Οι ραγισμένες καρδιές βρήκαν το φάρμακό τους - Τι έδειξε παγκόσμια κλινική δοκιμή

Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι παγκοσμίως ζουν με καρδιομυοπάθεια takotsubo, γνωστή ως σύνδρομο ραγισμένης καρδιάς, η οποία προκαλεί αλλαγή σχήματος και ξαφνική αποδυνάμωση του καρδιακού μυός. Συνήθως προκαλείται από σοβαρό συναισθηματικό ή σωματικό στρες, όπως η απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου.

Οι ασθενείς μπορεί να εμφανίσουν συμπτώματα παρόμοια με καρδιακή προσβολή και να αντιμετωπίσουν διπλάσιο κίνδυνο πρόωρου θανάτου σε σύγκριση με τον γενικό πληθυσμό. Μερικοί εμφανίζουν καρδιακή ανεπάρκεια, με αποτέλεσμα εξουθενωτικά συμπτώματα όπως κόπωση, καθώς και μικρότερο προσδόκιμο ζωής. Μέχρι τώρα δεν υπάρχει θεραπεία, όπως αναφέρει ο Guardian.

Αλλά τώρα, οι γιατροί μπορεί να έχουν την απάντηση. Η πρώτη τυχαία ελεγχόμενη δοκιμή στον κόσμο για το σύνδρομο ραγισμένης καρδιάς διαπίστωσε ότι 12 εβδομάδες εξατομικευμένης γνωσιακής συμπεριφορικής θεραπείας ή ενός προγράμματος άσκησης αποκατάστασης καρδιάς που περιλαμβάνει κολύμβηση, ποδηλασία και αερόμπικ, βοήθησαν τις καρδιές των ασθενών να ανακάμψουν.

Λεπτομέρειες για την ανακάλυψη αποκαλύφθηκαν στο ετήσιο συνέδριο της Ευρωπαϊκής Εταιρείας Καρδιολογίας στη Μαδρίτη, το μεγαλύτερο συνέδριο καρδιάς στον κόσμο.

Ο Δρ. Ντέβιντ Γκαμπλ, κλινικός λέκτορας καρδιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Αμπερντίν, ο οποίος παρουσίασε την έρευνα, δήλωσε: «Στο σύνδρομο Takotsubo, υπάρχουν σοβαρές επιπτώσεις στην καρδιά, οι οποίες μπορεί να μην επιστρέψουν στο φυσιολογικό. Γνωρίζουμε ότι οι ασθενείς μπορούν να επηρεαστούν για το υπόλοιπο της ζωής τους και ότι η μακροπρόθεσμη υγεία της καρδιάς τους είναι παρόμοια με άτομα που έχουν επιβιώσει από καρδιακή προσβολή».

Τα δεδομένα της δοκιμής τόνισαν τη σημασία του «άξονα εγκεφάλου-καρδιάς», πρόσθεσε.

«Δείχνει ότι η γνωσιακή συμπεριφορική θεραπεία ή η άσκηση θα μπορούσαν να βοηθήσουν τους ασθενείς στην πορεία προς την ανάρρωση. Και οι δύο είναι πολύ οικονομικά αποδοτικές παρεμβάσεις και ελπίζουμε ότι περαιτέρω μελέτες θα μπορούσαν να οδηγήσουν στη χρήση τους για να βοηθήσουν αυτήν την υποεξυπηρετούμενη ομάδα», πρόσθεσε.

Πώς έγινε η μελέτη

Στη μελέτη συμμετείχαν 76 ασθενείς με σύνδρομο Takotsubo, το 91% των οποίων ήταν γυναίκες και η μέση ηλικία ήταν 66 έτη. Οι ασθενείς χωρίστηκαν σε ομάδες που έλαβαν αντίστοιχα γνωσιακή συμπεριφορική θεραπεία, το πρόγραμμα άσκησης ή την τυπική φροντίδα. Όλοι έλαβαν τη θεραπεία που συνέστησε ο καρδιολόγος τους.

Η ομάδα Γνωσιακής Συμπεριφορικής Θεραπείας (ΓΣΘ) είχε 12 εβδομαδιαίες συνεδρίες ατομικές, προσαρμοσμένες ειδικά στην κατάστασή τους από τους ερευνητές, καθώς και καθημερινή υποστήριξη εάν χρειαζόταν.

Η ομάδα άσκησης ακολούθησε ένα 12 εβδομάδων πρόγραμμα άσκησης, το οποίο περιελάμβανε μηχανήματα ποδηλασίας, διαδρόμους, αερόμπικ και κολύμβηση, αυξάνοντας σταδιακά τον αριθμό των συνεδριών και την ένταση κάθε εβδομάδα.

Οι ερευνητές χρησιμοποίησαν μια εξελιγμένη τεχνική απεικόνισης που ονομάζεται φασματοσκοπία μαγνητικού συντονισμού 31P, η οποία τους επέτρεψε να μελετήσουν πώς οι καρδιές των ασθενών παρήγαγαν, αποθήκευαν και χρησιμοποιούσαν ενέργεια.

Στις ομάδες Γνωσιακής Συμπεριφορικής Θεραπείας και άσκησης, υπήρξε σημαντική αύξηση στην ποσότητα «καυσίμου» που ήταν διαθέσιμο στις καρδιές των ασθενών για να τους επιτρέψει να αντλούν ενέργεια, κάτι που δεν παρατηρήθηκε σε άτομα που λάμβαναν συνήθη φροντίδα.

Τα ευρήματα υποδηλώνουν ότι οι θεραπείες θα μπορούσαν να αποφέρουν μακροπρόθεσμα οφέλη, όπως η μείωση των συμπτωμάτων και του κινδύνου θανάτου για όσους πάσχουν από σύνδρομο ραγισμένης καρδιάς, ανέφεραν οι ειδικοί.

Η Δρ. Σόνια Μπάμπου-Ναραγιάν, κλινική διευθύντρια στο Βρετανικό Ίδρυμα Καρδιάς, το οποίο χρηματοδότησε τη δοκιμή, δήλωσε: «Το σύνδρομο Τακοτσούμπο μπορεί να είναι μια καταστροφική πάθηση που μπορεί να σας επηρεάσει σε μια πραγματικά ευάλωτη στιγμή, εάν προκληθεί από ένα σημαντικό γεγονός στη ζωή.

«Οι άνθρωποι μπορεί να μην εκπλήσσονται τόσο πολύ που ένα πρόγραμμα άσκησης βοήθησε τους καρδιοπαθείς, αλλά είναι ενδιαφέρον ότι αυτή η μελέτη έδειξε επίσης ότι η γνωσιακή συμπεριφορική θεραπεία βελτίωσε την καρδιακή λειτουργία και την φυσική κατάσταση των ασθενών. Απαιτείται περισσότερη έρευνα για να διαπιστωθεί εάν αυτές οι προσεγγίσεις βελτιώνουν την επιβίωση ή τα συμπτώματα μακροπρόθεσμα».