Συμφωνία Ελλάδας - Γερμανίας στο μεταναστευτικό: Διαγραφή των εκκρεμοτήτων επιστροφών

Πρόκειται για υποθέσεις που σύμφωνα με τον εν ισχύ κανονισμό του Δουβλίνο η Ελλάδα όφειλε να αποδεχθεί την επιστροφή στην επικράτειά της για να εξετάσει εκ νέου τα αιτήματα ασύλου πολιτών τρίτων χωρών που όλα αυτά τα έτη διήλθαν από την επικράτειά της.

Νέος κανονισμός επιστροφών

Ο Έλληνας υπουργός υποστήριξε πως η κυβέρνηση στηρίζει τον νέο κανονισμό επιστροφών, ιδίως τις διατάξεις για τα κέντρα επιστροφών (return hubs), την ενισχυμένη διοικητική κράτηση και τη συνεργασία με ασφαλείς τρίτες χώρες.

Ωστόσο, αρκετά κράτη μέλη αρνούνται να αποδεχθούν την υποχρεωτική αμοιβαία αναγνώριση των αποφάσεων επιστροφής, σημειώνοντας ότι χωρίς αυτό το εργαλείο «χάνεται πολύτιμος χρόνος» καθώς κάθε υπόθεση μπορεί να ξανανοίγει σε δεύτερο κράτος.

Ο υπουργός Μετανάστευσης επισημαίνει ότι η Ελλάδα έχει ήδη προχωρήσει σε προωθημένη εθνική εφαρμογή του κανονισμού, με αύξηση του ανώτατου χρόνου διοικητικής κράτησης σε 24 μήνες και αυστηροποίηση του ποινικού πλαισίου για τη μη συμμόρφωση σε αποφάσεις επιστροφής.

Υπογραμμίζει, ωστόσο, τη σημασία της ενιαίας ευρωπαϊκής λίστας ασφαλών τρίτων χωρών, όπου περιλαμβάνονται, μεταξύ άλλων, χώρες όπως το Πακιστάν και το Μπανγκλαντές, ώστε να είναι δυνατές ταχύτερες απορρίψεις αιτημάτων ασύλου και επαναπροωθήσεις, συμπληρωματικά με τις εθνικές λίστες.

Η συμφωνία με Γερμανία

Κεντρικός άξονας της ελληνικής πλευράς είναι η πλήρης διαγραφή όλων των εκκρεμών υποθέσεων επιστροφών Δουβλίνου έως και τις 12 Ιουνίου 2026, ημερομηνία έναρξης εφαρμογής του νέου Συμφώνου.

Όπως ισχυρίζεται ο κ. Πλεύρης, με την «κοινή κατανόηση» («common understanding») Αθήνας–Βερολίνου, η Γερμανία συμφωνεί να κλείσει όλες τις εκκρεμείς υποθέσεις επιστροφών προς την Ελλάδα, συμπεριλαμβανομένων και όσων θα δημιουργηθούν μέχρι την έναρξη ισχύος του pact, και η Αθήνα θα αναγνωρίσει αυτή τη διαγραφή ως συμβολή της Γερμανίας στην ευρωπαϊκή αλληλεγγύη για τα δύο πρώτα εξάμηνα εφαρμογής.

Σύμφωνα με τον Θάνο Πλεύρη, η Ελλάδα αποδέχεται ότι για αυτήν την περίοδο δεν θα λάβει ουσιαστική «κλασική» αλληλεγγύη από τη Γερμανία σε επίπεδο μετεγκαταστάσεων ή χρηματοδότησης, καθώς η διαγραφή του αποθέματος των υποθέσεων θεωρείται ως εξόφληση του πρώτου κύκλου υποχρεώσεων. Ο ίδιος υπολογίζει ότι, ακόμη και αν η Ελλάδα έπαιρνε το μέγιστο δυνατό μερίδιο από τις 21.000 θέσεις ετήσιας αλληλεγγύης, θα μιλούσαμε πρακτικά για περίπου 4.000–5.000 άτομα, ενώ το «στοκ» των υποθέσεων του Δουβλίνου είναι πολλαπλάσιο.