Αλλού τα ρίχτερ και αλλού οι δονήσεις

Θεωρητικά είμαστε από τους λαούς που είναι εξοικειωμένοι με τις δονήσεις, καθώς ζούμε σε σεισμογενή χώρα. Είμαστε βέβαια κάπως υπερευαίσθητοι για τη σεισμικότητα της χώρας, καθώς όποια δόνηση πάνω από 2,5 ρίχτερ μπορεί να μας ανησυχήσει. Μας αρέσουν οι μαραθώνιοι άγχους που προκαλούνται από μέτριας ισχύος σεισμούς. Δεν είναι ότι δεν έχουμε ζήσει μεγάλους σεισμούς, σε κάποιους απ’ αυτούς είχαμε μάλιστα και ανθρώπινες απώλειες, κυρίως λόγω εγκληματικών παραλείψεων στα κτήρια των πόλεων. Από την άλλη είμαστε τυχεροί ότι δεν θα βιώσουμε ποτέ σεισμούς των 8 και των 9 Ρίχτερ.

Είναι όμως οι σεισμοί, ακόμα και οι ισχυρότεροι, η κύρια απειλή για την ζωή των ανθρώπων στον πλανήτη; Σε αυτό το ερώτημα η απάντηση είναι με βεβαιότητα όχι. Ο κάτοικος αυτού του πλανήτη μέσα στον επόμενο αιώνα το πιθανότερο είναι να απειληθεί η ζωή του από την έλλειψη νερού, παρά από δόνηση. Είναι πιθανότερο να απειληθεί από μία γενικευμένη ένοπλη σύγκρουση στη γειτονιά του, παρά από κάποια Ρίχτερ. Ειδικά ένας κάτοικος εκτός της Δύσης (αλλά και εντός αυτής) είναι πιθανό να απειληθεί από την έλλειψη τροφίμων ή από ακατάλληλα τρόφιμα που θα τα καταναλώσει ελλείψει άλλων.

Ακόμα και αν δεν έχεις την πρόθεση να γράψεις το σενάριο μιας δυστοπικής ταινίας, είναι εύκολο να συνειδητοποιήσεις, ότι μπορεί ένας ισχυρός σεισμός να προκαλεί τρόμο, πλην όμως οι μεγάλες δονήσεις του μέλλοντός μας δεν έρχονται απ’ αυτόν.