Όζι, ο «σκοτεινός» ανώριμος και αιώνια αγαπημένος

Δεν ήταν τίποτε απ’ όλα αυτά, αλλά κατάφερε με το ιδιαίτερο μέταλλο της φωνής του, την εκκεντρική του παρουσία, την ικανότητα να κάνει τις συνθέσεις του κιθαρίστα Tony Iommi να λάμψουν και να καθιερώσουν ένα νέο είδος, που θα είχε πιστούς μέχρι τις μέρες μας.

Κανείς το 1970 δεν χρησιμοποιούσε την έννοια heavy metal. Ο ήχος των ροκ συγκροτημάτων είχε αρχίσει να γίνεται πιο σκληρός ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του ’60, τα νέα πρόσωπα που διεκδικούσαν μια θέση στην αθανασία ήταν πολλά και ιδιαίτερα ταλαντούχα.

Και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού ο πλανήτης ζει μια πρωτοφανή μουσική άνθηση. Η δε Βρετανία παράγει τόσο ποιοτικό προϊόν που μετά βίας οι μουσικόφιλοι μπορούν να προλάβουν να ακούσουν και να αποθεώσουν. Οι Beatles και οι Rolling Stones είναι ήδη ιερά τέρατα, αλλά φαίνεται πολλοί ψάχνουν αυτό το «κάτι» που θα τους περάσει σε έναν άλλο ήχο. Και εκεί εμφανίζονται οι Black Sabbath, οι οποίοι μαζί με τους Led Zeppelin και τους Deep Purple προσφέρουν δυνατές κιθάρες, φωνητικά σε ψηλές κλίμακες και μία δυναμική στη σκηνή που θα δημιουργούσε σχολή.

Για τους μεταγενέστερους, όπως ο υπογράφων οι Black Sabbath, ήδη στην εφηβεία τους ήταν θρύλοι. Το Paranoid, μικρό, γρήγορο, εθιστικό δεν έλειπε ποτέ από τα ροκ πάρτυ, που δοκίμαζαν τις αντοχές μας σε ήχους που έμελλε να μας καθορίσουν. Ήταν η εποχή που λίγοι είχαν τα λεφτά να αγοράζουν πολλά βινύλια, η μουσική ακουγόταν κυρίως μέσα από κασσέτες και εκεί οι Sabbath βρήκαν το καταφύγιο που θα μοιράζονταν με τις επόμενες γενιές. Στην πρώτη πλευρά της κασέτας, μια 60άρα TDK χρωμίου: Paranoid, Sabbath Bloody Sabbath, the Wizzard, Iron Man, N.B.I, στη δεύτερη κάτι best από οτιδήποτε απ’ αυτά που συνηθίζαμε εκείνη την εποχή.

Η φιγούρα του Ozzy άρχισε να αποκτά οπαδούς και στις γενιές που ακολούθησαν την άνθησή τους, ο «σκοτεινός» frontman, ο «σατανάς», οι νυχτερίδες και τα περιστέρια, τα οποία δεν πέρασαν πολύ καλά στα χέρια του χτίζουν έναν μύθο, που είναι ακαταμάχητος για τον εφηβικό κόσμο. Και τα «κολλήματα» που μας ακολούθησαν σε όλη την ενήλικη ζωή μας. Η φυσαρμόνικα στο Wizzard, ήχος που είναι πλέον πολύ σπάνιο να τον βρεις σε heavy metal σχήματα. Επαναλήψεις χιλιάδες, που «έλιωναν» κασσέτες, μέχρι να περάσουν τα ακούσματα στα «άφθαρτα» mp3.

Είναι γεγονός ότι γνώρισα τον Ozzy όταν πια είχε διακόψει τις σχέσεις του με το συγκρότημα. Άλλωστε ο πρώτος δίσκος των Black Sabbath που αγόρασα ήταν το Heaven and Hell με τραγουδιστή τον Ronny James Dio που τον διαδέχθηκε. Και αν και το συγκρότημα έδειξε αντοχές και χωρίς τον Ozzy κανείς δεν μπόρεσε να αντικαταστήσει την φιγούρα του που παρέμεινε εμβληματική.

Στην πορεία ο Ozzy έκανε διάφορες επιλογές στη ζωή του που ακροβατούσαν ανάμεσα στην ανωριμότητα και τη φαιδρότητα. Εμφανιζόταν ουσιαστικά όπου τον καλούσαν, έγινε πολλές φορές «γλάστρα» σε εκδηλώσεις καθόλου τιμητικές για την ιστορία του, έγινε πρωταγωνιστής σε reality show ήταν λες και είχε βαλθεί να μας απογοητεύει.

Πλην όμως οι νεανικές αγάπες δύσκολα σβήνουν. Παρά τα παραστρατήματά του, παρά την εικόνα του που έμοιαζε να υπονομεύει την ίδια του την ιστορία, όταν μάθαμε ότι οι Black Sabbath επανενώθηκαν και θα εμφανιστούν στη Μαλακάσα το 2005 τρέξαμε και θα μπορούσαμε να το κάνουμε και με τα πόδια, ως πιστοί προσκηνυτές. Αυτή η βραδιά τον Ιούνιο του 2005 αποκατάστησε τη σχέση μας με τον Ozzy και τώρα που έφυγε για το μεγάλο ταξίδι μπορούμε να του πούμε ένα μεγάλο ευχαριστώ που γέμισε το βιβλίο της μνήμης μας με στιγμές αξέχαστες.