Πέντε σκηνές που παραλίγο να καταστρέψουν πέντε κορυφαίες ταινίες

Μια ατυχής σκηνή μη ρεαλιστικών οπτικών εφέ ή μια υπερβολική ερμηνεία πολλές φορές αρκούν για να βγάλουν τον θεατή από την ψευδαίσθηση που δημιουργεί ο κινηματογράφος, και να αφήσουν το σημάδι τους σε ταινίες που κατά γενική ομολογία θεωρούνται πολύ καλές.

Ακολουθούν πέντε χαρακτηριστικά τέτοια παραδείγματα:

«Ελεύθερος σκοπευτής» (2014)

Το υποψήφιο για έξι Όσκαρ πολεμικό δράμα του Κλιντ Ίστγουντ ήταν αναμφίβολα μια καλοφτιαγμένη ταινία, πέρα από τις αντιρρήσεις για τον αμφιλεγόμενο κεντρικό ήρωα και την απεικόνιση του πολέμου στο Ιράκ. Γι’ αυτό και είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς πώς μπόρεσαν να συμπεριλάβουν στο τελικό μοντάζ μια τόσο ερασιτεχνική σκηνή, όσο αυτή με το ψεύτικο μωρό. Όπως μπορείτε να δείτε στο παραπάνω βίντεο, το μωρό που κρατάει στην αγκαλιά του ο Μπράντλεϊ Κούπερ είναι ξεκάθαρα μια κούκλα – και όχι μια ρεαλιστική κούκλα κατασκευασμένη από τους «μάγους» των ειδικών εφέ, αλλά μία κούκλα της σειράς, αγορασμένη από ένα μαγαζί με παιδικά παιχνίδια. Ο Κλιντ Ίστγουντ θα πρέπει να είχε αγανακτήσει με το αληθινό μωρό που χαλούσε το γύρισμα, για να καταφύγει σε μια τέτοια λύση…

«Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών: Η Επιστροφή του Βασιλιά» (2003)

O τρίτος «Άρχοντας των Δαχτυλιδιών» ήταν ένα πραγματικά σπουδαίο έπος, γεμάτο με αξέχαστες σκηνές – μιλάμε, άλλωστε για μια ταινία που κέρδισε 11 Όσκαρ! Όμως, ακόμη και ο φανατικότερος οπαδός της ταινίας θα συμφωνούσε ότι το τελευταίο μισάωρο ήταν ένα μαρτύριο. Ο γλυκανάλατος επίλογος της ταινίας ήταν πέντε φορές μεγαλύτερος σε διάρκεια απ’ ό,τι έπρεπε, με την παραπάνω σκηνή όπου ο ξαπλωμένος στο κρεβάτι Φρόντο χαιρετάει έναν έναν (και σε slow motion…) τους συντρόφους του να καταντάει σχεδόν ανυπόφορη. Όποιος λέει ότι δεν κοίταξε το ρολόι του στο σημείο αυτό, λέει ψέματα!

«Ο Σκοτεινός Ιππότης: Η Επιστροφή» (2012)

Μετά από το αριστούργημα που λέγεται «Ο Σκοτεινός Ιππότης», το τελευταίο μέρος της τριλογίας του Κρίστοφερ Νόλαν για τον Μπάτμαν είναι λογικό να τύχει λιγότερο ενθουσιώδους ανταπόκρισης. Βέβαια στο μεγαλύτερο μέρος της διάρκειάς της η ταινία παραμένει ένα εξαιρετικό, περιπετειώδες θρίλερ με υπερήρωες, κι ας έχει τα «φάλτσα» του. Ένα από αυτά είναι ο χαρακτήρας της Τάλια Αλ Γκουλ, που δεν αναπτύχθηκε σωστά, ενώ η σκηνή του θανάτου της, με το τίναγμα του κεφαλιού στο τέλος, προκάλεσε γέλια στο κοινό (κάτι που σίγουρα δεν ήταν ο στόχος του σκηνοθέτη). Και το χειρότερο είναι ότι «ένοχη» γι' αυτό είναι μια από τις καλύτερες ηθοποιούς των καιρών μας, η Μαριόν Κοτιγιάρ.

«Django, ο Τιμωρός» (2012)

Το γουέστερν του Κουέντιν Ταραντίνο είναι μια ταινία με πραγματικά αξιόλογες ερμηνείες. Υπάρχει ο κυνηγός επικηρυγμένων / οδοντίατρος που υποδύεται ο Κριστόφ Βάλτς (ρόλος που του χάρισε το δεύτερο Όσκαρ του), ο απεχθής Κάλβιν Κάντι του Λεονάρντο Ντι Κάπριο και, στο επίκεντρο, ένας άψογος Τζέιμι Φοξ σε μία από τις καλύτερες στιγμές της καριέρας του. Υπάρχει, όμως, και ένα μαύρο πρόβατο μέσα στο καστ, που δεν είναι άλλο από τον ίδιο τον σκηνοθέτη. Ο Ταραντίνο κάνει ένα σύντομο πέρασμα από την ταινία υποδυόμενος έναν Αυστραλό δουλέμπορο. Και η ερμηνεία του είναι τόσο κακή (ξεκινώντας από την ανυπόφορη προφορά) που αν βρισκόταν μέσα στην ταινία για λίγα λεπτά ακόμα θα μπορούσε να της κάνει μεγάλη ζημιά.

«Άσε το Κακό να Μπει» (2008)

H σκανδιναβική ταινία τρόμου / ενηλικίωσης, χωρίς να στηρίζεται στα οπτικά εφέ για την επιτυχία της (η οποία είχε ως αποτέλεσμα και ένα αμερικανικό ριμέικ), είχε μερικές πραγματικά εντυπωσιακές σκηνές – με μία κραυγαλέα εξαίρεση. Μια σεκάνς στην οποία ο χαρακτήρας της Βιρτζίνια (Ικα Νορντ) δέχεται συντονισμένη επίθεση από τις γάτες ενός σπιτιού έχει τόσο κακά CGI εφέ (οι γάτες κάποιες στιγμές μοιάζουν βγαλμένες από βιντεοπαιχνίδι) που μοιάζει με κακόγουστη κωμωδία. Ευτυχώς, αυτό το «φάλτσο» δεν χαλάει την ατμόσφαιρα της υπόλοιπης ταινίας, ούτε μειώνει την απόλαυσή της.