Από το Λευκό Οίκο, στην Αλάσκα και τις Βρυξέλλες: Τα 12 πρόσωπα που «σημάδεψαν» το 2025

Σε έναν κόσμο διαρκούς αβεβαιότητας, οι ηγεσίες, οι συμβολισμοί και οι προσωπικές στρατηγικές βρέθηκαν ξανά στο επίκεντρο, συχνά επισκιάζοντας θεσμούς και συλλογικές διαδικασίες. Από την Ουάσιγκτον έως το Πεκίνο και από τις Βρυξέλλες έως το Βατικανό, το 2025 χαρακτηρίστηκε από επιστροφές, αντοχές, μεταμορφώσεις και ηχηρά πολιτικά μηνύματα.

Το χρονολόγιο του CNN Greece αποτυπώνει, μήνα προς μήνα, τα πρόσωπα και τα γεγονότα που καθόρισαν τη χρονιά.

Ιανουάριος – Ντόναλντ Τραμπ: Το comeback με δασμούς και νέους δεσμούς

Η επιστροφή του Ντόναλντ Τραμπ στο προσκήνιο σηματοδότησε την επαναφορά μιας σκληρής πολιτικής.

Με αιχμή τους δασμούς και νέες, απρόβλεπτες, διεθνείς συμμαχίες, ο Τραμπ έδειξε από την αρχή του έτους ότι δεν σκοπεύει να ακολουθήσει πεπατημένες.

Η παρουσία του ισχυρού Ρεπουμπλικάνου στον Λευκό Οίκο δεν αποτέλεσε μόνο μια εσωτερική αμερικανική εξέλιξη, αλλά έναν παγκόσμιο «σεισμό» με άμεσες οικονομικές και γεωπολιτικές συνέπειες.

Οι δασμοί, η αναθεώρηση συμμαχιών και η ωμή άσκηση ισχύος έδωσαν από τις πρώτες εβδομάδες του έτους το στίγμα μιας νέας κανονικότητας, όπου η συναλλαγή και οι business υπερισχύουν της διπλωματίας, ενώ η προβλεψιμότητα θεωρείται πολυτέλεια.

Φεβρουάριος – Σι Τζινπίνγκ: Ο Κινέζος που δεν έκανε… τον Κινέζο

Ο Φεβρουάριος αποκάλυψε έναν Σι Τζινπίνγκ διαφορετικό από εκείνον που είχε συνηθίσει η διεθνής κοινότητα.

Αντί για ιδεολογική ακαμψία και επιθετική ρητορική, ο Κινέζος πρόεδρος επέλεξε μια στρατηγική χαμηλών τόνων και επιλεκτικής προσαρμογής.

Σε μια περίοδο παγκόσμιας οικονομικής επιβράδυνσης και οικονομικού πολέμου με τις ΗΠΑ με επίκεντρο τους δασμούς, το Πεκίνο επένδυσε στη διαχείριση και όχι στη σύγκρουση.

Η στάση αυτή δεν σήμαινε αλλαγή κατεύθυνσης, αλλά αλλαγή τακτικής. Ο Σι έδειξε ότι αντιλαμβάνεται τον χρόνο ως σύμμαχο και την ευελιξία ως εργαλείο ισχύος.

Ενώ άλλοι ηγέτες επέλεξαν τη σύγκρουση για εσωτερική κατανάλωση, η Κίνα κινήθηκε με στόχο τη διατήρηση της στρατηγικής της θέσης στο διεθνές σύστημα, καταγράφοντας έτσι μια λιγότερο θορυβώδη, αλλά εξίσου αποφασιστική εκδοχή της κινεζικής ισχύος.

Μάρτιος – Ίλον Μασκ: Ένας «υπερυπουργός» και η μοίρα του

Ο Μάρτιος κατέγραψε κάτι που μέχρι πρότινος έμοιαζε δυστοπικό: έναν ιδιώτη επιχειρηματία να λειτουργεί ως de facto πολιτικός παράγοντας παγκόσμιας εμβέλειας.

Ο Ίλον Μασκ, χωρίς εκλογική νομιμοποίηση και χωρίς θεσμικό ρόλο, βρέθηκε στο επίκεντρο αποφάσεων που επηρεάζουν την τεχνολογία, την άμυνα, τις επικοινωνίες και, κατ’ επέκταση, τη γεωπολιτική ισορροπία. Η επιρροή του ξεπέρασε τα όρια της επιχειρηματικής καινοτομίας και άγγιξε τον πυρήνα της δημόσιας πολιτικής.

Η εικόνα του «υπερυπουργού» δεν ήταν υπερβολή, αλλά πολιτική περιγραφή. Μέσα από πλατφόρμες, δορυφορικά δίκτυα και ψηφιακά οικοσυστήματα, ο Μασκ απέκτησε τη δυνατότητα να καθορίζει τι λειτουργεί, ποιος έχει πρόσβαση και πότε.

Όμως αυτή η ισχύς άρχισε να προκαλεί ανοιχτή αμφισβήτηση. Κυβερνήσεις, θεσμοί και κοινή γνώμη έθεσαν για πρώτη φορά με ένταση το ερώτημα της λογοδοσίας.

Όχι τόσο για το αν ο Μασκ καινοτομεί, αλλά για το αν επιτρέπεται να συγκεντρώνει τόση εξουσία χωρίς πολιτικό έλεγχο, καταγράφοντας, έτσι, ένα κρίσιμο όριο: η τεχνολογική ιδιοφυΐα δεν αρκεί πλέον για να νομιμοποιήσει την πολιτική επιρροή.

Απρίλιος – Πάπας Λέων ΙΔ΄: Ένα αμερικανικό… λιοντάρι στο Βατικανό

Η εκλογή του Πάπα Λέοντα ΙΔ΄ έφερε νέο αέρα στο Βατικανό.

Ο πρώτος Αμερικανός Ποντίφικας συνδύασε τον συμβολισμό με μηνύματα ισχύος και ανανέωσης, σε μια περίοδο που η Καθολική Εκκλησία αναζητεί νέο ρόλο στον κόσμο.

Το 2025 φανέρωσε ότι ακόμη και θεσμοί με ιστορικό βάρος αναγκάστηκαν να προσαρμοστούν.

Η εκλογή του Πάπα Λέοντα ΙΔ΄ σηματοδότησε μια πιο ενεργή παρουσία του Βατικανού στον δημόσιο διάλογο, με έμφαση όχι μόνο στην ηθική, αλλά και στη γεωπολιτική διάσταση των σύγχρονων κρίσεων.

Η Εκκλησία έδειξε ότι επιδιώκει ρόλο συνομιλητή σε έναν κόσμο που αναζητά σταθερά σημεία αναφοράς.

Μάιος – Φρίντριχ Μερτς: Καγκελάριος από το… χρονοντούλαπο

Ο Μάιος σηματοδότησε την επιστροφή της Γερμανίας σε μια γνώριμη, σχεδόν ανακουφιστική για ορισμένους, πολιτική κανονικότητα.

Ο Φρίντριχ Μερτς, πολιτικός που για χρόνια έμοιαζε παροπλισμένος, ανέλαβε την καγκελαρία ως επιλογή ασφάλειας σε μια περίοδο ευρωπαϊκής αβεβαιότητας.

Η άνοδός του δεν συνοδεύτηκε από υποσχέσεις ριζικών αλλαγών, αλλά από τη διαβεβαίωση ότι το Βερολίνο θα παραμείνει προβλέψιμο, δημοσιονομικά αυστηρό και θεσμικά σταθερό.

Ωστόσο, η επιστροφή αυτή από το «χρονοντούλαπο» είχε και κόστος. Ο Μερτς ενσάρκωσε μια Γερμανία λιγότερο πρόθυμη να αναλάβει ηγετικό ρόλο στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση και περισσότερο προσανατολισμένη στη διαχείριση εσωτερικών ισορροπιών.

Σε μια ΕΕ που αναζητά κατεύθυνση, ο νέος καγκελάριος πρόσφερε τάξη αλλά όχι αφήγημα. Και αυτό άφησε ανοιχτό το ερώτημα αν η σταθερότητα, χωρίς πολιτικό όραμα, αρκεί για να κρατήσει την Ευρώπη ενωμένη.

Ιούνιος – Μαρκ Ρούτε: Ο ΓΓ που φοβάται ότι θα του πέσει το… drone στο κεφάλι

Στο νέο του ρόλο, ο Μαρκ Ρούτε βρέθηκε αντιμέτωπος με έναν κόσμο ασύμμετρων απειλών. Η ανησυχία για την ασφάλεια –κυριολεκτικά και μεταφορικά– έγινε σύμβολο της νέας εποχής που διαχειρίζεται.

Στον τομέα της ασφάλειας, ο Μαρκ Ρούτε βρέθηκε αντιμέτωπος με μια νέα πραγματικότητα, που αποτυπώθηκε μεταξύ άλλων και στις αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής του ΝΑΤΟ στην Χάγη τον Ιούνιο.

Οι απειλές δεν προέρχονται πλέον αποκλειστικά από κράτη, αλλά από τεχνολογίες, υβριδικές επιθέσεις και ασύμμετρα μέσα. Η εικόνα του Γενικού Γραμματέα που «φοβάται το drone» αποτύπωσε εύστοχα την αίσθηση ευαλωτότητας που διαπερνά τη Δύση.

Ιούλιος – Η… επτάψυχη Ούρσουλα

Η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν απέδειξε για ακόμη μία φορά πολιτική ανθεκτικότητα.

Παρά τις πιέσεις, τις επικρίσεις, τις απανωτές προτάσεις μομφής και τις εσωτερικές συγκρούσεις στην ΕΕ, παρέμεινε όρθια, επιβεβαιώνοντας τη φήμη της ως «επτάψυχης».

Μέσα σε αυτό το σκηνικό, η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν απέδειξε για ακόμη μία φορά την πολιτική της αντοχή.

Χωρίς θεαματικές πρωτοβουλίες, αλλά επιχειρώντας να διατηρήσει συνεχείς ισορροπίες από το Ουκρανικό και τη νέα πολιτική ασφάλειας των ΗΠΑ μέχρι τους δασμούς Τραμπ και τους τριγμούς στην ευρωπαϊκή οικονομία, η Γερμανίδα πολιτικός παρέμεινε στο κέντρο των ευρωπαϊκών εξελίξεων, ενσαρκώνοντας μια Ένωση που επιβιώνει περισσότερο χάρη στην ανθεκτικότητά της παρά στο όραμά της.

Αύγουστος – Βλαντιμίρ Πούτιν: Ο Ρώσος που «επέστρεψε» στην Αλάσκα

Ο Αύγουστος έφερε μια επιστροφή βαριά φορτισμένη με συμβολισμούς. Ο Βλαντιμίρ Πούτιν επανέφερε τη Ρωσία στο κέντρο της παγκόσμιας αντιπαράθεσης με κινήσεις που θύμισαν ψυχροπολεμικές δεκαετίες.

Η «επιστροφή» στην Αλάσκα δεν αφορούσε στη γεωγραφία, αλλά στην ισχύ και στη μνήμη: μια σκόπιμη υπενθύμιση ότι η Μόσχα εξακολουθεί να βλέπει τον κόσμο μέσα από το πρίσμα της σύγκρουσης των μεγάλων δυνάμεων.

Παρά τη φθορά από τον πόλεμο στην Ουκρανία και τις κυρώσεις, ο Πούτιν επέλεξε να επενδύσει στον συμβολισμό και στην πρόκληση, επιχειρώντας να ανακτήσει πρωτοβουλία κινήσεων.

Το μήνυμα ήταν διπλό: προς το εσωτερικό, ότι η Ρωσία δεν υποχωρεί και προς τη Δύση, ότι η απομόνωση δεν ισοδυναμεί με εξαφάνιση. Καταγράφηκε, έτσι, μια σκληρή διαπίστωση: ο Πούτιν μπορεί να έχει αποδυναμωθεί, αλλά παραμένει ικανός να καθορίζει την ατζέντα μέσω της έντασης.

Σεπτέμβριος – Τσάρλι Κερκ: Ο influencer που δίχασε και μετά θάνατον

Η περίπτωση του Τσάρλι Κερκ ανέδειξε τη δύναμη, αλλά και την επικινδυνότητα της πολιτικής επιρροής μέσω social media.

Ο θάνατός του δεν έβαλε τέλος στη διαμάχη. Αντίθετα, την όξυνε. Η περίπτωση Κερκ λειτούργησε ως προειδοποίηση για τις σύγχρονες δημοκρατίες.

Οι influencers δεν είναι απλώς σχολιαστές. Μετατρέπονται σε φορείς πολιτικής ταύτισης, συχνά χωρίς φίλτρα, θεσμικούς περιορισμούς ή λογοδοσία.

Το γεγονός ότι ο διχασμός εντάθηκε μετά τον θάνατό του υπογράμμισε μια νέα πραγματικότητα: οι πολιτικές αφηγήσεις πλέον αυτονομούνται από τους δημιουργούς τους και συνεχίζουν να λειτουργούν ως μηχανισμοί πόλωσης.

Το 2025 κατέγραψε έτσι ένα ανησυχητικό συμπέρασμα: η πολιτική σύγκρουση δεν πεθαίνει. Απλώς, κάποιες φορές, αλλάζει πλατφόρμα.

Οκτώβριος – Το γαλλικό «χαστούκι» στον Εμανουέλ Μακρόν

Ο Οκτώβριος συμπύκνωσε σε μία εικόνα τη φθορά της εξουσίας στη σημερινή Ευρώπη.

Το «χαστούκι» προς τον Εμανουέλ Μακρόν –κυριολεκτικό και συμβολικό– δεν αποτέλεσε απλώς ένα μεμονωμένο επεισόδιο, αλλά μια στιγμιαία έκρηξη συσσωρευμένης κοινωνικής έντασης.

Ο Γάλλος πρόεδρος βρέθηκε να εκπροσωπεί στα μάτια πολλών μια αποκομμένη, τεχνοκρατική εξουσία που μιλά τη γλώσσα των ελίτ και αδυνατεί να αφουγκραστεί την κοινωνική κόπωση.

Το περιστατικό λειτούργησε ως πολιτικός καθρέφτης. Όχι μόνο για τον Μακρόν, αλλά για ένα ευρύτερο μοντέλο διακυβέρνησης που στηρίχθηκε στη μεταρρύθμιση χωρίς συναίνεση και στη σταθερότητα χωρίς κοινωνική ενσωμάτωση.

Η Γαλλία του 2025 έδειξε ότι η κρίση εκπροσώπησης δεν εκφράζεται πλέον μόνο με κάλπες και διαδηλώσεις, αλλά και με πράξεις υψηλού συμβολισμού.

Και ο Μακρόν, παρά τη θεσμική του ισχύ, βρέθηκε αντιμέτωπος με το πιο δύσκολο ερώτημα: όχι αν μπορεί να κυβερνήσει, αλλά αν εξακολουθεί να εκπροσωπεί.

Νοέμβριος – Μπενιαμίν Νετανιάχου: Ο «ειρηνοποιός»

Ο Νοέμβριος ανέδειξε ίσως τη μεγαλύτερη πολιτική ειρωνεία του 2025. Ο Μπενιαμίν Νετανιάχου, ο άνθρωπος που ταύτισε το όνομά του με τον πιο παρατεταμένο και αιματηρό πόλεμο στη Γάζα, εμφανίστηκε στο διεθνές προσκήνιο ως παράγοντας «ειρήνευσης» και σταθερότητας.

Η μετατόπιση αυτή δεν προέκυψε από αλλαγή στρατηγικής, αλλά από ασφυκτική πίεση: τη διεθνή κατακραυγή για τις επιχειρήσεις στη Γάζα, τις απώλειες αμάχων, τη νομική και πολιτική απομόνωση του Ισραήλ, αλλά και τη βαθιά εσωτερική κρίση εμπιστοσύνης στο πρόσωπό του.

Η ρητορική της αποκλιμάκωσης λειτούργησε ως πολιτικό εργαλείο διαχείρισης ζημιών.

Ο Νετανιάχου δεν απαρνήθηκε τον πόλεμο.

Eπιχείρησε να τον επαναπλαισιώσει. Να τον παρουσιάσει ως αναγκαίο κακό που ανοίγει τον δρόμο για μια «επόμενη μέρα», την οποία ο ίδιος φιλοδοξεί να διαχειριστεί.

Για τους επικριτές του, πρόκειται για μια κυνική αντιστροφή ρόλων: ο αρχιτέκτονας της στρατιωτικής κλιμάκωσης να εμφανίζεται ως εγγυητής της ειρήνης. Για τους συμμάχους του, μια αναγκαία προσαρμογή σε έναν κόσμο όπου η στρατιωτική υπεροχή δεν αρκεί χωρίς πολιτικό αφήγημα.

Δεκέμβριος – Ένας Κυριάκος (Πιερρακάκης) στο «τιμόνι» του Eurogroup

Ο Δεκέμβριος έκλεισε τη χρονιά με μια εξέλιξη χαμηλών τόνων αλλά υψηλού θεσμικού συμβολισμού.

Η ανάδειξη του Κυριάκου Πιερρακάκη στο ρόλο του προέδρου του Eurogroup δεν αποτέλεσε προϊόν πολιτικού αιφνιδιασμού, αλλά αποτέλεσμα μιας σταδιακής μετατόπισης της εικόνας της Ελλάδας στην ευρωπαϊκή σκηνή.

Από χώρα κρίσης και επιτήρησης, η Ελλάδα εμφανίστηκε το 2025 ως αξιόπιστος συνομιλητής σε ζητήματα οικονομικής διακυβέρνησης και ψηφιακού μετασχηματισμού.

Η παρουσία Πιερρακάκη στο Eurogroup συμβόλισε αυτή την αλλαγή. Χωρίς μεγάλες δηλώσεις ή εθνικούς θριαμβολογικούς τόνους, ανέδειξε ένα διαφορετικό μοντέλο επιρροής: τεχνοκρατικό, θεσμικό και διακριτικό.

Σε μια Ευρώπη κουρασμένη από τις συγκρούσεις και τον πολιτικό θόρυβο, η επιλογή αυτή έδειξε ότι η ισχύς δεν ασκείται μόνο με ηγεμονικές πρωτοβουλίες, αλλά και με αξιοπιστία, συνέπεια και ικανότητα διαχείρισης, υπενθυμίζοντας ότι σε περιόδους αστάθειας οι ήσυχες μετατοπίσεις μπορεί να αποδειχθούν οι πιο ανθεκτικές.

Το 2025 δεν έδωσε οριστικές απαντήσεις. Ανέδειξε, όμως, ένα σαφές συμπέρασμα: σε έναν κόσμο θεσμικά εύθραυστο, τα πρόσωπα συνεχίζουν να καθορίζουν τις εξελίξεις και μαζί τους, τις αντιφάσεις και τα ρίσκα της εποχής.