Πόσο καλά γνωρίζει η Δύση τη Ρωσία

Για τον Πούτιν και το Κρεμλίνο η «επανάσταση – αποστασία» του Πριγκόζιν μπορεί να ήταν μία κρίση από αυτές που για τουλάχιστον δύο δεκαετίες δεν έχει αντιμετωπίσει. Ωστόσο, ο τρόπος και κυρίως η ταχύτητα με την οποία περισσότεροι από 20.000 πλήρως οπλισμένοι μισθοφόροι έκαναν αναστροφή και αποχώρησαν από τις ρωσικές πόλεις, δείχνει πως το Κρεμλίνο έχει και αντανακλαστικά και μέθοδο να επικοινωνήσει και κυρίως να συμφωνήσει ακόμη και με στασιαστές για την εκτόνωση της έντασης.

Τα ερωτηματικά σήμερα είναι περισσότερα σαφώς από τις απαντήσεις, αλλά η Δύση δεν φαίνεται να κατανοεί ούτε τον τρόπο ούτε και την βαρύτητα που έχουν τα γεγονότα εντός της Ρωσίας. Ρωσικά ΜΜΕ βοούν σήμερα πως η έρευνα για τον Πριγκόζιν δεν έχει κλείσει, όπως δήλωσε ο εκπρόσωπος του Κρεμλίνου λίγες ώρες μετά την αποχώρηση Πριγκόζιν, και φαίνεται πως για τον Ρώσο πρόεδρο το ζήτημα δεν θα λήξει έτσι απλά.

Αν αφήσουμε στην άκρη τις βραχυπρόθεσμες συνέπειες τόσο για τον ίδιο τον Πούτιν όσο και για την χώρα του, κανένας στη Δύση δεν μπορούσε να προβλέψει τον τρόπο με τον οποίο ο ηγέτης της Ρωσίας θα μπορούσε να κρατηθεί στη θέση του και να συνεχίσει να ασκεί τα καθήκοντά του. Ο Πούτιν όμως παρά την αμφισβήτηση εξακολουθεί να βρίσκεται στη θέση του και να επηρεάζει όσο κανένας άλλος τις κινήσεις, τις αποφάσεις και τις εξελίξεις τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό της χώρας του.

Όχι ο Πούτιν δεν είναι άτρωτος και γι' αυτό χρειάστηκε να περάσουν 23 χρόνια για να το δούμε ζωντανά να συμβαίνει, το μεγάλο ζήτημα όμως είναι γιατί η Δύση και το ΝΑΤΟ δεν μπόρεσαν όχι να προβλέψουν αλλά τουλάχιστον να ιχνηλατήσουν την ρήξη.

Εάν δεν γνωρίζεις το πότε θα κινδυνεύσει ουσιαστικά ο μεγαλύτερος εχθρός σου ουσιαστικά χάνεις το πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού. Αυτή την φορά μάλιστα αιφνιδιασμό φαίνεται πως δεν αισθάνθηκε μόνο ο Ρώσος πρόεδρος, αλλά και όλοι όσοι βρίσκονται απέναντί του είτε στα πεδία των μαχών είτε σε πολιτικό επίπεδο.

Πολλά μπορούν να γραφτούν σήμερα για το τι περιμένουμε στο άμεσο μέλλον αναφορικά με τις εξελίξεις στο εσωτερικό της Ρωσίας, πόσοι όμως είμαστε βέβαιοι πλέον πως όσα γράφονται εκτός Ρωσίας απεικονίζουν με ρεαλισμό ένα σύστημα το οποίο βρίσκεται σε αποδρομή;

Πόσοι μπορούν να «κοιμούνται» ήσυχοι πως ένα σύστημα όπως αυτό στη Μόσχα που σήμερα δείχνει σημάδια κατάρρευσης, δεν μπορεί να γίνει ξαφνικά και απότομα ακόμη πιο ακραίο και επικίνδυνο για την παγκόσμια σταθερότητα;

Στην περίοδο που διανύουμε είναι βέβαιο πως το εύκολο σκέλος της εξίσωσης είναι οι ερωτήσεις και σε καμία περίπτωση οι απαντήσεις.