Bookreads: O Αχιλλέας ΙΙΙ «καταστρέφει» δημιουργικά τον κόσμο μέσα από τις λέξεις

Η λογοτεχνία μπορεί να προσφέρει το όχημα για να πούμε κάτι σημαντικό ή και να «διαλύσουμε» τον κόσμο μας έτσι ώστε να μεταφέρουμε στο χαρτί σκηνές μέσα από το κεφάλι μας. Αυτό ακριβώς κάνει στο νέο του βιβλίο «Τέλος Πάντων» ο Αχιλλέας ΙΙΙ που με κάθε του νέα κυκλοφορία μας εκπλήσσει ευχάριστα και φυσικά δημιουργικά.

Το CNN Greece βρέθηκε στο κέντρο της πόλης με τον συγγραφέα και είχε μαζί του μία υπέροχη κουβέντα σχετικά με την λογοτεχνία στην Ελλάδα, το νέο του πόνημα, την καταστροφή του κόσμου και πολλά ακόμη ενδιαφέροντα ζητήματα.

• Διαβάστε επίσης: Bookreads: Ο Χρήστος Χρηστίδης έγραψε την πιο λογοτεχνική «Αυγή» και εξηγεί πώς το έκανε

Ο Αχιλλέας ΙΙΙ γεννήθηκε στην Καβάλα, στη Θεσσαλονίκη και στην Αθήνα, το 1979, το 1998 και το 2002, αντίστοιχα. Εκτός από το να παράγει (ψευδείς) εκδοχές της σημασίας του «ΙΙΙ» δίπλα στο όνομά του κάθε φορά που ερωτάται, διασκεδάζει ανιχνεύοντας και αποκαλύπτοντας τους κόσμους που κρύβονται ανάμεσα στις στιβάδες που συγκροτούν την πραγματικότητα.

Το «Τέλος πάντων» είναι το τέταρτο βιβλίο του μετά το Κομπλεξικό (2016) και τις συλλογές φωτογραφηγημάτων Παραχαράκτης (2019, Κρατικό Βραβείο Διηγήματος – Νουβέλας 2020) και Δεσμοφύλακας (2022), και το πρώτο στο οποίο καταστρέφει τον κόσμο. Από το 2003 είναι μέλος του container rock συγκροτήματος Bog art.

Ακολουθεί ολόκληρη η συνέντευξη με τον Αχιλλέα ΙΙΙ:

Πόσο καιρό γράφεις και τι ακριβώς σε τράβηξε σε αυτό;

Αχιλλέας ΙΙΙ: Απολάμβανα από νωρίς την ανάγνωση και κάποια στιγμή άρχισα να απολαμβάνω και το να γράφω χωρίς να είμαι σίγουρος ότι μπορώ να το προσδιορίσω με ακρίβεια χρονικά. Εκείνο που με τράβηξε ήταν η ανάγκη εξωτερίκευσης όσων έβραζαν μέσα μου, ακόμη και αν στη συνέχεια και για καιρό τα γραπτά μου έμεναν κρυμμένα σε ένα συρτάρι. Αυτή η ανάγκη και, λίγο αργότερα, η μαγική δύναμη της τροποποίησης της πραγματικότητας είναι η βασική κινητήρια δύναμη, και όχι τα εκατομμύρια των ευρώ που εισπράττει κάθε μήνα από τα πνευματικά του δικαιώματα ένας συγγραφέας στην Ελλάδα.

Μίλησε μας λίγο για το νέο σου βιβλίο, «Τέλος Πάντων».

Αχιλλέας ΙΙΙ: Πρόκειται για 24 διηγήματα (ή τριηγήματα), κάθε ένα από τα οποία παρουσιάζει μια τουλάχιστον εκδοχή του τρόπου με τον οποίο θα μπορούσε να καταστραφεί ο κόσμος. Σε αυτό το βιβλίο η καταστροφή αντιμετωπίζεται ως αφορμή για δημιουργία, και το τέλος των πάντων προσεγγίζεται από πολλές διαφορετικές πλευρές και συχνά χρησιμοποιείται ως δικαιολογία για να θιχτούν ένα σωρό διαφορετικά θέματα.

Πώς βλέπεις την λογοτεχνία στην Ελλάδα; Ποιοι Έλληνες συγγραφείς σου αρέσουν;

Αχιλλέας ΙΙΙ: Βλέπω τη λογοτεχνία στην Ελλάδα ως ένα μικρό μέρος της παγκόσμιας λογοτεχνίας, που εξελίσσεται και αγωνίζεται αθόρυβα, διεκδικώντας λόγο ύπαρξης. Μου αρέσουν εκείνοι οι Έλληνες συγγραφείς που εργάζονται σκληρά και επιδιώκουν με ειλικρίνεια να αρθρώσουν τη δική τους φωνή, από αγάπη για τη λογοτεχνία, χωρίς να πτοούνται ή να υποκύπτουν στα καλέσματα των σειρήνων της εποχής μας. Χαίρομαι που κάθε μέρα ανακαλύπτω περισσότερους τέτοιους!

Τι σε εμπνέει για να γράψεις; Ποια είναι η διαδικασία που ακολουθείς;

Αχιλλέας ΙΙΙ: Οτιδήποτε μπορεί να αποτελέσει ερέθισμα για να γράψει κανείς. Κατά τη συγγραφή δεν έχω συγκεκριμένη διαδικασία. Προσπαθώ να εκπλήξω τον εαυτό μου, ασπαζόμενος την άποψη του Μπόρχες ότι το γράψιμο δεν είναι παρά ένα κατευθυνόμενο όνειρο.

Αν όντως το τέλος του κόσμου ήταν πολύ κοντά, τι θα άλλαζες στη ζωή σου;

Αχιλλέας ΙΙΙ: Πόσο μακριά μπορεί να είναι, αλήθεια; Μήπως το τέλος κάθε ανθρώπου δεν είναι το τέλος ενός κόσμου; Τότε οι αναμνήσεις και οι σκέψεις του διαλύονται στον αέρα και κανείς δεν έχει πλέον πρόσβαση σε αυτές, τέλος πάντων. Κάποιες απαντήσεις στο ερώτημα πώς μπορεί να αντιμετωπίσει κανείς το επικείμενο τέλος δίνονται στο διήγημα με τίτλο «Επανάληψη μήτηρ πάσης παθήσεως», στο οποίο υπάρχουν δυο κατηγορίες ανθρώπων: οι Τέλειοι, οι οποίοι προετοιμάζονται μια ζωή για αυτό διαλογιζόμενοι, και οι Τώρηδες, που προσπαθούν να απολαύσουν ακραία κάθε στιγμή που απομένει μέχρι τη συντέλεια. Αν θα άλλαζα κάτι στη δική μου ζωή εν όψει του τέλους του κόσμου; Νομίζω ότι αν περιμένει κανείς το τέλος του κόσμου για να αλλάξει κάτι στη ζωή του, τότε μάλλον το έχει χάσει το παιχνίδι…

Ασχολείσαι και με τη μουσική, ξέρω. Μίλησε μας για το συγκρότημα που έχεις. Τι έχετε κάνει; Πού μπορούμε να βρούμε τους δίσκους σας;

Αχιλλέας ΙΙΙ: Παίζω μπάσο και τραγουδάω στους Bog art από το 2003. Μέχρι σήμερα έχουμε ηχογραφήσει τρία άλμπουμ με πρωτότυπο υλικό, τα οποία κυκλοφορήσαμε, σε συνθήκες πλήρους ανεξαρτησίας, σε cd, και μπορεί να τα ακούσει κανείς στο Bandcamp. Όποτε χρειάζεται να περιγράψω το είδος της μουσικής των Bog art συνηθίζω να αναφέρω ότι πρόκειται για ένα μίγμα ροκ, μπλουζ, τζαζ, πανκ και παιδικών τραγουδιών, γνωρίζοντας ότι αυτά μπορεί να σημαίνουν πολύ διαφορετικά πράγματα για τον καθένα.

Τελικά μπορείς να συνδυάσεις λογοτεχνία και μουσική; Ή τα κρατάς ξεχωριστά;

Αχιλλέας ΙΙΙ: Ναι, ασφαλώς μπορούν να συνδυαστούν μεταξύ τους διαφορετικά είδη τεχνών. Κατά κάποιο τρόπο όλα συνδέονται και αλληλοεπιδρούν. Στους Bog art γράφω τους στίχους, που συχνά είναι μικρές ιστορίες, ενώ στις παρουσιάσεις των βιβλίων μου αξιοποιώ μέρος της εμπειρίας μου ως frontman μιας ροκ μπάντας με θεατρικά χαρακτηριστικά.

Σινεμά βλέπεις; Σε επηρεάζει στο γράψιμο μία ταινία που μπορεί να δεις;

Αχιλλέας ΙΙΙ: Τα πάντα με επηρεάζουν στο γράψιμο, ακόμη και το αστείο πέταγμα μιας μύγας με μουδιασμένο το αριστερό της φτερό. Τα τελευταία χρόνια βλέπω λιγότερες ταινίες απ’ όσες θα ήθελα, ωστόσο προσπαθώ. Η πιο πρόσφατη ταινία που είδα και μου άρεσε ήταν το «American fiction», η οποία έχει αναφορές σε αρκετά από τα προβλήματα που μπορεί να αντιμετωπίσει ένας συγγραφέας, ενώ δυο ταινίες που είδα σχετικά πρόσφατα και προτείνω με πάθος σε φίλους είναι οι «Τρεις Πινακίδες Έξω από το Έμπινγκ, στο Μιζούρι» και «Τα πνεύματα του Ινισέριν», του φοβερού Μάρτιν ΜακΝτόνα.

Τι συμβουλή θα έδινες σε έναν συγγραφέα που ξεκινάει τώρα;

Αχιλλέας ΙΙΙ: Να ψάξει να βρει τους δικούς του λόγους για να γράφει, και τον δικό του τρόπο, αποφεύγοντας να ψωνίσει από τα έτοιμα. Επίσης, να μην ξεχνάει ότι η συγγραφή είναι παιχνίδι. Ότι πρέπει να αποφεύγει να παίρνει τον εαυτό του πολύ στα σοβαρά, ότι πρέπει να διαβάζει όσο μπορεί, και ότι καλό είναι να έχει κατά νου πως δεν υπάρχουν συμβουλές οι οποίες να αποδίδουν σε όλους τους ανθρώπους το ίδιο αποτέλεσμα, οπότε δεν είμαι σίγουρος ότι πρέπει και να τις ακολουθεί.

Μπορεί τελικά ένας συγγραφέας να ζήσει από τα βιβλία του στην Ελλάδα; Οι εκδότες μπορεί να είναι πολλοί αλλά οι περισσότεροι δεν πληρώνουν ή έστω δεν έχουν να πληρώσουν τους συγγραφείς όπως πρέπει.

Αχιλλέας ΙΙΙ: Κάποιοι λίγοι μπορούν, υποθέτω, ενώ κάποιοι, ακόμη λιγότεροι, εξ αυτών, γράφουν και ενδιαφέροντα βιβλία. Το ίδιο νομίζω ότι συμβαίνει με κάθε είδος τέχνης στα πέριξ, και δεν πρόκειται για κάτι καινούργιο. Ανέκαθεν στην Ελλάδα οι συγγραφείς είχαν περισσότερες πιθανότητες να πεθάνουν από τα βιβλία τους, παρά να ζήσουν από αυτά… Πράγματι, και με πολλούς εκδότες υπάρχει πρόβλημα, ιδίως όταν δεν τηρούν τις συμφωνίες και εκμεταλλεύονται εκείνους που τους εμπιστεύονται τα προϊόντα του πνευματικού τους μόχθου. Δεν είναι οι εκδότες, ωστόσο, το πρόβλημα. Οι κακοί εκδότες αξιοποιούν τις ευκαιρίες επιβίωσης που τους προσφέρει ένα σύστημα γεμάτο στρεβλώσεις. Το βιβλίο δεν είναι δημοφιλές στην πατρίδα μας και η ενασχόληση με αυτό δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εύκολα μέσο βιοπορισμού. Υπάρχουν πολλοί λόγοι για αυτό, και δεν είναι τώρα η κατάλληλη στιγμή να επεκταθώ, αλλά θα περιοριστώ να επισημάνω την ευθύνη που, κατά τη γνώμη μου, φέρει το σχολείο και ειδικότερα εκείνοι οι οποίοι επιβάλλουν την εκπαιδευτική πολιτική, καθώς όχι μόνο δεν καταβάλλουν καμία ιδιαίτερη προσπάθεια να εμφυσήσουν στους νέους ανθρώπους την αγάπη για τη λογοτεχνία, αλλά αντιθέτως τους προκαλούν την απέχθεια για οτιδήποτε μη χρησιμοθηρικό, στερώντας τους απολαύσεις χωρίς τις οποίες εμένα προσωπικά, τέλος πάντων, η ζωή θα μου φαινόταν ανυπόφορη.