Κέβιν Σπέισι: Από το Χόλιγουντ, στην Κύπρο – Το απρόσμενο νέο κεφάλαιο ενός «ξεπεσμένου σταρ»

Στο νυχτερινό κέντρο Μόντε Καπούτο στη Λεμεσό, ένα ασφυκτικά γεμάτο κοινό πλήρωσε έως και 1.200 ευρώ για να δει τον Κέβιν Σπέισι να ανεβαίνει στη σκηνή – όχι ως Φρανκ Άντεργουντ, ούτε ως ο χαρισματικός πρωταγωνιστής του American Beauty, αλλά ως τραγουδιστής και αφηγητής στο one-man show «Kevin Spacey: Songs & Stories».

Με σμόκιν, παπιγιόν και μια εξαμελή ορχήστρα, ο Σπέισι ερμήνευσε κλασικά κομμάτια του αμερικανικού ρεπερτορίου όπως το That’s Life και το Bridge Over Troubled Water, συνδυάζοντας μουσική, εξομολογήσεις, χιούμορ και στιγμές αυτοσαρκασμού.

Για έναν άνθρωπο που εδώ και επτά χρόνια βιώνει ίσως την πιο δημόσια πτώση στη σύγχρονη ιστορία της ποπ κουλτούρας, η εμφάνιση αυτή δεν ήταν απλώς μια παράσταση. Ήταν μια κραυγή επιβίωσης.

«Ήθελα να δω αν μπορώ να τραγουδήσω για το φαγητό μου»

Λίγο πριν ξεκινήσει η παράσταση, στα καμαρίνια, ο Σπέισι εξηγεί πως το τραγούδι υπήρχε στη ζωή του από την παιδική του ηλικία. Η μητέρα του τον μεγάλωσε με Φρανκ Σινάτρα, Έλα Φιτζέραλντ και Τόνι Μπένετ, μια μουσική που –όπως λέει– έγινε «δεύτερη γλώσσα» για εκείνον.

Η πρόσκληση για την εμφάνιση στην Κύπρο ήρθε σχεδόν τυχαία. Και εκείνος απάντησε ναι:

«Ήθελα να δω αν μπορώ να ανέβω ξανά στη σκηνή και να τραγουδήσω για να ζήσω.»

Οι παραστάσεις επρόκειτο να είναι τρεις: Κύπρος, Αθήνα, Τελ Αβίβ. Η εμφάνιση στην Αθήνα ακυρώθηκε όμως ο Σπέισι δηλώνει ότι θέλει να επιστρέψει «όταν οι συνθήκες θα είναι πιο ανοιχτές και δίκαιες».

Η πτώση: από την κορυφή στη δημόσια εξορία

Το 2017, μετά τις καταγγελίες του ηθοποιού Άντονι Ραπ, η καριέρα του Σπέισι κατέρρευσε με ταχύτητα που σόκαρε ακόμη και τους στενούς του συνεργάτες.

Απομακρύνθηκε άμεσα από το House of Cards, βρέθηκε στη δίνη της δημοσιότητας, στα πρωτοσέλιδα, στα δικαστήρια και στη δίκη της κοινής γνώμης.

Το 2022, ένα σώμα ενόρκων χρειάστηκε μόλις μία ώρα για να αποφανθεί ότι δεν είχε παρενοχλήσει τον Ραπ.

Το 2023, σε δίκη στο Λονδίνο, αθωώθηκε από όλες τις κατηγορίες για σεξουαλικές επιθέσεις σε τέσσερις άνδρες.

Κι όμως, όπως παραδέχεται, το Χόλιγουντ δεν τηλεφώνησε ξανά.

«Όλοι περιμένουν ένα σήμα από κάποιον με τεράστιο κύρος. Αν αύριο με καλούσε ο Μάρτιν Σκορσέζε ή ο Κουέντιν Ταραντίνο, όλα θα άλλαζαν.»

Τα τελευταία χρόνια συμμετείχε σε έξι ανεξάρτητες ταινίες, μία εκ των οποίων σκηνοθέτησε ο ίδιος. Ωστόσο, τα μεγάλα στούντιο παραμένουν σιωπηλά.

«Δεν έχω σπίτι. Κυριολεκτικά.»

Οι οικονομικές συνέπειες ήταν καταστροφικές. Ο Σπέισι παραδέχεται ότι έχασε το σπίτι του, ότι συζήτησε με συμβούλους το ενδεχόμενο πτώχευσης και ότι σήμερα ζει «από βαλίτσα σε βαλίτσα».

«Όλα βρίσκονται σε αποθήκες. Ζω σε ξενοδοχεία και Airbnb. Πηγαίνω όπου υπάρχει δουλειά. Δεν έχω σπίτι. Κυριολεκτικά.»

Κι όμως, σε αυτή τη σκοτεινή περίοδο, βρήκε χώρο για αυτοκριτική και αποδοχή:

«Είχα χτίσει έναν τοίχο γύρω μου. Τώρα δεν έχω τίποτα να κρύψω.»

Ο Σπέισι μιλά για πρώτη φορά ανοιχτά για την προσωπική του ζωή και για την εσωτερική μάχη με τον ίδιο του τον εαυτό:

«Κρατούσα μυστικά. Προστάτευα την ιδιωτικότητά μου σαν φρούριο. Αυτό με έκανε ευάλωτο στις γνώμες των άλλων.»

Μια βραδιά σαν αναγέννηση

Το κοινό στο Μόντε Καπούτο ήταν ένα εκρηκτικό μίγμα:

Κύπριοι επιχειρηματίες, Ρώσοι μόνιμοι κάτοικοι, φανατικοί θαυμαστές από την Αθήνα και το Λονδίνο, αλλά και περίεργοι θεατές που απλώς ήθελαν να τον ξαναδούν στη σκηνή.

«Αθωώθηκε. Τι άλλο θέλετε;» είπε ένας επισκέπτης, συνοψίζοντας το κλίμα της βραδιάς.

Η παράσταση θύμιζε παλιό Λας Βέγκας: είσοδος από το πίσω μέρος της αίθουσας, κλασικά τραγούδια, ιστορίες για τη μητέρα του που του έδινε ένα μπουκάλι κέτσαπ για να μάθει πώς κρατάει ένα Όσκαρ· αναφορά στον μέντορά του Τζακ Λέμον, που του είχε πει:

«Μπορεί για εσένα να είναι η 65η φορά, αλλά για εκείνους είναι η πρώτη.»

Ο Σπέισι το τήρησε κατά γράμμα.

Μετά το φινάλε, πέρασε σχεδόν μία ώρα στο meet-and-greet, μιλώντας, φωτογραφιζόμενος, υπογράφοντας – χωρίς ίχνος βιασύνης.

Το επόμενο βήμα: μια πιθανή επιστροφή που δεν μοιάζει πια αδιανόητη

Ο Σπέισι δεν έχει σπίτι. Δεν έχει ακόμη επιστρέψει στο Χόλιγουντ.
Έχει όμως κοινό. Έχει ανθρώπους που ταξιδεύουν για να τον δουν. Και έχει, όπως τονίζει, ένα αμετακίνητο όραμα:

«Πιστεύω ότι θα επιστρέψω. Και πιστεύω ότι αυτό είναι μόνο η αρχή.»

Αν αυτή η επιστροφή ξεκινά από μια σκηνή στη Λεμεσό, τότε ίσως ο στίχος που τραγούδησε με ένταση – “Each time I find myself flat on my face / I pick myself up and get back in the race” – να είναι τελικά η πιο ειλικρινής περιγραφή του πώς ένας άνθρωπος πέφτει, σηκώνεται και συνεχίζει.

Με στοιχεία από Telegraph.