλασσα είχε ξεπλύνει φύκια και κομμάτια ξύλου και τα είχε διασκορπίσει στην παραλία. Ανάμεσά τους, ο Μπέβερ είδε κάτι που έλαμπε στον απογευματινό ήλιο.

Ο Μπέβερ πλησίασε. Ήταν ένα μπουκάλι από ουίσκι. Το σήκωσε και είδε κάτι κουλουριασμένο μέσα. Προσπάθησε να ανοίξει το μπουκάλι αλλά δεν τα κατάφερε.

Αποφάσισε να το πάρει στο σπίτι. Εκεί έδειξε την ανακάλυψή του στη μητέρα του. Το έβαλαν στο τραπέζι της τραπεζαρίας και μετά από λίγη προσπάθεια κατάφεραν να ανοίξουν το καπάκι.

Μέσα βρισκόταν ένα γράμμα. Ήταν ένα μήνυμα σε ένα μπουκάλι.

Ο Μπέβερ ξετύλιξε το φύλλο χαρτιού και άρχισε να διαβάζει:

«Έριξα αυτό το μπουκάλι από ένα εμπορικό πλοίο που περνούσε πάνω από τον Ισημερινό κοντά στην κεντρική Αφρική», διάβασε. «Το όνομά μου είναι Γκόστα Μάρτενσον, είμαι μέλος πληρώματος ενός σουηδικού εμπορικού πλοίου».

Η επιστολή χρονολογείται από το 1965. Ο Μάρτενσον είχε γράψει τη διεύθυνση του σπιτιού του στο Γκέτεμποργκ της Σουηδίας.

Ο Μπίβερ απάντησε με ενθουσιασμό, περιγράφοντας τον εαυτό του: ένας Αμερικανός έφηβος, ο ένας από τους δύο γιους ενός Βρετανοαμερικανικού πατέρα και μιας Αυστρουγγαρέζας από την Τεργέστη της Ιταλίας.

Μετά αποκάλυπτε πώς σκόνταψε στο μπουκάλι.

Ο Μάρτενσον ήταν ενθουσιασμένος που η επιστολή του βρήκε παραλήπτη, αλλά ήδη διήγαγε την τρίτη δεκαετία της ζωής του.

Δεν είμαι ο ιδανικός φίλος για έναν 15χρονο, σκέφτηκε.

Αλλά είχε μια ιδέα: θα σύστηνε τον νεαρό συγγραφέα επιστολών στην αδελφή της γυναίκας του, Saija Kuparinen.

Η Κουπάρινεν, 14 ετών, ζούσε στη Φινλανδία. Δεν είχε ιδέα ότι ο γαμπρός της είχε πετάξει ένα μπουκάλι από ένα πλοίο κοντά στον Ισημερινό, αλλά όταν άκουσε την ιστορία, ήταν πρόθυμη να γράψει στο αγόρι στη Λιβερία.

Δεν έγραφε τέλεια αγγλικά, οπότε έγραψε ένα μήνυμα στα Γερμανικά, γράφοντας για το σχολείο, τους φίλους, την οικογένεια και τη ζωή της στη Φινλανδία.

Η επιστολή της ταξίδεψε όλον τον κόσμο και τελικά έφτασε στα χέρια του Μπίβερ.

Εκείνος ενθουσιάστηκε. Του άρεσε η ιδέα της επικοινωνίας με ένα κορίτσι στη Φινλανδία.

Από τότε κράτησαν επαφή.

Πέντε δεκαετίες αργότερα, το ζευγάρι δεν είναι απλώς φίλοι δια αλληλογραφίας, αλλά και στενοί φίλοι που έχουν παρακολουθήσει ο ένας τον άλλον να μεγαλώνει από μακριά.

Σήμερα, η Κουπάρινεν ζει με την οικογένειά της στη Φινλανδία, ενώ ο Μπίβερ, που έχει ζήσει κατά καιρούς σε χώρες σε όλο τον κόσμο, ζει με τη γυναίκα και τους γιους του στη Γερμανία.

«Η φιλία μας δεν σταμάτησε ποτέ, ακόμη και όταν έκανα την οικογένειά μου», δήλωσε η Κουπάρινεν στο CNNi Travel.

«Αλληλογραφούμε εδώ και σχεδόν 55 χρόνια - από τότε που ήμασταν χαρούμενοι έφηβοι μέχρι μεγαλύτεροι υπεύθυνοι ενήλικες», λέει ο Μπίβερ.

«Ένιωσα πραγματικά, πραγματικά συνδεδεμένος μαζί της».

Παγκόσμια φιλία

Μεγαλώνοντας, ο Μπίβερ και η οικογένειά του δεν έμειναν ποτέ για πολύ σε ένα μέρος.

Μετά τη Λιβερία, σειρά είχε η Ουάσινγκτον. Ποτέ όμως δεν σταμάτησαν να αλληλογραφούν.

Στην αρχή, αυτός έγραφε στα αγγλικά κι εκείνη απαντούσε στα γερμανικά. Η επαφή συνεχίστηκε και όταν η οικογένεια μετακόμισε στην Ταϊβάν.

Από εκεί έγραφε τις ανησυχίες του για το μέλλον, τον πόλεμο στο Βιετνάμ, το γεγονός ότι μεγαλώνει.

«Πάντα ένιωθα ότι μπορούσα να της γράψω. Δεν την γνώρισα ποτέ, αλλά ένιωθα ότι υπήρχε ένα είδος πνευματικής σύνδεσης μεταξύ μας».

Εκτός από τις κοινές ανησυχίες, τα δύο παιδιά συνδέονταν και με την αγάπη για τη ροκ μουσική.

Ήταν και οι δύο οπαδοί των Rolling Stones και των Mamas & the Papas. Οι φίλοι άρχισαν να μιλούν στο τηλέφωνο περιστασιακά. Κάποιες φορές, ένας έβαζε στο πικ απ έναν δίσκο και χόρευαν μαζί –παρότι τους χώριζαν ωκεανοί και χιλιάδες μίλια.

Η Κουπάρινεν είχε γίνει μία σταθερά στη ζωή του Μπίβερ. Πάντα έκανε φίλους εύκολα, αλλά η μετακίνηση από μέρος σε μέρος σήμαινε ότι η διατήρηση αυτών των σχέσεων ήταν δύσκολη.

Η Κουπάρινεν είδε για πρώτη φορά τον Μπίβερ το 2003, στο αεροδρόμιο του Ελσίνκι.

Τον υποδέχτηκε μαζί με τον άντρα και την κόρη της.

Στην αρχή ήταν σουρεαλιστικό - κανένας από αυτούς δεν ήταν σίγουρος τι να πει. Συστήθηκαν.

Με μια μάλλον τυπική χειραψία.

Η αμηχανία δεν κράτησε πολύ.

«Όλοι συμπαθήσαμε πολύ αυτόν τον ψηλό Αμερικανό!» λέει η Κουπάρινεν.

«Περάσαμε πολύ ωραία μαζί, μπορούσα να νιώσω τη θετική ενέργεια», λέει ο Μπίβερ.

Αφού τελείωσε η επίσκεψη, ο Μπέβερ είπε αντίο. Πίσω στο σπίτι, πήρε ένα τηλεφώνημα από τη φίλη του.

Είχε αφήσει κατά λάθος ένα πουλόβερ.

Είπε:

«Επιτρέψέ μου να το κρατήσω εδώ, ώστε να επιστρέψεις να το πάρεις».

Πάνω από μια δεκαετία αργότερα, ο Μπίβερ επισκέφθηκε τη φίλη του για δεύτερη φορά. Ήταν παντρεμένος πια με δύο δίδυμα αγόρια. Πήγαν οικογενειακώς.

Ήταν μια διαφορετική εμπειρία, αλλά εξίσου ξεχωριστή.

«Όλοι τα πήγαμε πολύ καλά και αυτό ήταν υπέροχο», θυμάται ο Μπίβερ.

Στο τέλος της ημέρας οι οικογένειες θα χαλάρωναν με μια φινλανδική μπύρα, σκεφτόμενοι τη ζωή τους και την ιδιαίτερη φιλία τους.

Τα τελευταία χρόνια οι δύο φίλοι έχουν στραφεί στις βιντεοκλήσεις.

Περιστασιακά πάντως στέλνουν ακόμη γράμματα ο ένας στον άλλο.

Κι αυτό γιατί μπορεί να επικοινωνούν με mail ή βίντεο, αισθάνονται όμως ότι ένα μέρος της μαγείας λείπει.

«Δεν υπάρχει τίποτα πιο συναρπαστικό από το να λαμβάνεις ένα γράμμα σε έναν όμορφο φάκελο, όμορφα διπλωμένο, και να το ανοίγεις. Και στην πραγματικότητα, είναι ένα μέρος του ατόμου που έρχεται».

Τον περασμένο χρόνο, εγκλωβισμένος στο σπίτι στη Γερμανία μετά την πανδημία, ο Μπίβερ άρχισε να ταξινομεί τον όγκο των γραμμάτων και των αναμνηστικών που στοιβάζονται αποθηκευμένα στο γκαράζ του.

Είναι ένας θησαυρός αναμνήσεων, και είναι όλα δεμένα με τη φιλία του με την Κουπάρινεν.

«Κοιτάζω τις διευθύνσεις και διαβάζω τα πράγματα που κάναμε πριν από 40 χρόνια, εκείνη στη Φινλανδία και εγώ σε μια από δώδεκα χώρες στις οποίες ήμουν, και είναι κάτι που πραγματικά μου αρέσει », λέει.

«Μου δίνει χρόνο για προβληματισμό, πόσο έχω ζήσει, πόσο έχουμε φτάσει στη ζωή. Και επίσης, η συνειδητοποίηση ότι υπάρχουν περισσότερα πίσω μας από ό, τι μπροστά μας. Επομένως, ζήστε το παρόν, μοιραστείτε την αγάπη σας με την οικογένεια και τους φίλους σας και δείξτε το πραγματικά αυτό. "

«Συχνά σκέφτομαι την ιστορία μας», λέει με τη σειρά της η Κουπάρινεν.

Δεν έχει πια όλες τις επιστολές της - κάποιες έχουν χαθεί. Αλλά οι αναμνήσεις παραμένουν.

«Θα παραμείνουμε καλοί φίλοι για πάντα».

A 50-year pen pal friendship that began with a message in a bottle, by Francesca Street, CNN