245 χρόνια πριν ο Λούντβιχ Βαν Μπετόβεν ήρθε στον κόσμο

Σίγουρα πάντως στις 17 Δεκεμβρίου βαφτίστηκε και σίγουρα κατάφερε να ξεπεράσει τους μουσικούς προγόνους του με την αναγνώριση και την αθανασία των συνθέσεων του. Κυρίως όμως κατάφερε να ξεπεράσει τον εαυτό του. Ο Μπετόβεν ήταν μόλις 26 ετών όταν άρχισε να χάνει την ακοή του, αλλά αυτό δεν τον εμπόδισε να συνθέτει για πάνω από τριάντα χρόνια. Ένας άθλος που όμοιος του δεν υπάρχει.

Ο φλαμανδικής καταγωγής παππούς του ήταν διευθυντής χορωδίας στην Αυλή του Πρίγκιπα Εκλέκτορα της Κολωνίας στη Βόννη, ο πατέρας του, Γιόχαν, ήταν επαγγελματίας τενόρος και ο πρώτος δάσκαλος μουσικής του μικρού Λούντβιχ. Μια σχέση κακή αφού ο Γιόχαν προσπαθούσε να εκμεταλλευτεί το ταλέντο του παιδιού θαύματος που παρουσίασε την σε ηλικία 12 ετών την πρώτη του σύνθεση. Για τον επόμενο δάσκαλο του Νέεφε ο Μπετόβεν είναι ο νέος Μότσαρτ. Για όλους εμάς είναι και οι δύο εξίσου εμβληματικοί και αθάνατοι.

Συνθέτοντας με το ένστικτο

“Καλέ μου και αγαπητέ Βέγκελερ, Πόσο σε ευγνωμονώ που με σκέφτηκες... Πώς μπορώ να σε ξεχάσω εσένα και όλους σας γενικά που υπήρξατε άλλοτε για μένα τόσο ευχάριστοι και αγαπητοί, όχι, μην το πιστέψεις είναι στιγμές που δεν σκέφτομαι παρά εσάς, με τους οποίους θα 'θελα να περάσω λίγο καιρό κοντά σας.

Η πατρίδα μου, ο όμορφος τόπος όπου είδα το φως, μένει για μένα πάντοτε τόσο ωραία και την έχω μπροστά στα μάτια μου, όπως τότε που σας εγκατέλειψα, με μια λέξη θεωρώ την ώρα που θα μπορέσω να σας ξαναδώ... σαν ένα από τα ευτυχέστερα γεγονότα της ζωής μου...

Αλλά να, ο φθονερός δαίμονας, η κακή μου υγειά, κατάφερε να με βάλει κάτω: εδώ και 3 χρόνια η ακοή μου όλο και αδυνατίζει... ο γιατρός μου έδωσε να βάζω στα αυτιά μου αμυγδαλόλαδο. Καμία αλλαγή, η ακοή μου συνεχίζει να χειροτερεύει σε βαθμό απελπιστικό... τα αυτιά μου μέρα νύχτα σφυρίζουν και βουίζουν... Πρέπει να ομολογήσω ότι περνώ άθλια ζωή: σχεδόν δύο χρόνια τώρα αποφεύγω κάθε συναναστροφή, διότι μου είναι αδύνατο να πω στους συνομιλητές μου: Είμαι κουφός. Αν τουλάχιστον είχα άλλο επάγγελμα, θα μπορούσα να ξεπεράσω αυτό το μειονέκτημα αλλά στη θέση μου αυτό είναι τρομερό. Κι οι εχθροί μου, που δεν είναι και λίγοι, τι θα έλεγαν αν το μάθαιναν; Τι θ' απογίνω μια μέρα, ο Θεός το ξέρει...

Στον Πλούταρχο χρωστώ την εγκαρτέρηση. Εννοώ, ωστόσο, αν είναι μπορετό, ν' αψηφήσω τη μοίρα μου ακόμα κι' αν στη ζωή μου υπάρξουν στιγμές που θα είμαι το πιο άτυχο πλάσμα του Θεού.
Σε ικετεύω, μην πεις σε κανέναν τίποτε για την κατάστασή μου, ακόμα και στη Λόρχεν, είναι ένα μυστικό που σου το εμπιστεύομαι...”

Στο απόσπασμα από το βιβλίο του Γιώργου Ι. Κοκοσούλα “Λούντβιχ βαν Μπετόβεν: αυτοβιογραφούμενος” ο Μπετόβεν γράφει για τον επίλογο μιας ζωής πονεμένης όσο και αριστουργηματικής.

Τα 12 τελευταία χρόνια της ζωής του ο Μπετόβεν χρησιμοποιεί τα “διαλογικά του σημειωματάρια” για να επικοινωνήσει με τον κόσμο που δεν του είχε γυρίσει την πλάτη αλλά εκείνος δεν μπορούσε να ακούσει ούτε ένα από τα μυριάδες χειροκροτήματα που κατέκλυσαν το κατάμεστο “Κερντνερτορτεάτερ” της Βιέννης τη Δευτέρα 7 Μαΐου του 1824.

Όταν χαρίστηκε στο κοινό η 9η συμφωνία που συνέθετε έξι χρόνια χωρίς να μπορεί να ακούσει ούτε ένα απομονωμένο ήχο από ένα έργο εμβληματικό για την ανθρώπινη συμφιλίωση. Ένα έργο πιο επίκαιρο από πάντα σήμερα, 245 χρόνια μετά τη γέννηση του Λούντβιχ βαν Μπετόβεν που έφυγε από τη ζωή μέσα στη σιωπή.

Σήμερα η Google τον τιμά με ένα ευφυέστατο Doodle που είναι ένα κάλεσμα στη μουσική όπως θα έπρεπε να είναι.