Παγωμένο νερό γύρω από ένα μακρινό αστέρι εντόπισε το τηλεσκόπιο James Webb

Οι αστρονόμοι υποψιάζονταν εδώ και καιρό ότι το νερό, ειδικά στην παγωμένη μορφή του, μπορεί να είναι κοινό φαινόμενο σε πλανητικά συστήματα πέρα από το δικό μας. Και αυτό επειδή στο δικό μας ηλιακό σύστημα, το φεγγάρι του Κρόνου Εγκέλαδος, τα φεγγάρια του Δία Γανυμήδης και Ευρώπη, καθώς και άλλα παγωμένα φεγγάρια, είναι γνωστό ότι περιέχουν τεράστιες ποσότητες παγωμένου νερού.

Πλέον, με την ανακάλυψη του James Webb που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Nature, οι αστρονόμοι μπορούν να αρχίσουν να διερευνούν πώς το νερό – ένα βασικό συστατικό για τη ζωή όπως την γνωρίζουμε – κατανέμεται και μεταφέρεται σε άλλα πλανητικά συστήματα.

Ένας Ήλιος – βρέφος

Η νέα ανακάλυψη αφορά το αστέρι που ονομάζεται HD 181327, το οποίο βρίσκεται περίπου 155 έτη φωτός μακριά, στον αστερισμό Τηλεσκόπιον (Telescopium). Με ηλικία μόλις 23 εκατομμυρίων ετών, το HD 181327 είναι ένα «βρέφος» σε σύγκριση με τον 4,6 δισεκατομμυρίων ετών Ήλιο μας, και περιβάλλεται από έναν ευρύ δίσκο σκόνης και συντριμμιών που είναι πλούσιος σε μικρά, πρώιμα δομικά στοιχεία πλανητών, αναφέρει το LiveScience.

«Το HD 181327 είναι ένα πολύ ενεργό σύστημα», δήλωσε η συν-συγγραφέας της μελέτης Κριστίν Τσεν, ερευνητική επιστήμονας στο Πανεπιστήμιο Johns Hopkins. «Οι συχνές συγκρούσεις μεταξύ παγωμένων σωμάτων σε αυτόν τον δίσκο απελευθερώνουν συνεχώς σωματίδια σκόνης και πάγου, τα οποία έχουν το ιδανικό μέγεθος για να ανιχνευθούν από το Webb».

Τα σωματίδια αυτά θα μπορούσαν να διαδραματίσουν καθοριστικό ρόλο στη μεταφορά νερού σε μελλοντικούς βραχώδεις πλανήτες που ενδέχεται να σχηματιστούν τα επόμενα εκατοντάδες εκατομμύρια χρόνια – μια διαδικασία που πιστεύεται ότι χάρισε στην πρώιμη Γη το νερό που συντηρεί τη ζωή σήμερα.

Διαβάστε ακόμη:
Το νερό στο σύμπαν είναι δισεκατομμύρια χρόνια παλαιότερο απ’ ό,τι πιστεύαμε

Το μεγαλύτερο μέρος του παγωμένου νερού που εντοπίστηκε συγκεντρώνεται στις εξωτερικές περιοχές του δίσκου, όπου οι θερμοκρασίες είναι αρκετά χαμηλές για να παραμείνει σταθερό. Πιο κοντά στο άστρο, ο πάγος γίνεται όλο και πιο σπάνιος, πιθανώς εξαιτίας της υπεριώδους ακτινοβολίας του άστρου ή του εγκλωβισμού του σε μεγαλύτερα βραχώδη σώματα γνωστά ως πλανητοειδή, τα οποία δεν είναι ορατά από τα υπέρυθρα όργανα του Webb.

Σύμφωνα με την ερευνητική ομάδα, ο δίσκος συντριμμιών γύρω από το HD 181327 μοιάζει με αυτό που θα έμοιαζε η Ζώνη του Κάιπερ – ο τεράστιος δίσκος παγωμένων σωμάτων πέρα από τον Ποσειδώνα –πριν από δισεκατομμύρια χρόνια, κατά τα πρώτα στάδια της εξέλιξης του ηλιακού μας συστήματος.