Ψαροφαγία αξιώσεων και ανεβασμένο festive dining στην ολοκαίνουρια Psaropoula στην Αθήνα

Η Psaropoula έχει περίπου πέντε μήνες που μετακόμισε από την Καλλιθέα στο κέντρο της πόλης μας και έγινε Psaropoula εν Αθήναις. Την είχαμε επισκεφθεί και μόλις είχε πρωτοανοίξει στο ιστορικό στέκι της Καλλιθέας και είχαμε από τότε σχηματίσει την καλύτερη γνώμη, τόσο για το φαγητό όσο και για τη συνολική αίσθηση που σου άφηνε. Εάν όμως κάποιος ήταν fan της πρώτης Psaropoula πίσω από το ΚΠΙΣΝ, πραγματικά θα ενθουσιαστεί με την Psaropoula εν Αθήναις στη Στοά Μπολάνη, και εξηγούμαι απευθείας.

Ο χώρος που για πολλά χρόνια είχαμε αγαπήσει ως 42 μεταμορφώθηκε πλήρως και κατάφερε να φέρει όλη την αύρα και την ανοιχτοσύνη της θάλασσας μία ανάσα από το Σύνταγμα. Λευκό και ζωντανές αποχρώσεις του μπλε εναλλάσσονται αριστοτεχνικά, ενώ το «θαλασσινό» στοιχείο αποτυπώνεται από τα φωτιστικά μέχρι τους πίνακες και τις ειδικές κατασκευές στους τοίχους.

Μία όμορφη μπάρα με σκούρο μάρμαρο -ασορτί με την εντυπωσιακή μαρμάρινη ψαριέρα απέναντί του- δημιουργούν το ιδανικό οπτικό δίπολο που σε μεταφέρει απευθείας σε καλοκαιρινή διάθεση, και ας μην είναι καλοκαίρι, και ας είσαι στο απόλυτο κέντρο του αστικού ιστού. Ναι μέσα στην Psaropoula νιώθεις καλοκαίρι στις Κυκλάδες, αλλά με τον πιο κομψό και προσεγμένο τρόπο που μπορείς να φανταστείς.

Στο ίδιο κλίμα με τα λευκά τραπέζια και τις ξύλινες καρέκλες να εναλλάσσονται με τους ντυμένους στα μπλε καναπέδες κινείται και ο άνετος εξωτερικός χώρος, στον οποίο, όπως πήραμε θέση και εμείς και χαζεύαμε την περατζάδα με ένα ωραίο ποτήρι κρασί στο χέρι και τα πρώτα ολόφρεσκα ωμά να καταφθάνουν, κάπως νομίζαμε πως ήμασταν σε νησί.

Μην μακρηγορώ όμως και ας περάσω στο προκείμενο, αφού πρώτα κάνω λίγο namedropping, που άλλωστε στο μυαλό μου είναι συνώνυμο της ήδη τεράστιας επιτυχίας του project, αφού οι μέτοχοι και οι σεφ της Psaropoula ξέρουν να δημιουργούν άκρως επιτυχημένα μαγαζιά. Ο Σπύρος Κερκύρας, ο Ηλίας Ανθίδης, ο Φοίβος Τσαγκρίδης, ο Λάμπρος Λάζαρης και ο Ερμής Τριανταφύλλου ένωσαν τις δυνάμεις τους, εμπιστεύθηκαν την κουζίνα στα ικανά χέρια των Βασίλη Παύλου και Γιώργου Ταλαμπέκου και εγένετο Psaropoula εν Αθήναις!

Η κουζίνα της νέας Psaropoula λοιπόν βρίσκεται πολύ κοντά σε αυτήν του meeting point της Καλλιθέας και αρκετά από τα πιάτα που αγαπήσαμε εκεί τα συναντούμε ξανά εδώ σε παραπλήσια εκδοχή, όμως τολμώ να πω πως εδώ έχουν ένα μεγαλύτερο ραφινάρισμα και μία πιο έντονη σιγουριά.

Η κουζίνα πατάει γερά στη φρεσκάδα των υλικών και στην υψηλή τους ποιότητα, αφήνοντας την πρώτη ύλη άλλοτε να λάμπει για της απλότητάς της και άλλοτε να αναδεικνύεται μέσα από έξυπνους συνδυασμούς. Προσωπικά έχω να πω -εκφράζοντας την άποψη και των συνδαιτημόνων μου- πως δεν υπήρξε ούτε ένα πιάτο που να χαρακτηρίσω ως «μέτριο» ή «απλώς οκ» και δυσκολεύομαι πολύ να ξεχωρίσω το απόλυτα αγαπημένο μου, καθώς ήταν το ένα καλύτερο από το άλλο.

Ξεκινήσαμε με μία αέρινη ταραμοσαλάτα σε εκδοχή mousse ταραμά με αυγοτάραχο και λάδι τομάτας, η οποία έρχεται με τραγανά πιτάκια -παίζοντας άριστα το παιχνίδι των υφών- αλλά θα συμβούλευα με άνεση να την απολαύσει κανείς και με το ζεστό ζυμωτό ψωμί, για έναν βαθιά ελληνικό και απίστευτα νόστιμο συνδυασμό.

Θα επιμείνω πολύ στο κεφάλαιο των ωμών για δύο λόγους. Πρώτον γιατί δεν υπάρχει πιο ωραίος και αληθινός τρόπος να απολαύσεις και να εκτιμήσεις ολόφρεσκο ψάρι και θαλασσινό από το να το φας ωμό. Δεύτερον γιατί εδώ οι επιλογές είναι πολλές και με το χέρι στην καρδιά εξαιρετικές.

Πέρα από τα πιάτα καταλόγου, μπορείς φυσικά να επιλέξεις το ψάρι της αρεσκείας σου από την μαρμάρινη ψαριέρα και να το δοκιμάσεις σε διάφορες ωμές -ή και ψημένες- εκδοχές. Εμείς πήγαμε με ένα σχεδόν ζωντανό φαγκρί που έγινε ceviche και carpaccio και σερβιρίστηκε σε ένα πιάτο φτιαγμένο σαν για φωτογράφιση, με το ψάρι ολόκληρο πάνω στον πάγο να «αγκαλιάζει» τις φινετσάτες παρασκευές του.

Το carpaccio λιτό και απέριττο με λίγο αγουρέλαιο και ανθό αλατιού ήταν ένα μικρό ποίημα, ειδικά με την προσθήκη μερικών σταγόνων lime, και το ceviche citrus dressing και yuzu έπαιζε εξαιρετικά με τις οξύτητες που δεν ξέφευγαν ούτε στο ελάχιστο.

Πολύ καλή η αθηναϊκή σαλάτα με μαγιονέζα ταραμά αρωματισμένη με lime, η οποία δεν σκέπαζε καθόλου τη γεύση και το δάγκωμα του ολόφρεσκου ψαριού, πράγμα που συχνά συναντούμε μετά την πολύ έντονη αναβίωση της κλασσικής αυτής αστικής «σαλάτας» στα εστιατόρια της Αθήνας.

Αυτό το raw dish που εμένα μου έκλεψε πραγματικά την καρδιά ήταν το ceviche λαβράκι με μία δροσερή σάλτσα από πράσινο μήλο, αυγοτάραχο, αγγούρι και τσίλι. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα για τους λάτρεις των τολμηρών εντάσεων, όπως είμαι εγώ, και for the record να πω πως δεν έμεινε ούτε ένα μικρό κομματάκι από το αριστοτεχνικά κυβισμένο λαβράκι.

Πάρα πολύ καλή και η γαρίδα κοιλάδος με αβοκάντο, αγγούρι, τομάτα και τσιπς από το σπιτικό ψωμί που λέγαμε παραπάνω, με ραφινάτη γεύση και αέρινη επίγευση. Ειδικά το τραγανό στοιχείο του τσιπς έκανε όμορφο παιχνίδισμα στο στόμα με τη λιπαρότητα της γαρίδας.

Κάπου εδώ να αναφέρω πως το μενού μπορούμε να το συνοδεύσουμε με μερικά από τα πιο ψαγμένα αποστάγματα της αγοράς, ώστε να βιώσουμε την ψαροφαγία στην πιο χαλαρή εκδοχή της, είτε με ένα ωραίο κρασί από την πραγματικά πολύ πλούσια κάβα, με τον ελληνικό αμπελώνα να πρωταγωνιστεί. Εμείς πήγαμε με μία Σαντορίνη που έκανε το τέλειο ταίριασμα με τις άκρως θαλασσινές και πολυποίκιλες επιλογές μας.

Για να μην ξεφεύγω όμως από το θέμα μου επανέρχομαι με τη ρεβιθάδα με miso black cod, ένα πιάτο που είχε γίνει viral στην Καλλιθέα και συνεχίζει και εδώ να κλέβει την παράσταση, αλλά κάπως πειραγμένο. Τέλεια χυλωμένη και βαθιά λεμονάτη ρεβιθάδα έρχεται και συμπληρώνει τον εξαιρετικά ψημένο μπακαλιάρο με την ελαφρά του γλύκα και το αποτέλεσμα είναι ένα όμορφα πληθωρικό και βαθιά νόστιμο πιάτο.

Εάν στην ψαριέρα πετύχεις jumbo γαρίδα για κανένα λόγο μην χάσεις αυτό το μικρό -ή μάλλον μεγάλο- έπος, ψημένο τόσο όσο πρέπει στη σχάρα που έρχεται τεμαχισμένη μέσα στο ανοικτό της κέλυφος με λάδι και λεμόνι και δεν θέλεις να τελειώσει ποτέ αυτή η απόλαυση.

Έξυπνες και πολύ νόστιμες οι τραγανές κροκέτες μουσακά θαλασσινών, με όλη τη γευστική στιβαρότητα του παραδοσιακού μουσακά να παραμένει ανέπαφη και να εκφράζεται ανατρεπτικά μέσα από την καλομαγειρεμένη Bolognese θαλασσινών.

Ξέρω ότι κάπου εδώ κάθε φυσιολογικός άνθρωπος θα είχε παραδώσει, εμείς όμως είμαστε επαγγελματίες και πήγαμε μέχρι τέλους. Και ευτυχώς γιατί το να χάσεις αυτές τις pastas θαλασσινών θα ήταν πραγματική αμαρτία. Τα χειροποίητα paccheri cacio e pepe είναι χωρίς καμία υπερβολή συγκλονιστικά και προσωπικά θα επέστρεφα εύκολα εδώ μόνο και μόνο για αυτό το πιάτο. Με ολόφρεσκη ωμή γαρίδα κοιλάδος και μία μεστή σάλτσα από παρμεζάνα και γραβιέρα Κρήτης να δένει τα αριστοτεχνικά βρασμένα paccheri, αλλά και το πιπέρι να δίνει αυτό το kick που περιμένεις από το συγκεκριμένο πιάτο.

Πολύ δυνατό και το bucatini με ταρτάρ από ψάρι ημέρας, τσίλι και λεμονόχορτο, ενώ για την επόμενη φορά αφήσαμε να δοκιμάσουμε το linguine αυγοτάραχο με καμένο βούτυρο και το γιουβέτσι του ψαρά σε σάλτσα από καραβίδα, γιατί κάτι έπρεπε να αφήσουμε και για επόμενη φορά!

Κλείσαμε -ναι αντέξαμε να φάμε και γλυκό- με ένα δροσερό lemon berry με λευκή σοκολάτα, φρούτα του δάσους και sorbet lime, που πολύ όμορφα έριχνε τίτλους τέλους, αέρινα και χωρίς να βαραίνει, αλλά και με έναν σπιτικής νοστιμιάς μπακλαβά με πληθωρική πραλίνα από φιστίκι Αιγίνης και παγωτό βανίλια, έτσι για την αλητεία. Να σημειώσουμε πως κάθε Κυριακή από το απόγευμα η Psaropoula γίνεται το απόλυτο spot festive dining στο κέντρο της πόλης με ελληνική μουσική και δυνατή party διάθεση!

Info: Κολοκοτρώνη 3, Αθήνα, 2109431209