Στη Νέα Ζηλανδία η αφόδευση ή η ούρηση σε δημόσιο χώρο γίνεται λίγο πιο περίπλοκη υπόθεση

Με βάση την τρέχουσα νομοθεσία της Νέας Ζηλανδίας, θεωρείται παράπτωμα να αφοδεύει ή να ουρεί κάποιος σε δημόσιο χώρο στη Νέα Ζηλανδία, με εξαίρεση τις δημόσιες τουαλέτες.

Όμως, αν κάποιος μπορεί να αποδείξει πως είχε λόγο να πιστεύει ότι δεν τον έβλεπε κανείς εκείνη τη στιγμή, μπορεί να γλιτώσει το πρόστιμο των 200 δολαρίων.

Τώρα, μια οργάνωση για υπεύθυνο κάμπινγκ ζητά να γίνουν πιο αυστηρές οι σχετικές διατάξεις.

Ειδικότερα, η Ένωση Υπεύθυνων Κατασκηνωτών υποστηρίζει ότι ο νόμος θα πρέπει να απαιτεί οι πολίτες να κάνουν την «ανάγκη» τους τουλάχιστον 50 μέτρα από υδατορεύματα και να θάβουν τα περιττώματα σε βάθος τουλάχιστον 15 εκατοστών.

«Δεν είναι τόσο η ενέργεια που δημιουργεί ανησυχία, αλλά οι ορατές επιπτώσεις», δήλωσε ο Μπομπ Όσμπορν, εκπρόσωπος της Ένωσης Υπεύθυνων Κατασκηνωτών. Η οργάνωση συστάθηκε το 2017 για να υποστηρίξει το ελεύθερο κάμπινγκ, με τη λογική ότι δεν θα έπρεπε να μπαίνει στο στόχαστρο αυτός ο τρόπος διακοπών, αλλά οι άνθρωποι που συμπεριφέρονται άσχημα.

Το ελεύθερο κάμπινγκ έχει βρεθεί πολλές φορές στα πρωτοσέλιδα στη Νέα Ζηλανδία τα τελευταία χρόνια, λόγω των ανησυχιών για τις επιπτώσεις που έχει στο περιβάλλον.

Σποραδικά εμφανίζονται στα τοπικά ΜΜΕ δημοσιεύματα που συνδέουν εκείνους που κάνουν ελεύθερο κάμπινγκ με αύξηση των περιττωμάτων και του πεταμένου χαρτιού υγείας σε δημοφιλείς τουριστικούς προορισμούς. Μάλιστα, κάποιοι δήμοι απαγόρευσαν το ελεύθερο κάμπινγκ σε συγκεκριμένες περιοχές.

Η κόντρα ανάμεσα σε κατασκηνωτές, ντόπιους και την κυβέρνηση κορυφώθηκε στα τέλη του 2020. Αφορμή η δήλωση του υπουργού Τουρισμού, Στιούαρτ Νας, ότι οι ελεύθεροι κατασκηνωτές «σταματούν στην άκρη του δρόμου και αφοδεύουν».

Φέτος αναμένεται να κατατεθούν στη Βουλή πιο αυστηρά μέτρα για το ελεύθερο κάμπινγκ, όπως πρόστιμα για εκείνους που επιδεικνύουν κακή συμπεριφορά.

Το ελεύθερο κάμπινγκ έφτασε στο πικ του το 2019, λίγο πριν η χώρα κλείσει τα σύνορά της εξαιτίας της πανδημίας. Σύμφωνα με τα κυβερνητικά στοιχεία οι ελεύθεροι κατασκηνωτές έφτασαν τους 245.000 εκείνη τη χρονιά, 91.000 εκ των οποίων ήταν κάτοικοι Νέας Ζηλανδίας.