«The Legend of Ochi»: Μια μαγευτική φαντασία που θα μπορούσε να τολμήσει περισσότερο

Ο κόσμος του The Legend of Ochi είναι τόσο αλλόκοτος και γοητευτικός, που μοιάζει να έχει δημιουργηθεί αποκλειστικά για τον Γουίλεμ Νταφόε. Εκεί, στη φανταστική νήσο Καρπάθια, τον βρίσκουμε να περιφέρεται με μια πανοπλία βγαλμένη από σλαβικό έπος, φωνάζοντας σαν να προσπαθεί να γκρεμίσει βουνά. Ο Νταφόε ενσαρκώνει τον Μάξιμ, έναν άνδρα που έχει αφιερώσει τη ζωή του στην εξόντωση ενός μυθικού πλάσματος, του Ότσι – ενός μπλε, μικρόσωμου ουραγκοτάγκου με στοιχεία μαριονέτας τύπου Τζιμ Χένσον και Baby Yoda.

Ο Μάξιμ, που θρηνεί την απουσία αρσενικού απογόνου, έχει μαζέψει γύρω του μια ομάδα από αγόρια-στρατιώτες και έχει υιοθετήσει τον ορφανό Πέτρο (τον οποίο υποδύεται – ανεξήγητα ανεκμετάλλευτα – ο Φιν Γούλφχαρντ του Stranger Things). Η κόρη του, η εσωστρεφής αλλά ανεξάρτητη Γιούρι (Χελένα Τσένγκελ), βλέπει τη σχέση τους να κλονίζεται. Όταν βρίσκει έναν νεαρό Ότσι παγιδευμένο και τραυματισμένο, τον περιθάλπει και ανακαλύπτει μια ενστικτώδη καλοσύνη και περιέργεια στο πλάσμα – γεγονός που την οδηγεί σε μια βαθιά επαναδιαπραγμάτευση της σχέσης ανθρώπου-φύσης.

Ο Ισαΐα Σάξον, γνωστός από τη δουλειά του στο στούντιο κινουμένων σχεδίων Encyclopedia Pictura και το μουσικό βίντεο της Μπιόρκ «Wanderlust», παρουσιάζει εδώ έναν οπτικά συναρπαστικό αλλά αφηγηματικά περιορισμένο κόσμο. Η ταινία, γυρισμένη στη Ρουμανία, χρησιμοποιεί συνδυαστικά ψηφιακά εφέ, μαριονέτες, stop motion και ζωγραφισμένα backgrounds – θυμίζοντας έργο τέχνης φτιαγμένο στο χέρι.

Η φωτογραφία του Ίβαν Προσόφσκι ισορροπεί ανάμεσα σε γερμανικό εξπρεσιονισμό και Spielberg-ική αισθητική, με φακούς στο σκοτάδι και σκιώδεις σιλουέτες μέσα στην ομίχλη. Και όμως, πίσω από την επιμελημένη επιφάνεια, το σενάριο καταλήγει σε ένα απλοϊκό δίπολο: φύση εναντίον ανθρώπου.

Η ταινία δεν τολμά να ξεφύγει από την τυπική αφήγηση και δεν εξετάζει εις βάθος το σκηνικό της, που παραπέμπει ασαφώς σε Ανατολική Ευρώπη, υιοθετώντας τελικά μόνο τα πιο στερεοτυπικά και επιφανειακά στοιχεία: κάθε άντρας έχει ένα όπλο, ακούν παλιό glam rock και παλεύουν υπό το φως του φεγγαριού.

Το πρόβλημα του Ochi δεν είναι ότι δεν είναι αρκετά όμορφο – είναι ότι δεν είναι αρκετά παράξενο. Μέσα στον τεχνικά συναρπαστικό του κόσμο, λείπει η αφήγηση που θα τολμήσει να ακολουθήσει την αλλόκοτη ομορφιά του μέχρι τέλους. Όταν έχεις τον Νταφόε, έναν μπλε πίθηκο και το πνεύμα της Μπιόρκ στο παρασκήνιο, η απλή οικολογική παραβολή μοιάζει κάπως… προβλέψιμη.