«Ήταν η τρίτη μου ναυτική περιπέτεια»: Ο ναυαγός από την Ινδονησία εξηγεί πώς επέζησε

Ο νεαρός δούλευε σε μία πλωτή παγίδα ψαριών (rompong για τους ντόπιους), 125 χιλιόμετρα ανοιχτά των ακτών του Μανάδο.

Ωστόσο, στα μέσα του Ιουλίου, οι ισχυροί άνεμοι έσπασαν τα μακριά σχοινιά που συγκρατούσαν την πλωτή ξύλινη πλατφόρμα, με αποτέλεσμα αυτή να παρασυρθεί στα ανοιχτά του ωκεανού.

Επί 49 μέρες κατάφερε να επιβιώσει με τις λιγοστές προμήθειες που είχε, σε ένα ακυβέρνητο σκάφος.

INDONESIAN CONSULATE OSAKA/FACEBOOK

«Το ρύζι, το καθαρό νερό, τα μπαχαρικά, το υγραέριο και άλλες προμήθειες που είχα, τελείωσαν σύντομα. Για να επιβιώσω, έπιανα ψάρια και έκαιγα τα ξύλινα περιφράγματα του rompong για να μπορώ να μαγειρεύω. Έφαγα και ωμό ψάρι», περιγράφει στο BBC Indonesia, από το σπίτι του, χαμογελώντας που οι μέρες αυτές αποτελούν πλέον παρελθόν.

Όπως λέει ο Αντιλάνγκ, μια ακόμα σοβαρή πρόκληση που είχε να αντιμετωπίσει ήταν το νερό. Έπινε θαλασσινό αφού πρώτα το στράγγιζε στα ρούχα του για να μειώσει όσο το δυνατόν περισσότερο την περιεκτικότητα στο αλάτι.

«Βοήθεια»

Στις 49 μέρες που περιπλανιόταν στον ωκεανό, πέρασαν 10 πλοίο, αλλά κανένα δεν τον είδε. Τραγουδούσε χριστιανικά τραγούδια, διάβαζε τη Βίβλο και προσευχόταν συνέχεια να μπορέσει να ξαναδεί τους γονείς του.

Όπως εξομολογήθηκε, ένοιωθε κατάθλιψη και σκέφτηκε μέχρι και την αυτοκτονία. Αυτό που τον κράτησε, ζωντανό, ήταν οι προσευχές.

Στις 31 Αυγούστου είδε ένα πλοίο που μετέφερε κάρβουνα. «Εκείνη τη στιγμή έκλαιγα και φώναζα “βοήθεια, βοήθεια"» λέει χαρακτηριστικά.

Οι άνθρωποι στο πλοίο του Παναμά τον είδαν και ειδοποίησαν την ακτοφυλακή. Τον διέσωσαν και του πρόσφεραν ρούχα και πόσιμο νερό.

Στις 8 Σεπτεμβρίου επέστρεψε στο σπίτι του.

«Ποτέ ξανά»

Ο νεαρός διηγήθηκε πως είχε περάσει δύο ακόμη αντίστοιχες εμπειρίες, οι οποίες όμως δεν διήρκησαν τόσο καιρό.

«Την πρώτη φορά είχα παρασυρθεί για μια εβδομάδα και με βοήθησε ο ιδιοκτήτης της σχεδίας. Τη δεύτερη φορά, βρέθηκα στη θάλασσα για δύο μέρες», αναφέρει. Εξηγεί πως δεν είχε εξοπλισμό πάνω στο rompong, ούτε καν πυξίδα.

Ο νεαρός ήταν υπεύθυνος για τους λαμπτήρες που άναβαν για να προσελκύουν τα ψάρια. Κάθε εβδομάδα, κάποιος εργαζόμενος από την εταιρεία που εργαζόταν, πήγαινε για να μαζέψει τα ψάρια που είχαν αλιευτεί και να του άφηνε φαγητό νερό και καύσιμα.

Είχε υπογράψει συμβόλαιο ενός έτους με την εταιρεία αυτή και ο μισθός του ανέρχονταν στα 134 δολάρια το μήνα. Μετά την τρομακτική του εμπειρία, δεν έχει σκοπό να σαλπάρει ξανά.