Πάντα θα μας τρομάζει το ασφαλέστερο μέσο

Η πτώση ενός αεροπλάνου μοιάζει στο ανθρώπινο μυαλό να έχει τη θέση του πιο δυσοίωνου σεναρίου, του απόλυτου κακού που μπορεί να συμβεί σε έναν άνθρωπο. Κάποιος δε που θα σωθεί από μία πτώση, όπως ο ένας επιζών της αεροπορικής τραγωδία στην Ινδία θεωρείται ότι είχε την υπέρτατη τύχη, είχε μαζί του όλους τους θεούς του κόσμου.

Τα στατιστικά στοιχεία δεν επιβεβαιώνουν αυτούς τους φόβους μας. Οι περισσότερες απώλειες σε ανθρώπινες ζωές μετριούνται στην άσφαλτο. Είναι πιθανότερο να κινδυνεύσεις σε έναν επαρχιακό δρόμο, παρά σε ένα υπερατλαντικό ταξίδι. Πρόσφατα άλλωστε στη συζήτηση του νέου Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας είχε περιγραφεί η ζοφερή πραγματικότητα στους ελληνικούς δρόμους. Αλλά ακόμα και σε ασφαλέστερες χώρες ως προς την οδική συμπεριφορά των πολιτών τα στοιχεία δείχνουν θεαματικά μεγαλύτερες απώλειες στους δρόμους.

Γιατί όμως νοιώθουμε τόσο ανασφαλείς στον αέρα, γιατί μας συγκλονίζει αυτό που συμβαίνει σπάνια και στατιστικά είναι το πιο απίθανο να συμβεί στη ζωή ενός ανθρώπου; Μην ξεχνάμε ότι παρά τα τεχνολογικά άλματα των δύο τελευταίων αιώνων, το να βρισκόμαστε χιλιόμετρα πάνω από το έδαφος είναι μια νέα εμπειρία για το είδος μας. Νοιώθουμε πιο ασφαλείς όταν «πατάμε χώμα». Ακόμα και όταν αυτό το χώμα έχει γνωρίσει περισσότερες τραγωδίες. Είμαστε παιδιά της γης και οι πτήσεις παραμένουν για μας ένας εγγενής φόβος. Γι αυτό και ποτέ δεν θα δούμε ως απολύτως ασφαλές το ασφαλέστερο μέσο.