Ο πρώην υφυπουργός Εξωτερικών Αντώνης Διαματάρης για το πτυχίο του από το Πανεπιστήμιο Κολούμπια

Αυτούσια η ανάρτηση του Αντώνη Διαματάρη

ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ. Στις 9:14 πμ, την Πέμπτη, 21 Οκτωβρίου, 2021, έλαβα ηλεκτρονικά από το Πανεπιστήμιο Κολούμπια (Columbia) το δίπλωμά μου.

«Οι έφοροι του Πανεπιστημίου Κολούμπια», έγραφε, «…απονέμουν στον Αντώνη Η. Διαματάρη το δίπλωμά του Master of Business Administration …».

Γνώριζα ότι αργά ή γρήγορα θα ερχόταν αυτή η στιγμή. Παρ’ όλα αυτά, αισθάνθηκα ανακούφιση.

Είχαν περάσει περισσότερα από 40 χρόνια από τότε που σπούδασα -όπως ανέφερα στο βιογραφικό μου που αναρτήθηκε στην ιστοσελίδα του υπουργείου Εξωτερικών- στην Σχολή Επιχειρήσεων -Business School- του Κολούμπια και σχεδόν δύο χρόνια από τότε που ενήργησα για να μου απονείμουν το δίπλωμά μου.

Κι ενώ τότε που αποφοίτησα, το 1977, θα μπορούσα να το πάρω αμέσως συμπληρώνοντας μια αίτηση, τώρα, μετά από τόσα χρόνια και εν μέσω κορωνοϊού, χρειάστηκε να περάσει καιρός για να το πάρω.

Ηταν όμως η «εξ ύψους δικαίωση», κατά τον χαρακτηρισμό φίλου μου.

Η κήρυξη του «πολέμου»

Το ιστορικό της σκευωρίας που παίχτηκε σε βάρος μου είναι λίγο πολύ γνωστό. Γι’ αυτό και θα περιοριστώ στην ουσία του:

Το πρωί της Δευτέρας 2 Δεκεμβρίου του 2019 -ήμουν τότε Υφυπουργός των Εξωτερικών, Αρμόδιος για τον Απόδημο Ελληνισμό- ενημερώθηκα ότι είχα δεχτεί μια αισχρή επίθεση από κάποιο περιθωριακό μπλογκ (blog).

Ανέμενα ότι κάποτε θα δεχόμουν κριτική –θεμιτό- για το έργο μου.

Οχι όμως για τις… σπουδές μου, 42 χρόνια πριν!

Η βασική κατηγορία τους ήταν ότι δήθεν είχα «μόνον εγγραφεί» στο Κολούμπια.

Δεν έδωσα σημασία.

Τα πράγματα πήραν όμως άλλη τροπή όταν μόλις λίγες ώρες αργότερα, πήρε την σκυτάλη, ο Αλέξης Τσίπρας.

Συγκεκριμένα, σε ομιλία του στην Αλεξανδρούπολη είπε το περίφημο: «…Το Πανεπιστήμιο μάς λέει ότι πέρασε έξω από την πόρτα, δεν πέρασε μέσα από την πόρτα».

Είναι ανεύθυνο, αλλά και επικίνδυνο, για έναν πρώην πρωθυπουργό να μην ελέγχει τις πηγές του. Λίγο να το έψαχνε θα διαπίστωνε ότι το μπλογκ αυτό είναι παντελώς ανυπόληπτο.

Ομως για τον Τσίπρα αποτελούσα έναν «τέλειο» στόχο.

Χτυπώντας εμένα, χτυπούσε, έμμεσα, και τον Κυριάκο Μητσοτάκη.

Επιπλέον, με την αποχώρησή μου θα τερμάτιζε το έργο που οι συνεργάτες μου κι εγώ κάναμε υπέρ των Αποδήμων, φοβούμενος τις πολιτικές επιπτώσεις που αυτό θα μπορούσε να έχει.

Θα έπρεπε να ισχύει όμως και στην περίπτωση τούτη το «στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σχοινί…», ή αν προτιμάτε το «ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθο βαλέτω»…

Το δίπλωμα