Φεστιβάλ Βενετίας 2025: Οι απρόσμενες επιλογές της επιτροπής και οι μεγάλοι απόντες από τα βραβεία

Η μεγαλύτερη έκπληξη ήρθε από τον Τζιμ Τζάρμους. Με το «Father Mother Sister Brother», μια τριλογία για τις ανθρώπινες σχέσεις δοσμένη με λιτότητα, χιούμορ και σπουδαίες ερμηνείες, ο Αμερικανός σκηνοθέτης κατέκτησε τον Χρυσό Λέοντα.

Η ταινία του φάνηκε να συγκινεί την επιτροπή με το ουμανιστικό της βλέμμα, ενώ ταυτόχρονα λειτούργησε σαν αναγνώριση μιας πορείας τεσσάρων δεκαετιών.

Στον αντίποδα, η «Φωνή της Χιντ Ρατζάμπ», που αναφερόταν στη δολοφονία της πεντάχρονης Παλαιστίνιας από ισραηλινή επιδρομή, τιμήθηκε με τον Αργυρό Λέοντα για την Κάουθερ Μπεν Χάνια.

Αν και πολλοί περίμεναν τον Χρυσό Λέοντα να πάει στην Χάνια, η επιτροπή φάνηκε να ισορροπεί ανάμεσα στο καλλιτεχνικό και το πολιτικό βάρος του έργου.

Από τις μεγάλες απογοητεύσεις, η νέα ταινία του Γιώργου Λάνθιμου «Βουγονία» που για πρώτη φορά δεν απέσπασε καμία διάκριση σε μεγάλο φεστιβάλ. Παρομοίως, ο Παρκ Τσαν Γουκ και το «No Other Choice» έμειναν εκτός βραβείων, ίσως λόγω της σύγκρισής του με το παλιότερο «Τσεκούρι» του Κώστα Γαβρά.

Στις ερμηνείες, ο σπουδαίος Τόνι Σερβίλο κέρδισε δικαίως το βραβείο ανδρικής ερμηνείας για το «La Grazia» του Πάολο Σορεντίνο, ενώ η Ζιν Ζιλέϊ συγκίνησε με την ερμηνεία της στο «Ο Ήλιος Ανατέλλει για Όλους εμάς» του Κάι Σανγκτζούν, αποσπώντας το αντίστοιχο γυναικείο βραβείο.

Το πιο αναπάντεχο βραβείο ήταν εκείνο της σκηνοθεσίας που κατέληξε στον Μπένι Σάφντι για το «Smashing Machine». Η ταινία, με πρωταγωνιστή τον Ντουέιν Τζόνσον στον ρόλο του μαχητή Μαρκ Κερ, ξάφνιασε με τον χαμηλόφωνο ρυθμό της και την εσωτερικότητα της προσέγγισης, αποδεικνύοντας πως ακόμη και οι πιο «δυνατές» ιστορίες μπορούν να ειπωθούν με διακριτικότητα.

Με τον απολογισμό να αφήνει αίσθηση έκπληξης, το Φεστιβάλ Βενετίας του 2025 έδειξε για ακόμη μια φορά ότι τα βραβεία δεν είναι ποτέ αυτονόητα. Άλλοτε ανταμείβουν την καινοτομία, άλλοτε τιμούν μια ολόκληρη φιλμογραφία, ενώ συχνά αφήνουν εκτός κάδρου μεγάλα ονόματα, υπενθυμίζοντας ότι ο κινηματογράφος είναι πάντα υπόθεση κρίσης, συγκυριών και –πάνω απ’ όλα– προσωπικών οπτικών.