Όταν ένα γεύμα αρκεί για να μοιράσει αγάπη και να κάνει τη διαφορά

Σε αντίθεση με περασμένες χρονιές, φέτος το Πάσχα δεν είχαμε μεγάλα, οικογενειακά τραπέζια, ούτε καταφέραμε να γιορτάσουμε μαζί με τους φίλους και τους γνωστούς μας. Αντιθέτως, μείναμε σπίτι για να προστατεύσουμε τους εαυτούς μας και τα αγαπημένα μας πρόσωπα.

Η αλήθεια είναι, ωστόσο, ότι σε αυτή την πρωτόγνωρη κρίση που βιώνουμε, πολλοί είναι οι συνάνθρωποί μας οι οποίοι δεν είχαν και δεν έχουν τη δυνατότητα να μείνουν σπίτι. Είναι οι πιο ευάλωτοι συμπολίτες μας, οι άνθρωποι εκείνοι οι οποίοι παλεύουν καθημερινά δίχως την ασφάλεια μιας στέγης. Τους βλέπουμε παντού γύρω μας, την ώρα που κατευθυνόμαστε στις εργασίες μας, τα βράδια λίγο προτού επιστρέψουμε σπίτι ή σε έναν περίπατο στο κέντρο της πόλης.

Τη χρονική περίοδο που διανύουμε, λοιπόν, οι συνάνθρωποί μας αυτοί, έχουν την ανάγκη μας περισσότερο από ποτέ άλλοτε. Αλήθεια όμως, τι κάναμε και τι κάνουμε εμείς για αυτούς; Άραγε, πόσο συχνά σκεφτόμαστε τις δικές τους ανάγκες, την ώρα που μένουμε ασφαλείς και προστατευμένοι στα δικά μας σπίτια;

Ο κύριος Πέτρος που πάντα προσπερνάς

Εδώ και έναν περίπου χρόνο, ο κύριος Πέτρος ξυπνά κάθε πρωί και κοιμάται κάθε βράδυ στην είσοδο μιας παλιάς πολυκατοικίας κοντά στο σπίτι μου. Μέχρι προσφάτως δεν γνώριζα το όνομά του. Τις περισσότερες φορές που περνούσα από δίπλα του, προσπαθούσα να κρατάω το βλέμμα μου μακριά από το αυτοσχέδιο καταφύγιό του από τα χαρτόκουτα και τις κουβέρτες. Ήξερα ότι βρισκόταν εκεί κάθε ημέρα όμως, προσπαθούσα να αγνοώ το γεγονός ότι την ώρα που εγώ έμενα ασφαλής εντός, εκείνος δεν μπορούσε να γευτεί ούτε ένα ζεστό γεύμα. Πολλές φορές είχε περάσει από το μυαλό μου η σκέψη να του προσφέρω βοήθεια και να κάνω μια πράξη φροντίδας για εκείνον, ωστόσο, πάντα βιαζόμουν να κάνω κάτι, πάντα περνούσα με βήματα γοργά από δίπλα του, πάντα έλεγα στον εαυτό μου ότι την επόμενη φορά θα του μιλήσω.

Κάθε φορά που επέστρεφα σπίτι μου όμως, ξεχνούσα τον άστεγο που ζούσε δίπλα από αυτό. Είχα να σκεφτώ και να επιλύσω τα δικά μου, καθημερινά προβλήματα, ήθελα να απολαύσω μερικές στιγμές ζεστασιάς με τους δικούς μου ανθρώπους.

Είναι, λοιπόν, τόσο δύσκολο για τον καθένα μας να κάνει μια πράξη φροντίδας; Τελικά, πόσο εύκολο είναι να ενώσουμε τις δυνάμεις μας για να κάνουμε τον κόσμο μας καλύτερο;

Οι περισσότεροι από εμάς, χρειαζόμαστε συχνά ένα έναυσμα, μια ώθηση για να κάνουμε μια «καλή αρχή». Και αυτό ακριβώς συνειδητοποίησα όταν φέτος το Πάσχα έμαθα για το #forceforgood και το πασχαλινό γεύμα που έγινε στις Δομές Φιλοξενίας του Κέντρου Υποδοχής και Αλληλεγγύης του Δήμου Αθηναίων για συνολικά 800 άστεγους συνανθρώπους μας.

Η πράξη φροντίδας που με ώθησε να κάνω το καλό

Φέτος το Πάσχα όλα ήταν διαφορετικά. Παρά το γεγονός όμως ότι πουθενά δεν στρώθηκαν μεγάλα τραπέζια, οι περισσότεροι είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε εντός το πασχαλινό γεύμα. Ωστόσο, δεν συνέβη το ίδιο με όλους. Οι άστεγοι συμπολίτες μας είχαν ανάγκη από μια πράξη φροντίδας, προκειμένου να μπορέσουν να βιώσουν ανθρώπινα αυτές τις ημέρες και ευτυχώς, κάποιοι πήραν την πρωτοβουλία να σταθούν δίπλα τους και να κάνουν για εκείνους το καλό.

Αρνάκι και πατάτες, κόκκινα αυγά, τσουρέκι και πασχαλινά κουλούρια. Το μενού που ο Σεφ Γιώργος Τσούλης ετοίμασε για το πασχαλινό γεύμα που προσέφερε το Fairyγια να κάνει λίγο πιο γιορτινή τη φετινή Κυριακή του Πάσχα για τους άστεγους συνανθρώπους μας στις Δομές Φιλοξενίας του Κέντρου Υποδοχής και Αλληλεγγύης του Δήμου Αθηναίων, ήταν η πράξη φροντίδας που μου έδωσε το έναυσμα που χρειαζόμουν για να κάνω κι εγώ το καλό. Εκείνη την ημέρα και χάρη σε πρωτοβουλίες αλληλεγγύης και καλοσύνης, όπως εκείνης του Fairy, έστω και με τη σκέψη, όλοι «μαζί» γίναμε ένα μεγάλο τραπέζι.

Βέβαια, η εν λόγω πρωτοβουλία δεν με εξέπληξε. Βλέπετε, εδώ και χρόνια, η P&G η εταιρεία που «μπαίνει» κάθε ημέρα σπίτι μας με γνωστά και προϊόντα όπως το Fairy, το Ariel και η Always, στηρίζει μέσα από πράξεις φροντίδας όλους εκείνους που έχουν ανάγκη. Το έκανε και τη δύσκολη χρονική περίοδο που διανύουμε, στηρίζοντας το Εθνικό Σύστημα Υγείας της χώρας μας, αλλά και τις πιο ευάλωτες κοινωνικές ομάδες.

Πώς ένα γεύμα κατόρθωσε να... Fairy τη χαρά σε 800 συμπολίτες μας

Ο κύριος Πέτρος δεν ζήτησε ποτέ τίποτε. Όταν όμως χθες το βράδυ του άφησα ξανά ένα πιάτο με ζεστό φαγητό που μόλις είχα ετοιμάσει, το βλέμμα του μου έδειξε πόση ανάγκη είχε από λίγη φροντίδα. Δεν είναι απλώς ένας ακόμη άστεγος που ζει ανάμεσά μας. Είναι ένας άνθρωπος που έχει τη δική του ιστορία, ένας συμπολίτης μας ο οποίος έχασε όλα όσα εμείς θεωρούμε δεδομένα και ο οποίος, έχει ακόμη τη δύναμη και τη διάθεση να χαμογελάει με κάτι τόσο απλό, όπως ένα πιάτο με λίγο φαγητό. Εκείνο το ζεστό «ευχαριστώ» που θα σου πει, δεν θα μπορέσεις να το ξεχάσεις. Θα ζεστάνει την καρδιά σου και θα σε κάνει να εκπλαγείς με την καλοσύνη του, με εκείνη την καλοσύνη που ακόμη έχει μέσα του, παρά το γεγονός πως η ζωή και οι άνθρωποι ήταν τόσο σκληροί μαζί του.

Κάθε πρωί λέμε καλημέρα και όταν περνάω από δίπλα του και τον συναντώ στο αυτοσχέδιο σπίτι του, μου χαμογελά. Δεν ξέρω αν αύριο θα βρίσκεται εκεί. Οι δρόμοι της πόλης τον οδηγούν συχνά σε άλλα μέρη. Ξέρω όμως ότι κάθε φορά που τον αντικρίζω, έχω την ανάγκη να κάνω μια πράξη φροντίδας για εκείνον.