Goodbye June: Η πρώτη σκηνοθετική απόπειρα της Κέιτ Γουίνσλετ...χάνει το στόχο

Η Κέιτ Γουίνσλετ, η πολυβραβευμένη ηθοποιός, κάνει το πρώτο της βήμα πίσω από την κάμερα με το χριστουγεννιάτικο δράμα Goodbye June, το οποίο συνυπογράφει σεναριακά ο γιος της, Τζο Άντερς, στην πρώτη του δουλειά. Η ταινία συγκεντρώνει τέσσερα αδέρφια που αποξενώθηκαν μεταξύ τους – τη Τζούλια της Γουίνσλετ, τη Μόλι της Αντρέα Ράισμπορο, την Ελέν της Κολέτ και τον Κόνορ του Τζόνι Φλιν – γύρω από το κρεβάτι της μητέρας τους (Ελεν Μίρεν), η οποία πάσχει από ανίατο καρκίνο, λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα.

Το καστ εντυπωσιάζει και οι ερμηνείες είναι άψογες, με συγκινητικές στιγμές ακόμη και από τα παιδιά που εμφανίζονται στην ταινία. Η σκηνοθετική προσέγγιση της Γουίνσλετ, όμως, φαίνεται να υποκύπτει στη δική της ηθοποιική φύση: η αισθητική των σκηνών συχνά συγκρούεται με τον τόνο του έργου, όπως όταν οι πλάνα δίπλα στην June είναι σε ονειρικό soft focus, ενώ δίπλα στη Julia σε sharp focus, δημιουργώντας οπτική ασυνέπεια.

Η οικογενειακή δυναμική παρουσιάζεται επιφανειακά. Η Τζούλια και η Μόλι κερδίζουν το μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας, ενώ η Ελέν και ο Κόνορ μένουν παραμελημένοι. Οι χαρακτήρες αντιμετωπίζουν τις δυσκολίες τους πολύ γρήγορα, σχεδόν χωρίς ανάπτυξη, ενώ η νοσοκόμα Άντζελ (Φισάιο Ακινάντε) λειτουργεί περισσότερο ως διεκπεραιωτικός μηχανισμός παρά ως κανονικός χαρακτήρας.

Παρά τις συγκινητικές στιγμές και το ταλέντο του καστ, η ταινία δυσκολεύεται να χτίσει τον πυρήνα μιας ουσιαστικής ιστορίας. Το Goodbye June φαίνεται περισσότερο σαν μια συλλογή ατομικών συναισθηματικών στιγμών παρά σαν ένα ολοκληρωμένο οικογενειακό δράμα, αφήνοντας το κοινό να αναρωτιέται για την πραγματική ένταση και την ανθρώπινη αλήθεια πίσω από την ιστορία.