«Με συγκινεί ο ρόλος του απόκληρου»: Η Μαρία Μπαλούτσου σε μια αποκαλυπτική συζήτηση

Ιδρυτικό μέλος της ομάδας Ab Ovo και ψυχή του Bob Theatre Festival, έχει αφήσει το αποτύπωμά της σε παραστάσεις που κινούνται ανάμεσα στον πειραματισμό και τον ρεαλισμό, από το No(m)sferatu μέχρι το ScarMface.

Στην πιο πρόσφατη δουλειά της με τον Γιάννη Οικονομίδη, η Μπαλούτσου βυθίζεται στον ρόλο ενός σκοτεινού πλάσματος που συμβολίζει το Κακό και τον «Μεγάλο Άλλο». Όπως η ίδια παραδέχεται, το δύσκολο ήταν να παίξει «την απουσία συναισθήματος», να αποβάλει τις εκφραστικές ευκολίες και να αναζητήσει νέα μονοπάτια. Η συζήτησή μας φανερώνει μια καλλιτέχνιδα που συγκινείται από τον «ρόλο του απόκληρου» και ανησυχεί για μια κοινωνία που επιμένει να ψάχνει εξιλαστήρια θύματα.

Παρά τις δυσκολίες του χώρου, δεν χάνει την αγάπη της για τη θεατρική σκηνή:

«Μου αρέσει αφάνταστα πολύ να βλέπω τα μάτια των θεατών», λέει, με την αμεσότητα που τη χαρακτηρίζει.

Κι αν κάποτε την απασχολούσε η ιδέα της «μεγάλης καριέρας», σήμερα δηλώνει πιο ελεύθερη από ποτέ: προτιμά συνεργασίες που της προσφέρουν χαρά και αυθεντική εμπειρία, ακόμη κι αν δεν συνοδεύονται από φώτα δημοσιότητας.

Με ανυπομονησία για νέες φόρμες – από τον κινηματογράφο μέχρι χορογραφικές συμπράξεις – η Μαρία Μπαλούτσου παραμένει ανήσυχη, γεμάτη περιέργεια και διάθεση για ανατροπές. Όπως η ίδια αστειεύεται:

«Δεν είμαι στ’ αλήθεια βαμπίρ, να πίνω αίμα – αλλά θέλω να κάνω συνεχώς καινούρια πράγματα, γιατί αυτό με κρατάει νέα».

Ακολουθεί ολόκληρη η συνέντευξη με την Μαρία Μπαλούτσου:

Στην παράσταση ερμηνεύεις έναν ανδρικό, άφυλο χαρακτήρα που συμβολίζει το Κακό και τον Μεγάλο Άλλο. Τι σε τράβηξε αρχικά σε αυτόν το ρόλο και πώς εξελίχθηκε μέσα από τη συνεργασία σου με τον Γιάννη Οικονομίδη;

Καταρχήν και μόνο το ότι θα έπαιζα το Nosfertau, τον Δράκουλα, αυτό το φοβερό σύμβολο που είναι διαχρονικό, όχι απλώς με τράβηξε, αλλά με συνεπήρε! Πόσο μάλλον με τη συγκεκριμένη ανάγνωση που έκανε ο Γιάννης, δηλαδή να είναι ένα πλάσμα άφυλο και (φαινομενικά) απογυμνωμένο από συναισθήματα. Αυτό ήταν και ένα από τα πράγματα που με δυσκόλεψε, δηλαδή η απουσία συναισθήματος πάνω στη σκηνή. Είναι πιο εύκολο να παίζεις τον θυμό με το πρόσωπο, τη φωνή και το σώμα, από το να μην φαίνεται πουθενά στα εκφραστικά σου μέσα! Εγώ είμαι και ένας άνθρωπος που εκφράζεται πολύ και στις γκριμάτσες μου και στο σώμα, και η συνεργασία αυτή με τον Γιάννη, με βοήθησε να απαλλαγώ από τις ευκολίες μου και να αναζητήσω καινούρια μονοπάτια στη δουλειά.

Η παράσταση καταπιάνεται με βαμπιρικά στοιχεία ως σύμβολο του Κακού που επιστρέφει, καθώς αναπαριστά ατέλειες και φοβίες της κοινωνίας. Ποιες είναι, κατά τη γνώμη σου, οι πιο ισχυρές πτυχές αυτής της συμβολικής αφήγησης που σε συγκινούν ή σε ανησυχούν;

Φυσικά και τα βαμπίρ είναι το σύμβολο του κακού, καθώς μπορούν να ζουν αιώνια, δεν μοιάζουν καθόλου με τους ανθρώπους, είναι άσχημα έως και αποκρουστικά, παραμορφωμένα και με την «μαγεία» τους, κάνουν τους καλούς ανθρώπους να συμπεριφέρονται σαν τέρατα! Με συγκινεί και με ανησυχεί ταυτόχρονα ο ρόλος του απόκληρου. Με ανησυχεί μια κοινωνία που αναζητά αυτόν που δεν ταιριάζει με τη νόρμα, για να του φορτώσει όλα τα δεινά. Με ανησυχεί μια κοινωνία που η ευθύνη δεν είναι ποτέ δική της, μια κοινωνία με εξιλαστήρια θύματα, μια κοινωνία που δεν νοιάζεται να είναι αληθινά συμπεριληπτική, μια κοινωνία που δεν ενδιαφέρεται παρά μονάχα για την εικόνα της όσο ψεύτικη και επιφανειακή και να είναι. Και κυρίως με ανησυχεί το πόσο φυσιολογικό μας φαίνεται όλο αυτό.

Έχεις μιλήσει στο παρελθόν για την ανάγκη και την αγάπη σου για τη θεατρική σκηνή. Τι είναι αυτό που σε κρατάει εκεί, παρά τις αβεβαιότητες ή τις δυσκολίες του χώρου;

Μα είναι πολύ ωραία! Μου αρέσει να παίζω με τους φίλους μου, μου αρέσει να γνωρίζω καινούριους ανθρώπους, μου αρέσει να ανακαλύπτω καινούρια πράγματα για τον εαυτό μου και μου αρέσει αφάνταστα πολύ, να βλέπω τα μάτια των θεατών. Ίσως είναι λίγο ματαιόδοξο αυτό, αλλά μπορεί και να μην πειράζει!

Αναφέρεις πως για σένα το σημαντικότερο είναι να εμπλέκεσαι με κάτι που «σου αρέσει» παρά την έκταση της επιτυχίας του έργου. Πώς καθοδηγεί αυτή η στάση την επιλογή σου στα έργα και στις συνεργασίες σου;

Ναι, το έχω ξαναπεί και κυρίως αυτό συμβαίνει όσο μεγαλώνω, δηλαδή όσο γερνάω! Νομίζω από μια ηλικία και μετά, άρχισα να συμβιβάζομαι με την ιδέα ότι δεν θα γίνω διάσημη σταρ!! Αυτό ενώ παλιά με στεναχωρούσε, τώρα με απελευθερώνει! Αφιερώνω πλέον το χρόνο μου σε ανθρώπους που αγαπώ και θαυμάζω και σε συνεργασίες που πραγματικά διασκεδάζω! Αν δεν περνάω κάπου καλά, συνεχώς σκέφτομαι τον χρόνο που χάνω μακριά από τα παιδιά μου και τον εαυτό μου! Οπότε πλέον, αυτή η στάση καθορίζει όλες μου τις δουλειές, μέσα και έξω από το θέατρο.

Πώς οραματίζεσαι την εξέλιξή σου τα επόμενα χρόνια; Θέλεις να συνεχίσεις σε πειραματικό θέατρο, να πειραματιστείς με άλλες φόρμες (όπως κινηματογράφος ή τηλεόραση) ή να κατευθυνθείς περισσότερο στο εκπαιδευτικό/θεατροθεραπευτικό πεδίο, καθώς βρίσκεσαι σε μονοπάτια σχετικής εξειδίκευσης;

Η εκπαίδευση είναι στη ζωή μου τα τελευταία 23 χρόνια! Νομίζω ότι σιγά σιγά πρέπει να αποσυρθώ από αυτήν! Συνεχίζω βέβαια να κάνω μετεκπαιδεύσεις, αλλά νομίζω περισσότερο από βίτσιο ακαδημαϊκό!

Ναι, θέλω πολύ να πειραματιστώ σε νέες φόρμες! Θέλω ας πούμε να κάνω κινηματογράφο, που τον αγαπώ πολύ και έχω δουλέψει μόνο σε λίγες ταινίες. Θέλω επίσης να δουλέψω με μεγάλους χορογράφους (αλλά φοβάμαι ότι τώρα στα γεράματα θα είναι κάπως δύσκολο)! Θέλω να παίξω σε θεατρικά είδη που δεν έχω παίξει ποτέ (π.χ σε καθαρό ρεαλισμό). Γενικά, θέλω να κάνω συνεχώς καινούρια πράγματα, γιατί αυτό με κρατάει νέα (δεν είμαι στ’ αλήθεια βαμπίρ, να πίνω αίμα)!