Ινδία: Το χειροποίητο χριστουγεννιάτικο δέντρο που έδωσε φωνή στις γυναίκες της Γκόα

Φτιαγμένο εξ ολοκλήρου στο χέρι, το δέντρο αποτελείται από χίλια και πλέον πλεκτά τετράγωνα ραμμένα μεταξύ τους με ιδιαίτερη φροντίδα. Το εντυπωσιακό μωσαϊκό χρωμάτων αντιπροσωπεύει έναν φόρο τιμής στη γυναικεία δημιουργικότητα, μια προσπάθεια αναβίωσης μιας τέχνης που χάνεται και, πάνω από όλα, ένα σύμβολο κοινότητας που ενώνει γενιές και πολιτισμούς κάτω από τα κλαδιά του.

Φιλοξενείται στο Μουσείο της Γκόα και δημιουργήθηκε από 25 ταλαντούχες γυναίκες του Crochet Collective, μιας συνεργασίας που ξεπερνά γενιές και ηπείρους, χρησιμοποιώντας αυτή την παραδοσιακή τέχνη για να «πλέξει» τους δεσμούς της κοινότητας.

Το όνειρο της Pereira

Σύμφωνα με την Leila Badyari του «The Better India», η διαδρομή αυτής της συλλογικής προσπάθειας ξεκίνησε τον περασμένο Αύγουστο, με την πρώτη συνάντηση της ομάδας να πραγματοποιείται μέσω Zoom. Εκτός από τις τρεις επικεφαλής, Sheena Pereira, Sharmila Majumdar και Sophy Sivaraman, καμία από τις υπόλοιπες δεν γνώριζε τις άλλες γυναίκες από κοντά.

Πίσω από το εγχείρημα κρύβεται το όνειρο της Pereira, η οποία οραματίστηκε ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο φτιαγμένο εξ ολοκλήρου με βελονάκι. Η επιλογή της συγκεκριμένης τεχνικής δεν είναι τυχαία, καθώς συνδέεται άρρηκτα με το παρελθόν της περιοχής η οποία ήταν πορτογαλική αποικία. Αξίζει να σημειωθεί ότι η τέχνη του πλεξίματος ήρθε στην Ινδία από τους Πορτογάλους τον 15ο αιώνα.

Ένας τοπικός πολιτικός μηχανικός έφτιαξε ένα κωνικό σκελετό δέντρου από μέταλλο και το δώρισε, μαζί με τη μεταφορά, στη κοινότητα. Διακοσμήθηκε μόνο με τα περίτεχνα τετράγωνα χωρίς βιομηχανικά στολίδια και εμπορικά σήματα ενώ το Μουσείο της Γκόα άνοιξε τις πόρτες του για να το φιλοξενήσει στην έκθεση «We Gather».

«Τώρα δεν είμαστε πια μόνες»

Παράλληλα με τη δημιουργία του χριστουγεννιάτικου δέντρου, γεννήθηκε και κάτι άλλο εξίσου σημαντικό, μία κοινότητα.

«Τώρα δεν είμαστε πια μόνες. Βρήκαμε η μία την άλλη», είπε η Sharmila.

Οι γυναίκες που εργάστηκαν για αυτό εκτός της δεξιοτεχνίας τους, κατέθεσαν χρόνο και φροντίδα. Για πολλές από αυτές, ήταν η πρώτη φορά που τα δημιουργήματά τους «έβγαιναν» έξω από τους τοίχους του σπιτιού τους.

Αυτό το δέντρο δεν προορίζεται να κρατήσει για πάντα, ούτε αυτός ήταν ο στόχος. Όμως, η δυναμική που πυροδότησε θα παραμείνει ζωντανή. Η κοινότητα σχεδιάζει ήδη τα επόμενα βήματά της, διασφαλίζοντας ότι η τέχνη της δεν θα επιστρέψει ποτέ ξανά κλεισμένη στα ντουλάπια.