H Marina Tabassum χτίζει σπίτια για τα θύματα των πλημμυρών

«Πολλοί άνθρωποι έχασαν τη γη τους. Πολλές πόλεις έχουν εξαφανιστεί στο νερό», δήλωσε η Marina Tabassum. Η βραβευμένη ιδρυτής της Marina Tabassum Architects (MTA) ήθελε να βρει μια λύση για αυτούς τους ανθρώπους, που συχνά αναγκάζονται να μετακινηθούν για να γλιτώσουν από τις πλημμύρες. «Πρέπει να μετακινηθούν τη στιγμή που το κρεβάτι της άμμου αρχίζει να εξαφανίζεται», είπε η Tabassum.

«Η ιδέα ήταν ότι θα έπρεπε να μπορούν να κινούνται με τα υπάρχοντα τους».

Ελαφρύ και αρθρωτό, το Khudi Bari έχει σχεδιαστεί για να αναδιπλώνεται, να συσκευάζεται και να μεταφέρεται, ενώ εξακολουθεί να αντέχει τον δυνατό αέρα και τη βροχή -μια σταθερή παρουσία σε έναν παροδικό τρόπο ζωής.

Το Μπαγκλαντές είναι μια από τις πιο ευάλωτες χώρες του κόσμου στην κλιματική αλλαγή και αντιμετωπίζει ισχυρούς μουσώνες και πλημμύρες για αρκετούς μήνες κάθε χρόνο.

«Οι παράκτιες περιοχές του Μπαγκλαντές, όπου αντιμετωπίζουμε την άνοδο της στάθμης της θάλασσας και τη μεταβαλλόμενη βιοποικιλότητα και οικολογία, αυτές οι περιοχές χρειάζονται μεγάλη προσοχή», δήλωσε η Tabassum.

Αυτή και η ομάδα της άρχισαν να ερευνούν τις ανάγκες αυτών των κοινοτήτων το 2018, αλλά μόλις χτύπησε η πανδημία -και πολλά άλλα έργα σταμάτησαν- είχαν χρόνο να εξερευνήσουν πλήρως την ιδέα του προσωρινού σπιτιού το οποίο θα μεταφέρεται στις περιπτώσεις καταστροφών.

«Μια πόλη και η υγεία της ορίζεται από το πόσο καλοί είναι οι δημόσιοι χώροι σας. Αυτό συμβάλλει πραγματικά στην ψυχική και σωματική υγεία των κατοίκων» αναφέρει η ίδια.

Η συμπόνια της Tabassum για τους ανθρώπους που χάνουν τα σπίτια τους από τις φυσικές καταστροφές προέρχεται ίσως από τη δική της οικογενειακή ιστορία και ανατροφή. Είναι εγγόνι μεταναστών, η οικογένεια της Tabassum κατάγεται από τη Malda, στη Δυτική Βεγγάλη της Ινδίας. Έφυγαν από τη γενέτειρά τους κατά τη διάρκεια των ινδουιστικών-μουσουλμανικών ταραχών που ξεκίνησαν μετά τη διχοτόμηση το 1947 -και ο πόλεμος και ο λιμός των πρώτων χρόνων του Μπαγκλαντές, μετά την απόκτηση της ανεξαρτησίας το 1971, ήταν το σκηνικό της παιδικής ηλικίας της.

Αυτές οι πρώιμες εμπειρίες έχουν περάσει στην αρχιτεκτονική πρακτική της. «Η αρχιτεκτονική αναπτύσσεται από τη γη, οπότε αν θέλετε να την ριζώσετε στη θέση της, τότε πρέπει να έχετε μια βαθιά κατανόηση του πού βρίσκεται», είπε. Κατά τη διάρκεια της σχεδόν τριών δεκαετιών καριέρας της, έχει σχεδιάσει μερικά από τα πιο σημαντικά ορόσημα της χώρας, συμπεριλαμβανομένου του Μουσείου Μνημείου της Ανεξαρτησίας και του βραβευμένου με βραβείο Aga Khan Τζαμί Bait Ur Rouf.

Η Tabassum είπε ότι κατά τη διάρκεια των πανεπιστημιακών της σπουδών, το πρόγραμμα σπουδών ήταν γεμάτο με έργα που σχεδιάστηκαν από ξένους αρχιτέκτονες -έτσι ήταν αποφασισμένη να δημιουργήσει «μια γλώσσα αρχιτεκτονικής που να είναι γνώριμη της Βεγγάλης και του Μπαγκλαντές».

«Λόγω της κλιματικής κρίσης, λόγω της ανόδου της στάθμης της θάλασσας και όλων των διαφορετικών απρόβλεπτων φαινομένων που συμβαίνουν γύρω μας, είναι σημαντικό να μην δημιουργήσουμε κάτι πολύ μόνιμο», είπε η Tabassum.

«Δεν πιστεύω ότι κάθε κτίριο χρειάζεται να διαρκέσει εκατό χρόνια. Η αρχιτεκτονική των ανθρώπων σε μέρη όπου είναι ευάλωτα στις κλιματικές αλλαγές, ήταν πάντα κάτι που εξελίσσεται συνεχώς», πρόσθεσε.

«Δεν αναζήτησα ποτέ τη μονιμότητα. Και έτσι το έργο μου είναι κάπως εφήμερο ως προς την ποιότητά του και τον χαρακτήρα του».