Ένας αγώνας του Roland Garros είναι ξεχωριστή εμπειρία

Του Χρήστου Κάβουρα

Τόσα χρόνια παρακολουθούσα Roland Garros από την τηλεόραση αλλά ποτέ δεν μπορούσα να φανταστώ πώς είναι να το βλέπω από κοντά. Άλλωστε ένας αγώνας στο γαλλικό Open πέρα από το ότι πρόκειται για ένα τουρνουά Grand Slam στο οποίο συμμετέχουν οι κορυφαίοι παίκτες του τένις, έχει και ένα στοιχείο που το κάνει να διαφέρει από το Wimbledon, το Australian Open ή το US Open. Το χωμάτινο γήπεδο του Roland-Garros επιτρέπει στην αγωνία να «αιωρείται» για περισσότερη ώρα πάνω από ένα πόντο, καθώς η τριβή αναγκάζει σε πιο ανίσχυρη αναπήδηση την μπάλα σε σχέση με μια πιο σταθερή επιφάνεια. Με λίγα λόγια κάθε πόντος θέλει και τρέξιμο. Πολύ τρέξιμο. Για αυτό και το σασπένς αλλά και η χρονική διάρκειά του εκάστοτε πόντου διαρκεί παραπάνω σε σχέση με τα υπόλοιπα τουρνουά. Ακόμα όμως και αν το τένις δεν είναι στο στοιχείο σου, μια μέρα στις εγκαταστάσεις του Παριζιάνικου τουρνουά που κλείνει φέτος 7 χρόνια συνεργασίας με τον όμιλο Lavazza (επίσημος υποστηρικτής του Roland-Garros από το 2015 με τη συνεργασία των δύο πλευρών να ανανεώνεται μέχρι το 2025) αρκεί για να το βάλεις στο αίμα σου.

Δεν είναι απλώς ο αγώνας που θα παρακολουθήσεις, αλλά όλη η αίσθηση του να βρίσκεσαι σε αυτή τη μοναδική εγκατάσταση στην πρωτεύουσα της Γαλλίας που περιλαμβάνει πέρα από το κεντρικό γήπεδο Philippe Chatrier, αρκετά ακόμα κορτ για να βλέπεις πολλούς αγώνες, μαζί όμως και τη φρενίτιδα όλου αυτού του κόσμου να φτάσουν στις θέσεις τους. Λες και βρίσκεσαι στο Μουντιάλ με τις κερκίδες να απαρτίζονται από φιλάθλους κάθε γωνιάς του πλανήτη, ωστόσο χωρίς ακρότητες, αποδοκιμασίες και φωνές.

Δεν είναι μονάχα το ότι για να παιχτεί ένας πόντος στο τένις απαιτείται απόλυτη ησυχία από το κοινό, αλλά ότι διακρίνεις επίπεδο σε κάθε άνθρωπο που βλέπεις. Από εκείνους που δουλεύουν στο τουρνουά, τους φιλάθλους, τους διαιτητές, μέχρι και τους επόπτες γραμμών. Είναι αυτή η ευγενής άμιλλα που μόνο το τένις ενδεχομένως μπορεί να προσφέρει ως άθλημα. Επίπεδο, αθλητική κουλτούρα, πολύ χειροκρότημα και εξαιρετικό ψυχολογικό ανέβασμα στο αουτσάιντερ όποτε το χρειάζεται.

Ούτε ένα, ούτε δύο, αλλά τέσσερις αγώνες

Ακριβώς. Τέσσερις αγώνες τένις και συνολικά 11 σετ που παρά το γεγονός ότι είσαι μέσα στον ήλιο για την περισσότερη ώρα, τα ράλι και το θέαμα δεν σε αφήνουν με το παράπονο. Μπορεί να μην έφερα γούρι στη Μαρία Σάκκαρη που αποκλείστηκε από τον δεύτερο γύρο από την Τσέχα Καρολίνα Μούχοβα (2-0 σετ), ωστόσο το γεγονός ότι είδα έναν εξαιρετικό αγώνα με αρκετό σασπένς «έσβησε» την πίκρα του αποκλεισμού. Γενικά εκείνη η μέρα για το γυναικείο τένις δεν πήγε και τόσο καλά για τα φαβορί, καθώς πριν από την ήττα της Μαρίας Σάκκαρη, είδα από κοντά τον αποκλεισμό τη νέας «Βασίλισσας» του τένις, Έμα Ραντουκάνου που δεν κατάφερε να κερδίσει την Αλιασάντρα Σασνόβιτς (2-1 σετ), παρότι ένα ολόκληρο γήπεδο υποστήριζε με σθένος την πανέμορφη τενίστρια από την Μεγάλη Βρετανία.

Μετά από δύο αγώνες και αρκετή ζέστη, σύννεφα άρχισαν να μαζεύονται πάνω από το court «Suzanne Lenglen» ωστόσο η θερμοκρασία ανέβαινε κατακόρυφα καθώς μπροστά μας ερχόταν η ώρα ενός σύγχρονου μύθου. Ο Νόβακ Τζόκοβιτς πατούσε γήπεδο και μια ολόκληρη κερκίδα βρισκόταν σε ντελίριο. Ο κάτοχος του περσινού τίτλου ετοιμαζόταν για τον αγώνα κόντρα στον άσημο Σλοβάκο, Άλεξ Μόλτσαν για τον δεύτερο γύρο του τουρνουά. Φαινομενικά ένα εύκολο παιχνίδι για τον Σέρβο και κάπως έτσι έδειχναν τα δύο πρώτα σετ (6-2, 6-3 υπέρ του πρωταθλητή) ωστόσο το τρίτο σετ ήταν μια πραγματική μάχη. Ο Σλοβάκος έφερε τον Τζόκοβιτς στα όριά του, πήγε το σετ στο tie break αλλά εκεί φάνηκε η ποιότητα του νο.1 στον κόσμο και το τελικό 3-0, ολοκληρώθηκε με πολλά χειροκροτήματα και για τους δύο.

Το κεντρικό κορτ του Philippe Chatrier

Φεύγοντας από το «Suzanne Lenglen» δεν γίνεται να μην παρατηρήσεις το θεόρατο, το ανυπέρβλητο κεντρικό γήπεδο «Philippe Chatrier». Το μέρος που έχουν γραφτεί εποποιίες χρόνων και μερικά από τα πιο σημαντικά παιχνίδια όλων των εποχών στο τένις. Το έβλεπες απ’ έξω και αισθανόσουν ένα ρίγος, καθώς ξεχώριζε σαν τον Πύργο του Άιφελ ή την Αψίδα του Θριάμβου μέσα στο Παρίσι. Αυτό όμως που δεν γνώριζα ήταν ότι θα είχα την ευκαιρία να μπω μέσα και να δω από κοντά το σύγχρονο τοτέμ του τένις εν δράσει. Τον Ισπανό, Ράφαελ Ναδάλ.

Όσες φορές και αν τον παρακολουθήσεις από την τηλεόραση, το να δεις ζωντανά στο γήπεδο τον τενίστα που ξεπέρασε τον Ρότζερ Φέντερερ σε τίτλους Grand Slam, δεν μπορεί να περιγραφεί με λόγια. Είναι η αίσθηση που σου προκαλεί μέσα στο τεράστιο αυτό γήπεδο, η αύρα και η σιγουριά που εκπέμπει, ο τρόπος που αποκρούει τις μπαλιές, τα τρεξίματα και η απίστευτη ηρεμία του μέσα στο παιχνίδι που αναγκάζει εδώ και τόσα χρόνια τους Γάλλους να τον έχουν σαν είδωλο κάθε φορά που πατάει το πόδι του στις εγκαταστάσεις του Roland-Garros .

Ο αγώνας του εναντίον του Γάλλου, Κορεντάν Μουτέ μπορεί να είχε αρκετά ωραία χτυπήματα, εξαιρετικούς πόντους και πολλά χειροκροτήματα για τον «οικοδεσπότη» που δεν φοβήθηκε τον κορυφαίο, ωστόσο το τελικό 3-0 (6-3, 6-1, 6-4) σε κάτι περισσότερο από 2 ώρες αγώνα, αποτυπώνει πλήρως τα όσα είδαν όσοι παρακολούθησαν το παιχνίδι.

Κάπως έτσι ολοκληρώθηκε μια πλήρης ημέρα στις εγκαταστάσεις του Roland-Garros το οποίο υποστηρίζει επίσημα η Lavazza (επίσημος υποστηρικτής του Roland-Garros από το 2015), γεμάτη αγώνες, τρεξίματα και πολλά χειροκροτήματα. Και μόνο η αίσθηση του ότι βρίσκεσαι εκεί και παρακολουθείς αγώνες της κορυφαίας αυτής διοργάνωσης σου προκαλεί μοναδικό ρίγος και ξεχωριστή χαρά.

Το τένις άλλωστε μετά και τις πρόσφατες επιτυχίες των Σάκκαρη και Τσιτσιπά είναι ένα άθλημα που αγαπάμε ιδιαίτερα στη χώρα μας, ωστόσο όταν πηγαίνεις στο γήπεδο συνειδητοποιείς ότι έχει πολλά παραπάνω να σου δώσει πέρα από το θέαμα μεταξύ δύο αθλητών. Το διαρκές χειροκρότημα, ο σεβασμός και αυτό το επίπεδο που βλέπεις από χιλιάδες θεατές που κάθονται γύρω σου και περιμένουν ήσυχα να τελειώσει ο πόντος ώστε να χειροκροτήσουν ή να ζητωκραυγάσουν για ένα εντυπωσιακό χτύπημα είναι κάτι που αξίζει να το ζήσεις. Ιδιαίτερα όταν βρίσκεσαι σε ένα τουρνουά Grand Slam, όπως αυτό του Roland Garros στο οποίο παίζουν πάντα οι κορυφαίοι. Μια εμπειρία πραγματικά μοναδική.