Γιατί ο πόλεμος στη Γάζα αποτελεί τεράστιο «αγκάθι» για τον Ζελένσκι

Ο πόλεμος στην Ουκρανία στην «ανατολή» του 2024, θα μπει στον δεύτερο χρόνο του. Είναι τόσο πυκνά και κυρίως τόσο σημαντικά τα παγκόσμιας κλίμακας γεγονότα, που υπάρχει σήμερα κόσμος που πιστεύει πως αυτός ακριβώς ο πόλεμος δεν διεξάγεται.

Υπάρχουν άνθρωποι που, επειδή τα μέσα δεν «παιανίζουν» με συνεχείς συνδέσεις και βίντεο, πιστεύουν πως οι μάχες δεν είναι σκληρότερες από ποτέ και κυρίως πως δεν υπάρχει πλέον κίνδυνος να χαθεί μία χώρα «ασφαλιστική» δικλείδα για την Δύση στην κρίσιμη περιοχή της Ανατολικής Ευρώπης.

Ο Βολοντίμιρ Ζελένσκι ανοιχτά έχει παραδεχθεί πως ο πόλεμος στη Γάζα έχει κάνει κακό στον δικό του αγώνα. Αυτό εκτός από γεγονός δείχνει και τον τρόπο με τον οποίο εξελίσσεται σήμερα ο πόλεμος στα εδάφη της Ουκρανίας. Η Ρωσία έχει καταφέρει να κερδίσει κάτι που δεν είχε σε κανένα σημείο του πρώτου χρόνου της εισβολής, το πλεονέκτημα. Μετά την πτώση της Χερσώνας και τις αλλαγές που έφερε αυτή στο στράτευμα και την στρατιωτική ιεραρχία, η Μόσχα πήρε για ακόμη μία φορά την απόφαση να αλλάξει στρατηγική.

Από την επίθεση και τα πολλά μέτωπα αποφασίστηκε να οχυρωθούν τα κατεχόμενα στην ανατολή και το Νότο και να γίνει πλέον αυτοσκοπός η διατήρησή τους. Οι σκληρότερες μάχες με δεκάδες χιλιάδες νεκρούς στη Μπάχμουτ, ουσιαστικά εξάντλησαν τις ουκρανικές και όχι τις ρωσικές αντοχές σε εκπαιδευμένους στρατιώτες, με το Κρεμλίνο και την Wagner να στέλνουν στο σημείο μαζικά «αναλώσιμους» από τις φυλακές της Ρωσίας.

Με τον χειμώνα να φτάνει και πάλι, και να παγώνει όχι μόνο την ατμόσφαιρα και το μαύρο εύφορο ουκρανικό χώμα, αλλά και τις τακτικές στα πεδία, η Ρωσία έχει σήμερα για πρώτη φορά μετά την 24^η Φεβρουαρίου του 2022 το πάνω χέρι. Η Ουκρανία δεν μπορεί να διασπάσει τις οχυρώσεις σε ανατολή και νότο, και μόνο με χτυπήματα από απόσταση είναι εξαιρετικά δύσκολο να νικήσεις ακόμη και τον αποδεδειγμένα πλέον ελλειμματικό σε πολλά επίπεδα, ρωσικό στρατό.

Το ηθικό επίσης των Ρώσων στρατιωτών φαίνεται να επουλώνεται σταδιακά, καθώς πλέον οι μαζικές ήττες του πρώτου χρόνου (αποτυχία κατάληψης Κιέβου, εκδίωξη από τα προάστια της Πρωτεύουσας, αποτυχία κατάληψης Χαρκόβου, χτυπήματα σε Μαύρη θάλασσα και Κριμαία κλπ) σήμερα τουλάχιστον δεν υπάρχει υποχώρηση από καμία περιοχή.

Οι περισσότεροι από 300.000 νεκροί και τραυματίες Ρώσοι στα πεδία των μαχών, δεν έχουν δημιουργήσει κάποια «αβάσταχτη» πίεση στον Βλαντιμίρ Πούτιν ο οποίος μέσα σε όλα κατάφερε να απαλλαγεί και από τον μοναδικό άνθρωπο που ανοιχτά διαφώνησε μαζί του και δεν είχε κανένα ενδοιασμό και να το διατυπώσει φωναχτά και όχι μόνο δημόσια: τον Πριγκόζιν.

Το κόστος του πολέμου, όπως είναι λογικό, είναι επίσης ένα πλεονέκτημα για τη Μόσχα η οποία παρά τις πρωτόγνωρες κυρώσεις έχει τον τρόπο ακόμη και με αγορές από την Τεχεράνη, να πληγώνει ακόμη το Κίεβο.

Στον αντίποδα, τα πλήγματα για την Ουκρανία έχουν αρχίσει να ζυγίζουν περισσότερο. Οι απώλειες σε καλά εκπαιδευμένο στρατιωτικό προσωπικό δεν γίνεται να αναπληρωθούν, καθώς για το Κίεβο και για μία χώρα που αντιστέκεται στον κατακτητή, οι φυλακές δεν αποτελούν ποτέ πηγή στρατολόγησης.

Οι χιλιάδες όλμοι και τα βλήματα του πυροβολικού που απαιτούνται καθημερινά απλά για να «ενοχλήσουν» και όχι για να τρέψουν σε φυγή τα ρωσικά στρατεύματα, δεν φτάνουν με τη συχνότητα του πρόσφατου παρελθόντος και η οικονομία της χώρας είναι αδύνατο υπό τις παρούσες συνθήκες να μπορέσει για πολύ ακόμη να συντηρήσει έστω και τις υπάρχουσες υποδομές.

Με όλα τα παραπάνω δεδομένα θα περίμενε κάποιος πως ο πρωταρχικός στόχος της περιοδείας Ζελένσκι στον κόσμο θα είχε κυρίως αίτημα για παροχή οικονομικής και στρατιωτικής βοήθειας. Ο Ουκρανός Πρόεδρος όμως, ζητά κάτι άλλο, έστω κι αν είναι καλοδεχούμενα και τα χρήματα και τα όπλα.

Ο Ζελένσκι ζητά σήμερα περισσότερο από ποτέ, ανοιχτή στήριξη στον Ουκρανικό αγώνα. Το Κίεβο, έχει διαγνώσει ο Πρόεδρος της χώρας, έχει σήμερα περισσότερο από ποτέ ανάγκη για ενίσχυση του ηθικού και εξασφάλιση πως όσα έχει η χώρα και οι άνθρωποί της δώσει, δεν θα πάει χαμένο.

Ο Ζελένσκι θέλει επίσης να υπογραμμίσει πίσω από κλειστές πόρτες, κυρίως στις ΗΠΑ, πως δεν θα καθίσει για κανέναν λόγο, τουλάχιστον ο ίδιος σε τραπέζι διαπραγμάτευσης με τον Πούτιν και την δική του Ρωσία.

Ο Ουκρανός Πρόεδρος που μέσα σε δύο χρόνια έχει κάνει άλματα πολιτικής, γνωρίζει πως η μακρά προεκλογική περίοδος των ΗΠΑ δεν είναι σύμμαχός του αλλά δεν έχει σκοπό να εγκαταλείψει την προσπάθεια.

Για τον ίδιο όπως αποδεικνύει ο χρόνος, ή καλύτερα η διάρκεια της προσπάθειάς του και της σταθερότητας των θέσεών του, οι μάχες που δεν χάνονται είναι μόνο αυτές που δεν δίνονται και δεν έχει σκοπό να σταματήσει να μάχεται για μία Ουκρανία ακέραιη.

Ίσως στην πορεία αναγκαστεί να θυσιάσει τμήματα του αφηγήματός ή του ονείρου του αλλά σήμερα αυτό δεν είναι στο κάδρο.